--มิตรภาพเล็กๆ ณ สถานีรถไฟ --
อีกไม่ถึงสิบนาทีรถไฟชินคันเซ็นจะออกจากสถานีโตเกียวไปยังชินโอซาก้า ฉันรีบเดินนำผู้ที่มาด้วยพลางถูลู่ถูกังลากกระเป๋าไปยังชานชาลา ในบรรดาของพะรุงพะรังมีถุงใส่เอขิเบนหรือข้าวกล่องสถานีรถไฟที่เพิ่งซื้อมา
ถ้าพลาดขบวนนี้จะต้องรออีกครึ่งชั่วโมง นั่นอาจไม่ใช่ปัญหาถ้าไม่ติดว่าจะไปถึงเกียวโตดึกขึ้นหนึ่งชั่วโมง
ทั้งที่ค่ำแล้ว หรือเพราะค่ำแล้วกัน แถวคนรอขึ้นรถไฟยาวกว่าครั้งขามา เราเลือกแถวที่สั้นที่สุด หันมองป้ายชานชาลาอีกครั้ง ก่อนปักหลักรอท่ามกลางลมเย็นและละอองฝนของต้นเดือนมีนาคมที่พัดมาเป็นระลอก
ฉันหลงรักโตเกียวไปไม่น้อยกว่าอีกหลายเมืองในญี่ปุ่น ทั้งยังมีคนรู้จักน่ารักๆ ทั้งสัญชาติไทยและญี่ปุ่นอาศัยอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้มากมาย แต่ในฐานะนักท่องเที่ยวมักรู้สึกว่าสถานีรถไฟในนครโตเกียวเป็นจุดรวมความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ความเฉยชา ความเร่งร้อน ความเจ็บป่วย ความเหงาของผู้คน และความหนาวเหน็บต่างกับที่อื่น
อย่างน้อยๆ ก็สถานีเกียวโตที่ผูกพันธ์
ทั้งใบหน้าผู้คนที่บึ้งตึ้ง สายตาก้มมองแต่หนังสือและมือถือ ผู้คนอัดแน่นเต็มขบวนจนแม้ไม่เหนี่ยวห่วงเกาะก็ไม่อาจขยับไปไหน ข่าวเรื่องรถไฟเทียบชานชาลาช้าเพราะมีคนกระโดดฆ่าตัวตาย การขอความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ อย่างสอบถามชื่อถนนแต่แทบไม่เคยมีใครหยุดฟัง ล้วนตอกย้ำความจริงว่าทุกคนล้วนมีธุระยุ่งเหยิงและต้องพึ่งพาตัวเอง
มันไม่ได้เป็นความผิดใคร แค่สถานการณ์บังคับจนบรรยากาศเป็นเช่นนั้น
© seiro.soba (photoAC)
“ขอโทษนะคะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้นจากข้างหลังอย่างไม่คาดคิด
หันไปเป็นคุณป้าชาวญี่ปุ่นผมสั้นสวมหมวกในชุดเสื้อกันหนาวสีน้ำตาลเข้มทับชุดกระโปรงยาว ถือกระเป๋าหนึ่งใบ และกระเป๋าลากใบย่อมหนึ่งใบ
คุณป้าถามว่ารถไฟขบวนนี้ไปยังสถานีปลายทางที่เธอจะลงรึเปล่าดังคาด
แต่ถึงจะเป็นชินคันเซ็นไม่มีรถไฟขบวนไหนวิ่งตรงระหว่างสองสถานี นักท่องเที่ยวอย่างฉันที่ไม่เคยลงจุดอื่นนอกจากเกียวโตและโอซาก้ามาก่อนจึงได้แต่ตอบไปว่า
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบจริงๆ”
แล้วค่อยเสริมสิ่งที่ตัวเองคงอยากได้ยินถ้าอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
“แต่เรากำลังจะไปเกียวโต รถฮิคาริขบวนที่จะออกเวลา 19:33 น่ะค่ะ ใช่ขบวนเดียวกันมั้ยคะ”
“อ้อ ใช่ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
คุณป้าพยักหน้าหงึกๆ กล่าวคำขอบคุณนอบน้อมตามแบบฉบับญี่ปุ่นแล้วยืนต่อแถวท่าทางสบายใจขึ้น
นั่นเป็นจุดเริ่มบทสนทนาสั้นๆ ระหว่างคนแปลกหน้าสองคน ที่เจอกันบนสถานี
“มาจากไหนกันเหรอคะ”
คุณป้าเริ่มถามด้วยภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน รูปประโยคยกย่อง น้ำเสียงนุ่มหวานรื่นหู บุคลิกแกชวนให้คิดถึงคุณนายในหนังหรือซีรีส์ญี่ปุ่น
