มูลเหตุสำคัญที่ทำให้ผมเลือกนิยาย “วานวาสนา” ของ ร่มเกศ มาอ่าน ทั้งที่ได้นิยายเล่มนี้มาหลังจากที่ละครโทรทัศน์ในชื่อเดียวกันออกอากาศจบไปแล้ว ก็เพราะข้อมูลที่ทราบว่า ‘ร่มเกศ’ ผู้เขียนนิยายเรื่องนี้มีอายุเพียงแค่ 17 ปี ตอนที่เธอส่งนิยายเรื่องนี้เข้าประกวดในโครงการช่องวันอ่านเอา อันเป็นโครงการประกวดที่เกิดจากความร่วมมือกันระหว่างช่องวัน และเว็บไซต์อ่านเอา ที่ต้องการเฟ้นหานักเขียนนิยายที่สามารถนำไปผลิตเป็นละครโทรทัศน์ได้ และนิยายเรื่อง “วานวาสนา” เป็นหนึ่งในสี่ของนิยายที่ได้รับการคัดเลือก
ผมเลือกที่จะไม่ดูละครโทรทัศน์เลย เพื่อที่จะได้ดื่มด่ำกับความเป็นนิยายโดยแท้ แรกทีเดียว ตอนที่อ่าน รู้สึกแปลกๆ กับสำนวน กับวิธีการเล่าอยู่บ้าง แต่พอเครื่องติดเท่านั้นแหละครับ ผมอ่านนิยายเล่มหนานี้จบในวันเดียวเลย
“วานวาสนา” เล่าเรื่องของน้อย ชายหนุ่มสุดอาภัพที่ใช้ชีวิตด้วยการถูกล้อเลียนและรังเกียจเดียดฉันท์มาตลอด กระทั่งโชคชะตานำพาให้น้อยจำใจต้องเข้ามากรุงเทพฯ เพียงเพราะต้องการจะติดตาม พิม เพื่อนเพียงคนเดียวของตนที่ตัดสินใจหนีออกจากบ้านเนื่องจากต้องการเปลี่ยนสถานะตัวเองจากหญิงบ้านนอกเป็นสาวชาวกรุง
น้อยได้พบกับเพชราวสี หญิงผู้สูงศักดิ์ และจับพลัดจับผลูได้มาทำงานเป็นคนสวนในวังของหล่อน แลกกับการที่ทุกคนในวังเข้าใจว่าตนเป็นใบ้ และน้อยก็ยอมเพราะปรารถนาจะอยู่ใกล้กับพิมที่มาพักกับป้าที่วังนี้ในสถานะต้นห้องของท่านหญิงเพชราวสี
ท่านหญิงเพชราวสีมีพระคู่หมั้นคือท่านชายภานุมาส ทว่า พิม ที่หมายใจว่าจะต้องเป็นใหญ่เป็นโต ฉวยโอกาสยั่วยวนท่านชายและทำให้พลั้งพลาดมีความสัมพันธ์กัน เมื่อถูกจับได้ ท่านหญิงเพชราวสีตัดสินใจว่าจะถอนหมั้น ในช่วงเวลาที่โศกเศร้านั้น น้อยกลับเป็นคนที่อยู่เคียงข้างหล่อน ทำให้ทั้งคู่รู้สึกดีต่อกัน ทว่า ฐานันดรนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าความรัก หนุ่มสาวทั้งคู่จำต้องผ่านอุปสรรคนานับประการกว่าจะได้พบพานกับความสุขที่แท้จริงที่ใจปรารถนา
หากมองในภาพรวมของการเล่าเรื่องแล้ว “วานวาสนา” ไม่ใช่นิยายที่มีโครงเรื่องวิริศสะมาหรา หรือพิศดารแต่อย่างใด โครงเรื่องหลักๆ นั้นเล่าถึงชีวิตที่แล้วแต่บุญทำกรรมแต่ง สุดแท้แต่วาสนาของแต่ละคน จะเรียกว่าเป็นนิยายที่มีโครงเรื่องตามสูตร “นิยายน้ำเน่า” ก็ไม่ผิดอะไร แต่ใครจะรู้ว่า นิยายที่ถูกขนานนามว่าเป็นนิยายน้ำเน่าเนี่ยแหละครับที่เป็น Guilty Pleasure ชั้นดีสำหรับนักอ่าน
แล้ว Guity Pleasure คืออะไร?
