ถ้าอยากให้โลกยอมรับเรา เราต้องยอมรับตัวเองให้ได้เสียก่อน
สิ่งหนึ่งที่ผมเห็น "คนที่ประสบความสำเร็จ" บางคนทำกัน คือโพสต์ความสำเร็จตัวเองลงโซเชียล
ซึ่งในแง่หนึ่ง ก็เป็นเรื่องดีที่เราได้เรียนรู้ความคิดและวิธีการที่ทำให้เขามาถึงจุดนี้ได้
แต่พออ่านไปเยอะๆ เข้า ก็เริ่มมีความรู้สึกว่าเขากำลังแสวงหาการยอมรับอยู่หรือไม่
ที่เราเสพติดโซเชียลมีเดียงอมแงม เพราะมันมอบ instant gratification ด้วยจำนวนไลค์และคอมเมนท์ให้เรา
เมื่อโพสต์แล้วมีคนมาชื่นชม นั่นคือ reward ที่ทำให้เรากลับมาโพสต์อยู่เรื่อยๆ
แต่การมองหา validation มันทำให้เรามีความสุขได้จริงหรือ?
หลายคนคงเคยได้ยินนิทานประมาณนี้:
-----
คุณยายคนหนึ่งอาศัยอยู่กับหลานสาวที่กำลังเรียนอยู่ปี 4
หลานคนนี้ติดเที่ยวกลางคืน ทิ้งให้ยายอยู่บ้านคนเดียวเป็นประจำ
กลางดึกคืนหนึ่ง หลานกลับมาเห็นคุณยายกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าบ้าน
“ยายทำอะไรอยู่คะ?”
“ยายกำลังหาเข็มอยู่”
หลานสาวจึงช่วยยายหาเข็มด้วย แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
“ยายทำเข็มหล่นตรงไหนนะ หนูจะได้ช่วยหาดีๆ”
“หล่นในห้องนอนน่ะ”
“อ้าว แล้วยายมาหาตรงนี้ทำไม?”
“ยายเห็นว่าตรงนี้มันสว่างดี จะได้หาเจอง่ายๆ”
“ยายตลกอ่ะ ทำเข็มหล่นในห้อง มาหาหน้าบ้าน แล้วมันจะเจอได้ไง?”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ทีหลานทำความสุขหล่นหาย ยังไปตามหาในผับได้ทุกวันเลย”
โซเชียลมีเดียมันสว่างดี เราเลยมามองหาความยอมรับจากตรงนี้บ่อยๆ
แต่จะมีประโยชน์อะไร ถ้าได้รับการยอมรับจากคนนับร้อยพัน ในวันที่เรายังไม่ยอมรับตัวเอง
“When you accept yourself, the whole world accepts you.”
-Lao Tzu
ลองสำรวจให้ดีว่าเรายังขาดอะไร ทำไมเราถึงยังไม่ยอมรับตัวเอง บางทีมันอาจเป็นเพราะความทรงจำวัยเด็กอะไรบางอย่าง หรือบาดแผลที่พ่อแม่เคยทิ้งไว้ให้เรารึเปล่า
เข้าใจและยอมรับตัวเองให้ได้ ถึงวันนั้นเราจะไม่แสวงหาการยอมรับอีกต่อไป
และนั่นคือวันที่โลกจะยอมรับเราอย่างแท้จริงครับ
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
