เรื่องจริงที่เราผ่าน..
เมื่อชีวิตเรามาถึงจุดที่ต้องตัดสินใจ เราบอกเลยว่ามันไม่มีอะไรง่าย การใช้ชีวิตแบบกล้าได้กล้าเสียเนี่ยมันเป็นอะไรที่ท้าทายมากนะ จะเสียก็เสียเลย แต่เรารู้อยู่แก่ใจแหละว่าการที่เราตัดสินใจแบบนี้ เมื่อมันสำเร็จ มันก็เป็นอะไรที่โคตรจะคุ้มค่า
ผู้หญิงในวัย 18
เราจะมาเล่าสิ่งที่เราต้องประสบพบเจอ ณ ตอนนี้ นะ โอเคเริ่มเลย..
ช่วงชีวิตมัธยม เราเป็นเด็กนักเรียน ทั่วไปคนนึงที่มีชีวิตที่ดี สบายๆ อยู่ในสังคมดีๆ ไม่ได้หวือหวา แต่ก็ไม่เคยเดือดร้อน เรียกได้ว่า พ่อแม่มีพร้อมเสมอ ชีวิตเราตอนม.ต้น ก็เป็นเด็กคนนึงที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนที่เป็นเด็กเรียน ใช้ชีวิตในกรอบ ที่สังคมไทยปลูกฝังไว้ และแน่นอน ความฝันของเราตอนนั้นว่า เราอยากเป็นอะไร คำตอบ ก็ต้องเป็นหมอแน่นอน ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรนะ ก็ตามน้ำไป เรียนพิเศษมากมายสารพัด แล้วก็ผ่านช่วงเวลานั้นมาแบบงงๆ แต่ก็ผ่านมาด้วยดี มีความสุขแบบชีวิตเด็กมัธยมต้น ที่ยังรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นเด็ก ยังไม่ต้องซีเรียสกับอนาคตขนาดนั้น (เราเป็นเด็กต่างจังหวัดนะ อยู่ในจังหวัดเล็กๆ จังหวัดหนึ่ง)
มาถึงจุดเปลี่ยนที่สำคัญของชีวิตเรา ก็คือช่วงมัธยมปลาย พ่อเราเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง ตอนเราอยู่ม.4 ซึ่งเราต้องบอกก่อนเลยว่านิสัยของเรา ความคิดเราหลายๆอย่างเนี่ย เราได้มาจากพ่อเต็มๆ คือ พ่อเราจะเป็นคนที่มีความคิดมากๆ ไม่เชื่อสิ่งที่ไม่มีเหตุและผล เป็นคนที่ใจเย็นมากๆ เป็นคนดีคนนึงเลย สิ่งที่เราได้จากพ่อเรามาคือ เป็นคนมีเหตุและผลเนี่ยแหละ นิสัยของเราก็จะเป็นคนประมาณว่า ชอบคิดอะไรที่แตกต่างจากคนอื่น มีหลายๆครั้งที่เรารู้สึกว่าเรามีมุมมองอะไรหลายๆอย่างที่ต่างจากเพื่อน
ช่วงชีวิตมัธยมของเรา เพื่อนๆก็จะชอบบอกว่าเราแปลก แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรขนาดนั้นนะ แต่ก็อาจจะมีแอบเก็บมาคิดบ้างว่า ทำไมไม่มีคนเป็นแบบเราเลยวะ เพราะสังคมเพื่อนที่เราอยู่ ทุกคนต่างทำตัวเองให้เป็นที่ยอมรับในสังคม เอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอก มันก็มีหลายๆครั้งที่เราพยายามจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เนื่องจากทุกคนเป็นแบบนี้ ไม่งั้นเราก็เป็นตัวประหลาดสิ เราคิดอย่างนั้นนะ ซึ่งเราก็ผ่านช่วงชีวิตนั้นมาได้ เพราะถึงเราจะเป็นแบบนั้น แต่เราก็แค่คิดในใจคนเดียว สุดท้ายเราก็ปรับตัว แล้วก็เจอกลุ่มเพื่อนที่เราสบายใจในที่สุด จึงผ่านมาด้วยดี