Guilty Pleasure คือ การกระทำ หรือสิ่งของ หรืออะไรก็ตามแต่ ที่คุณชอบมากๆ ทั้งๆ ที่สิ่งนั้นอาจไม่ใช่สิ่งที่ดีในสายตาของคนอื่น หรือเป็นสิ่งที่อาจไม่ส่งผลดีต่อคุณ แต่คุณก็ยังชอบอยู่ดี ก่อให้เกิดเป็นความสำเริงสำราญแบบรู้สึกผิดร่วมไปด้วยอะไรทำนองนั้น
นิยายน้ำเน่า ที่หลายคนมองว่าไม่ได้สร้างสรรค์ ไม่ได้นำพาสิ่งละอันพันละมีให้กับสังคม ไม่ได้ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง หรือทำให้เกิดการเรียนรู้ใหม่ๆ ก็เป็น Guilty Pleasure สำหรับนักอ่านที่บางครั้ง ไม่ได้ต้องการข้อคิดหนักๆ แน่นๆ หรือคำสั่งสอนแบบจริงๆ จังๆ หากแต่อยากได้นิยายที่ทำให้เกิดอารมณ์สั่นไหวระริกระรี้ และผมว่า “วานวาสนา” ตอบโจทย์ในส่วนนี้ได้ดีเลยทีเดียวครับ
อย่างที่บอกไป ในช่วงแรกของการอ่าน ผมแอบรู้สึกว่า ร่มเกศ ผู้เขียนยังดูขัดเขิน และเก้อกระดากอยู่บ้าง ทำให้สำนวน รวมไปถึงวิธีการเล่าเรื่องยังไม่ค่อยลื่นไหลนัก หากแต่เมื่อเราปล่อยใจให้ไปกับเรื่องราวชีวิตอันสุดจะพลิกผันของตัวละครแล้วนั้น ผมว่าร่มเกศเล่าเรื่องได้ดี ยิ่งเมื่อเทียบว่าร่มเกศอายุเพียงแค่ 17 ปี ตอนที่เขียนนิยายเรื่องนี้ และนิยายที่เขียนเป็นนิยายย้อนยุคด้วย ถือว่า ร่มเกศสอบผ่านแบบไม่มีข้อกังขาใดๆ ครับ
อีกอย่างหนึ่งที่ผมชอบมากคือการที่ร่มเกศพยายามเขียนให้ตัวละครเกือบจะทุกตัวมีความเป็นมนุษย์ ในนิยายน้ำเน่า บางครั้งเราจะเห็นตัวเอกที่แสนดี ตัวร้ายที่น่าชัง แต่ “วานวาสนา” ล้ำหน้าไปกว่านั้นตรงที่ทำให้ตัวละครหลักๆ เกือบจะทุกตัวมีความเทาๆ ที่คล้ายกับมนุษย์ปุถุชนจริงๆ ทำให้เราในฐานะคนอ่านเข้าใจตัวละครมากขึ้น และทำให้เรายอมรับชีวิตที่ถูกนำพาโดยวาสนาของตัวละครนั้นๆ ได้มากขึ้น นี่กระมังครับที่เป็นสาเหตุให้ผมอ่านนิยายเล่มหนาขนาดปาหัวสุนัขแตกหรือนำไปใช้หนุนนอนแทนหมอนเล่มนี้ จบภายในวันเดียว
…ผมยังไม่ได้ดูละครโทรทัศน์ แต่คิดว่าคงจะต้องหาละครมาดูด้วยแล้วล่ะครับ!
#ReadingRoom #ร่มเกศ #วานวาสนา #ช่องวันอ่านเอา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
