โรงเรียนบันดาลใจ(Creative Schools)
Creative Schools โดย Ken Robinson กับ Lou Aronica ของสำนักพิมพ์ Bookscape นี่เป็นหนังสือที่ให้บรรยากาศแบบ TED talk เข้มข้นชิบเป๋งเลย มันหยิบยกเอาเรื่องราวที่น่าสนใจมาก ๆ มาจัดแสดงไว้ในแบบโคตรจะ”ว้าว” แต่พอเราต้องการจะขุดค้นทำความเข้าใจให้ลึกซึ้ง มันกลับไม่ได้จัดเตรียมรายละเอียดของส่วนต่าง ๆ ไว้อย่างแข็งแรงขนาดนั้น แถมเหมือนจะพยายามจำแนก และจัดหมวดหมู่ในหัวข้อต่าง ๆ โดยนึกถึงพยัญชนะตัวแรกของคำเป็นสำคัญในแบบที่นักพูด TED มืออาชีพนิยมทำอีกต่างหาก
แม้จะรู้สึกแบบนั้น แต่เล่มนี้ก็เป็นหนังสือที่พลิกมุมคิดเรื่องการศึกษาของเราแบบหงายกะลากันเลยทีเดียว ก่อนหน้านี้เราแทบไม่เคยตั้งคำถามถึงการศึกษาในรูปแบบอื่นนอกจากแบบที่มีหน่วยกิต , แบ่งเป็นรายวิชา , เรียนเป็นคาบ , และมีสอบกลางภาค-ปลายภาค เลยด้วยซ้ำ แต่หลังผ่านเล่มนี้ เราเหมือนตื่นขึ้นจากภวังค์ ตระหนักได้ว่าทุกสิ่งที่เราเคยผ่านพบมาจากการศึกษาในระบบ กลับไม่ใช่หัวใจที่จะขาดเสียไม่ได้ของการศึกษาอีกต่อไป
Robinson ชวนเราให้นึกทบทวนดูอีกสักทีว่าอะไรบ้างคือสิ่งที่จำเป็นต้องมีจริง ๆ หากสังคมต้องการที่จะจัดการศึกษาให้แก่พลเมือง ต่อด้วยชวนผู้อ่านขบคิดว่า แล้วไอ้”ระบบ”ที่ให้การศึกษาด้วยแนวคิดแบบการผลิตสินค้านี่ เราจะสามารถแทนที่มันด้วยหลักคิดแบบอื่นได้รึเปล่านะ? หลาย ๆ เคสที่เขานำมาประกอบในเล่มก็”น่าทึ่ง”จริงอะไรจริง น่าเสียดายที่โครงการเจ๋ง ๆ ที่ผู้เขียนยกมามันดันไม่ได้มาพร้อมรายละเอียดของโครงการที่ลงลึกและรอบด้านเพียงพอจนเราสามารถยึดจับแก่นของมันไปคิดต่อได้อย่างมั่นคงนัก
เล่มนี้เล่นเอาเราต้องถามตัวเองอยู่นานมากว่า ตกลงแล้วเราชอบมันรึเปล่านะ? แต่พอเลิกคิดแล้วกลับไปใช้ชีวิตต่อในสังคมที่โคตรเละเทะของสยามยุคปัจจุบันได้พักเดียวเท่านั้นแหละ ได้คำตอบชัดเลย ไม่ว่าเราจะรู้สึกกับ”โรงเรียนบันดาลใจ”แบบไหน แต่เล่มนี้ก็เป็นหนังสือที่เราอยากเห็นมัน”แมส”มากที่สุดเล่มนึงแน่ ๆ เราว่าเพื่อน ๆ หลายคนคงมีความรู้สึกเหมือนกันว่า”ระบบการศึกษา”ตอนนี้มันมีปัญหาจริง ๆ บางคนอาจถึงขั้นคันไม้
คันมืออยากทำอะไรสักอย่างเพื่อปฏิรูปมันด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน ณ จุดนี้ Creative schools ช่วยพวกเราได้ มันเป็นหนังสือที่ช่วยเสริมสมรรถนะให้เราจนมีความสามารถพอที่จะวิพากษ์ระบบที่เป็นอยู่ในปัจจุบันได้ ยังยกตัวอย่างให้เราเห็นคร่าว ๆ ถึงสิ่งที่ระบบควรจะเป็นด้วย มิหนำซ้ำยังพอเกริ่น ๆ ถึงหลักการที่จะช่วยเราเปลี่ยนระบบในปัจจุบันให้กลายเป็นระบบที่เราตั้งเป้าไว้อีกต่างหากงหาก
จากเดิมที่ตัวเราเคยคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของระบบการศึกษาที่จะทำหน้าที่”กรอง”เอาคนที่ได้มาตรฐานให้ได้เดินต่อไปยังกระบวนการถัดไป หลังจบเล่มนี้ความคิดเราพลิกไปไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เราเริ่มนึกถึงระบบที่ให้ค่ากับความสามารถที่หลากหลายของผู้คน ฝันถึงหลักสูตรที่ยึดโยงเข้ากับเป้าหมายในการใช้ชีวิตของผู้คน(เด็ก ๆ จะได้ไม่ต้องตั้งคำถามว่าจะทนเรียน…ไปทำไม? เหมือนที่เราเคยเป็น) คาดหวังถึงการจัดกลุ่มผู้เรียนตามความสนใจแทนที่จะเป็นอายุ แถมยังโหยหาโรงเรียนที่ทำงานร่วมกับชุมชนและเป็นอิสระจากส่วนกลางแบบสุด ๆ อาจพูดได้ว่านี่เป็นหนังสือที่เปลี่ยนการมองโลกของเราไปสิ้นเชิง มันสว่างจ้ามากพอ ๆ กับตอนที่เซเปียนส์ของ Harari ช่วยเบิกเนตรเรื่อง inter subjective เลย และหากเล่มนี้”แมส”มากพอ ระบบการศึกษาที่เปิดกว้างพอสำหรับความสามารถที่หลากหลายของเราทุกคนอาจเป็นจริงขึ้นมาได้ในเร็ววัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
