“เกสา คือ ผมทั้งหลาย”
ผมขาวเส้นแรก
มันสอดแทรกรอยคิดปริศนา
ต้องพานพบคืนวันผ่านเวลา
แบกรับฝนลมฟ้ามาเท่าใด
ผมขาวเส้นที่สอง
สะสมความเศร้าหมองกี่สมัย
ผ่านริ้วรอยโลภหลงปลงอาลัย
ผ่านคืนวันอ่อนไหวกี่วัยวัน
ผมขาวเส้นที่สาม
ผ่านพบความขาดเหลือ กี่เชื่อมั่น
ผ่านหาเช้ากินค่ำกี่สำคัญ
ผ่านหวาดหวั่นเพ้อหวังกี่ครั้งครา
ผมขาวเส้นที่สี่
ผ่านแสงสีสังสรรค์กี่หรรษา
ผ่านพบกี่โรงเหล้าคลับเลานจ์บาร์
ปล่อยชีวิตผ่านมากี่มัวเมา
ผมขาวเส้นที่ห้า
ผ่านปู่ย่าลาจากฝากความเศร้า
ผ่านตายายพลัดพรากลาจากเรา
ผ่านร้อนเร่าจากลาทุกข์ระทม
ผมขาวเส้นที่หก
ผ่านสะทกอกสะท้านผสานผสม
ผ่านรักชอบเกลียดชังในสังคม
กี่หมื่นแสนอารมณ์ตรมวิญญาณ์
เส้นผมแต่ละเส้นเป็นสัณฐาน
บอกกล่าวประสบการณ์อย่างหาญกล้า
เส้นผมเป็นธรรมะอนิจจา
เป็นธรรมกถาสะเทือนใจ
ก่อนผมดำเส้นสุดท้ายจะหายลับ
ลาไปกับคืนวันอันหม่นไหม้
ก่อนผมขาวเส้นสุดท้ายจะหายไป
อาจเป็นภพภูมิใหม่ อีกไม่นาน
คำ : สัญญา รุจิมิตร
บทกวีในหนังสือ “ชีวิตมีแค่ไหน ใช้แค่นั้น”
ประพันธ์โดย สัญญา รุจิมิตร เจ้าของรางวัลชมเชย หนังสือสำหรับเด็กและเยาวชน อายุ ๑๒-๑๘ ปี (สพฐ.) ปี ๒๕๖๕ จากหนังสือ “กวีนิพนธ์ มงคลชีวิต”
credit:เวทีนักกลอน
พระพุทธรูปปางเกศาธาตุ
Thanks like love comments follow all fc @min Rookie
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
