ผมจำไม่เคยลืมครับ คือมันมีอยู่วันหนึ่งมีผู้ใหญ่คนหนึ่งถามน้องผมว่า โตขึ้นอยากเป็นอะไร น้องผมวัย 2 ขวบตอบว่า ไลอยากเป็นประตู
น้องผมชื่อไฉไลครับ น้องจะเรียกเเทนตัวเองว่าไล น้องตอบผู้ใหญ่คนนั้นว่า ไลอยากเป็นประตู
เท่านั้นแหละครับ ผู้ใหญ่ที่อยู่ในห้องก็หัวเราะด้วยความไร้เดียงสาของเด็ก คืออยากเป็นประตูมันจะเป็นได้ไง
แต่สิ่งที่พิคที่สุดอยู่ตรงนี้ครับ แม่ผมรีบเดินเข้ามาจับมือน้องแล้วบอกน้องว่า
ได้สิ หนูเป็นได้ทุกอย่าง ที่หนูอยากเป็น
วินาที ณ ตอนนั้น ทุกคนในห้องเงียบ แต่ไม่ได้เงียบเพราะโดนแม่ผมขัด แต่เงียบเพราะว่า พวกเราได้รู้สึกกับคำตอบนั้น
ประเด็นที่ทำให้รู้สึก ไม่ได้อยู่ที่ว่าน้องจะเป็นอะไร เป็นได้ เป็นไม่ได้ แต่ประเด็นของแม่ผมอยู่ที่
แม่มีหน้าที่ปกป้องความฝันของลูก ไม่ใช่ทำลายมัน ซึ่งแม่ของผมเป็นแบบนี้มาตลอด ไม่ว่าน้องจะชอบอะไร อยากได้อะไร แม่จะค่อย ๆ พาน้องให้เป็นแบบนั้น
ครั้งหนึ่งผมจำได้ น้องอยากเป็นแม่ครัว
อีกไม่กี่วันต่อจากนั้นครับ แม่จะมีชุดครัวของเด็กมานั่งเล่นกับน้อง จนผมเคยถามแม่ว่า ตอนก่อนแม่จะมีน้อง แม่อยากให้น้องเป็นหมอไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึงตามใจน้องทุกอย่างเวลาน้องอยากเป็นอะไร
แม่ตอบผมว่า แม่จะอยู่กับพวกเราได้แค่ช่วงเวลาหนึ่ง "แต่สิ่งที่พวกหนูชอบ มันจะอยู่กับหนูไปตลอดชีวิต"
ออกัส ก็เล่าไปตาม..อำเภอใจ ❤️
- 24
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