และที่เราเกริ่นไว้ว่าจุดเปลี่ยนของเรา คือตอนที่พ่อเราเสีย คือเราบอกเลยว่าชีวิตก่อนหน้านั้น ชีวิตเรามันยังเป็นเหมือนแบบ แฟรี่ร์เทลอยู่เลย คือมีครอบครัวที่อบอุ่น เราก็มีชีวิต แบบปกติเหมือนคนทั่วไป คือเรียนจบช่วงมัธยม ต่อเข้ามหาลัย มีงานทำที่มั่นคง แบบคงจะมี เสต็ปแบบ 1 2 3 เราไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก ชีวิตตอนนั้นเรายังไม่เคยเจอเรื่องอะไร ที่เข้าใกล้คำว่า ชีวิตจริง หรือว่ารสชาติของชีวิตเลยอะ
แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้น เหมือนชีวิตมันพลิก แบบเราเจอปัญหาชีวิตมากมาย ที่เราไม่คิดว่าเราจะต้องมาเจอตอนนี้ และคนอื่นไม่มีทางจะเข้าใจสิ่งที่เราต้องเจอแน่นอน ในช่วงเวลานั้นเหมือนพอปัญหาแรกเข้ามา ที่พ่อเราเสีย พอเราผ่านมันไปได้ มันสร้างเกราะป้องกันทางความคิดเราไปเรื่อยๆอะ แบบเหมือนมันเป็นช่วงชีวิตที่ต่อให้รู้สึกว่ามันแย่แค่ไหน เราก็ต้องมูฟออนให้เร็วอะ ถ้าไม่ไปต่อ เราต้องแย่แน่ๆ
อีกปัจจัยคือเรารู้ว่าสิ่งที่หนักหน่วงสำหรับเรามันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ คือการสอบเข้ามหาลัย มันยิ่งต้องดึงสติกลับมาให้เร็ว ซึ่งสิ่งที่เราเจอเหล่านี้แหละมันเป็นสิ่งที่เปลี่ยนความคิดเราไปตลอด มันเป็นช่วงเวลาที่เราค่อยๆซึมซับรสชาติชีวิตอะ แบบพอเราเจอเรื่องแบบนี้บ่อยขึ้นๆ เราจะค่อยเข้าใจเองว่า ปัญหามันจะเข้ามาตลอดเวลา หลายๆอย่างมันมักจะเป็นสิ่งที่เราไม่คาดคิด แต่สิ่งที่เราต้องจัดการตัวเอง คือเราต้องทำตัวเองให้พร้อมกับปัญหาที่จะเข้ามาเสมอ เตรียมสภาพจิตใจให้พร้อม และที่สำคัญคือเราต้องเปลี่ยนมุมมอง ให้กว้างที่สุด เปิดใจให้มากขึ้น และให้จำไว้เสมอว่าทุกปัญหาที่เข้ามามันจะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น แล้วทุกอย่างมันจะง่ายลง ฟีลแบบอะไรก็มาเถอะ มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้ละ สำหรับเราทั้งหมดที่เราเจอนี้ไม่ใช่เรื่องที่แย่เลยสักนิด..
ในช่วงชีวิตมัธยมปลาย เหมือนเป็นช่วงที่เราเข้าใจตัวเองมากขึ้น ว่าเราชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เริ่มรู้สึกว่าเราไม่ได้แปลก และรู้สึกว่าเราไม่จำเป็นต้องแคร์คำพูดคนอื่นขนาดนั้น เพราะเค้าไม่ได้เจอ ไม่ได้ผ่านอะไรมาแบบเรา เราค่อนข้างรู้ตัวว่าอะไรถูก อะไรผิด แต่ก็แน่นอนแหละ เราก็ไม่ได้การันตีนะ ว่าเราเป็นคนดีเสมอ เราก็ยังอยู่ในเบสออนคนทั่วไปแหละ แต่แค่เรารู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ และรู้ว่าเราจะรับได้กับการกระทำเราได้ขนาดไหน
ต่อไปเราจะมาพูดว่าคนอย่างเรา จะต้องเจอปัญหาอะไรที่เกิดจากระบบห่วยๆของการศึกษาไทย รวมถึงสังคมไทย ที่ถูกตีกรอบ..
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
