จุดเริ่มต้นของการเจอเพื่อนที่ดีของคุณคืออะไรคะ?
เคยอ่านเจอว่า การที่เราเกิดมาเจอเพื่อนดีๆ สักคน มันคือโชคดีมากๆ เพราะบางคนอาจ ทั้งชีวิตไม่เจอเพื่อนที่ดีเลย
หลินมีกลุ่มเพื่อนสนิทๆอยู่ กัน 5คน รวมหลินแล้วนะคะ ได้แก่ ดา หยาด ศิ และ กาน ค่ะ กลุ่มเราจริงๆมีเยอะกว่านี้ แต่ที่หลงเหลือแบบสนิทมากๆตอนนี้ก็มีเท่านี้แหละค่ะ พวกเราไม่มีอะไรเหมือนกันเท่าไหร่เลยค่ะ คบกันมายังไงก็ยังงงอยู่ การแต่งตัวก็คนละแนวความชอบก็คนละแบบแต่ก็อยู้ด้วยกันได้แบบสนุกสนานมาก แต่กว่าจะมาลงตัวแบบบนี้ได้ก็ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะเหมือนกันค่ะ และจุดแรกเริ่มของการสนิทกับแต่ละคนก็เหนือความคาดคิดของหลินอย่างมาก
จุดเริ่มต้น
ใครจะคิดว่าอยู่จะมีเพื่อนร่วมคณะที่อยู่หอเดียวกัน ที่เพิ่งรู้จักมาเคาะห้องแนะนำตัวแล้วขอซื้อมาม่า
และนั้นคือเรื่องราวของหลินกะดาค่ะ
หลังจากที่ผ่านอุปสรรคจากการสอบเข้าอันแสนทารุณ จนสอบตรงเข้ามหาวิทยาลัยได้นั้น ก็ตัดสินใจเรียนซัมเมอร์เลย ซึ่งตอนนั้นก็พยายามสรรหาเพื่อนในมหาลัยสักคน เพราะรู้สึกว่าอยากมีเพื่อนที่พกพากันไปไหนมาไหนได้ แต่ก็ดูแล้วเข้ากับเขาไม่ได้จ้า เลยนิ่งไปก่อนบางคนก็ดูปลอมไปบางคนใช้ชีวิตรวยไป แต่ก็ได้คุยและเจอคนใหม่ๆเพิ่มมากขึ้นรวมทั้ง ตอนนั้นยังขยันไป-กลับบ้านด้วยแหละ จนเวลาผ่านพ้นล่วงเลยมาจนถึงเปิดเทอม 1 ด้วยความที่เดินทางไกลใช้ชีวิตบนท้องถนนวันละ หกชั่วโมง จึงตัดสินใจมาซุกหัวอยู่หอใน เพื่อความประหยัดและคุ้มค่า และได้เข้าร่วมศึกชิงห้องฝ่าฟันจนได้เข้ามาอยู่หอในแบบ ห้องสามเตียง หนึ่งห้องน้ำ ซึ่งตอนนั้นหลินได้นอนกับเพื่อนร่วมห้องคณะเทคนิคการแพทย์ กับรุ่นพี่ที่ซิวมาคณะสาธารณะสุข ส่วนหลินนั้นเรียนคณะการแพทย์แผนจีนจ้า
หลังจากที่ย้ายเข้าหอและทำความรู้จักเพื่อนร่วมห้องเรียนร้อยเเล้วนั้น หลินก็ใช้ชีวิตอย่างสุขสงบของหลิน โดยการวนไปเรียนแล้วกลับหออยู่ทุกวัน โดยจริงๆแล้วตอนนั้นหลินไม่ได้สนใจเลยว่าจะมีเพื่อนร่วมคณะอยู่ห้องไหนไหม ไม่คิดจะสุงสิงอะไรกับใครเลยจ้า
จนอยู่มาวันหนึ่งหลังจากการเรียนเสร็จกลับห้องมา ขณะที่อิฉันกำลังนั่งทบการบ้านภาษาจีนที่ยากมาก มีแต่เขียนกับจำๆๆๆ โดยที่เพื่อนร่วมห้องนั่งอยู่ครบถ้วน
ก๊อกๆๆๆ เสียงคนเคาะประตู
อิฉันที่อยู่ติดประตูสุด จึงเดินไปเปิดประตู เมื่อเปิดมาก็เจอเพื่อนร่วมคณะคนนึงซี่งจำชื่อไม่ได้จ้า
"สวัสดี เราชื่อดานะ เราอยู่ห้องตรงข้ามเธออะ" เพื่อนนั้นกล่าว
"จ๊ะ สวัสดีเราชื่อหลินนะ เธอที่อยู่คณะเดียวกันกับเราปะ"
"ใช่จ๊ะ"
"มีอะไรรึป่าว"
"เรามีเรื่องจะขอรบกวนเธอหน่อยอะ"
"ว่า?"
"เธอมีมาม่ามะ เราจะขอมาม่าของเธอสักสองห่ออะ เราซื้อต่อได้นะ เราหิวแล้วขี้เกียจออกไปข้างนอก"
...อิฉันยืนงงอยู่หน้าประตู... และคิดในใจว่า ได้อ่อวะ ....
"ได้ๆ ไม่ต้องซื้อหรอก เราให้" อิฉันกำลังจะหยิบมาม่าจากตู้หลังประตูให้
"เธอมีรสอะไรบ้างอะ เรากินเผ็ดไม่ได้"
"มีมาม่าหมูสับกับต้มยำกุ้ง"
"เราขอมาม่าหมูสับนะ"
"อ่อๆ ได้" แล้วอิฉันก็หยิบมาม่าให้นาง นางดูดีใจมากกก
"ขอบคุณมากนะ ไว้เราจะซื้อมาคืน"
"ไม่เป็นไรๆ แค่มาม่าสองห่อเอง"
"ห้องเราอยู่ตรงนั้นนะ เราอยู่ชั้นเดียวกัน ถ้าเธอจะไปเล่นห้องเราได้เลยไปนั่งคัดจีนด้วยกันได้ ห้องเราเพื่อนเยอะมาก ไม่ต้องเกรงใจ" นางพูดแล้วชี้ไปทางห้องที่อยู่เยื้องฝังตรงข้ามกัน
"โอเคได้ๆ ขอบใจมากที่ชวน"
"ขอบคุณสำหรับมาม่าเช่นกัน"
"จ๊ะๆ"
แล้วนางก็เดินกลับห้องไปส่วนอิฉันก็ปิดประตูแล้วกลับไปนั่งอ่านหนังสือเงียบๆตามเดิม
คิดแค่ว่าเออดีเหมือนกันมีเพื่อนอยู่หอเดียวกัน เพื่อนชื่อดานั้นแปลกดีอะ ชวนไปห้องตั้งแต่คุยกันครั้งแรกเนี่ยนะ ใครจะกล้าไปนั่งเล่นห้องคนอื่น เกรงใจแย่เลย
นั้นแหละค่ะจุดเริ่มต้นของการรู้จักเพื่อน ที่คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นเพื่อนสนิทกันจนถึงทุกวันนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