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันเจอรูปประโยคยกย่องจากผู้ใหญ่รุ่นพี่คุณแม่น่าจะหลายปีที่ไม่มีความจำเป็นต้องสุภาพกับเราขนาดนั้น
“ประเทศไทยค่ะ กำลังจะเดินทางไปเกียวโต”
“ทีแรกนึกว่าหนูเป็นคนญี่ปุ่นเสียอีก”
“อ๋อ ไม่ใช่ค่ะ”
“นี่มาครั้งแรกรึเปล่าคะ”
“เปล่าค่ะ แต่เป็นครั้งที่สามที่มาโตเกียว”
“ป้ากำลังจะไปนาโกย่าค่ะ เคยไปมั้ย”
บทสนทนาพื้นฐานทั่วไปทำนองนี้ดำเนินต่อไปอีกสักครู่ ถึงจะประทับใจเล็กน้อยกับท่าทางใจดีและน่ารักของคุณป้า แต่เราต่างไม่กล้าถามซ่อกแซ่กกัน ทั้งยังใกล้ถึงเวลาขึ้นรถแล้ว จึงได้แค่บอกว่า “ยินดีที่ได้เจอนะคะ” แล้วแยกย้ายกันไปนั่งคนละแถว ทำกิจกรรมต่างกันไปในตู้เดียวกัน
ระหว่างที่คนข้างๆ งีบหลับ ฉันใช้เวลาหนึ่งในสามไปกับการนั่งถ่ายรูปและละเลียดเอขิเบนที่เสียเวลาแวะซื้อจนเกือบตกรถไฟไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงประกาศและตัวอักษรวิ่งเตือนว่ารถกำลังจะเทียบสถานีนาโกย่า ก็ได้เห็นคุณป้าเข็นกระเป๋ามาตามทางเดิน
“อิจิโกะ อิจิเอะ” （一期一会）
การพบกันครั้งเดียว
สำนวนนี้มาจากหัวใจของพิธีชงชา หมายถึงการเจอผู้คนหรือโอกาสเพียงแค่หนึ่งครั้งในชีวิต เพราะฉะนั้นต้องระลึกถึงความสำคัญและปฏิบัติต่อกันอย่างใส่ใจ
การพบเจอระหว่างเดินทางท่องเที่ยวมักเป็นดังเช่นสำนวนนี้ ฉะนั้นไม่เสียหายอะไรที่จะใช้เวลาไม่ถึงนาที ฉันลุกขึ้นจากที่นั่ง โค้งคำนับเพื่อทักทายและบอกลาครั้งสุดท้าย
“เป็นเกียรติที่ได้เจอค่ะ อากาศหนาวกรุณารักษาสุขภาพด้วยนะคะ”
สิ้นคำ คุณป้าโน้มตัวหย่อนของที่กำไว้ในมือมาตลอดให้
แบมาดูเป็นลูกอมช็อกโกแลตหนึ่งเม็ด
รถไฟเทียบชานชาลา ประตูเปิดแล้ว แถวข้างหน้าเริ่มเคลื่อนแต่คุณป้ายังคงก้มหน้าค้นอะไรบางอย่างจากกระเป๋าต่อไป
“รอแป๊บนะคะ จำได้ว่ามีอีกเม็ดหนึ่ง แต่หายไปไหนล่ะเนี่ย”
ตอนนั้นเป็นช่วงฮันนีมูน ฉันเลยไม่ได้เดินทางคนเดียว คุณป้าคงคิดว่าอยากจะให้ลูกอมคนละเม็ดอย่างเท่าเทียมกันกระมัง แต่ถึงตอนนี้ฉันได้แต่หันไปมองคุณป้าสลับกับมองหน้าประตูที่ตอนนี้โล่งว่าง ด้วยความกังวลว่าการเจอกันที่ควรน่าประทับใจจะกลับกลายเป็นต้นเหตุให้แกตกรถไฟกลางดึก
“ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ แต่เชิญเถอะค่ะเดี๋ยวประตูจะปิดเสียก่อน”
“งั้น ป้าขอตัวก่อนนะคะ”
แกว่าพลางจ้องมองประตูแล้วรีบลากกระเป๋าออกจากขบวนไป ไม่รู้ทันได้ยินคำขอบคุณไล่หลังรึเปล่า
ไม่กี่อึดใจประตูปิดลง ขบวนรถไฟที่เงียบเชียบเคลื่อนตัวพาผู้โดยสารทุกเชื้อชาติที่เหนื่อยอ่อนไปสู่สถานีถัดไป
ฉันไม่รู้จักชื่อคุณป้า
เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
ที่เหลืออยู่คือความทรงจำน่ารักๆ กับลูกอมช็อกโกแลตหนึ่งเม็ด
อร่อยดี ไม่มียาพิษแต่อย่างใด
หวนนึกถึงเรื่องนี้ทีไรฉันจะอมยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ นอกจากเพราะว่าได้ลูกอมเป็นของขวัญเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กประถมอีกครั้ง นี่เป็นความทรงจำดีๆ ที่ได้พบเจอในสถานีรถไฟโตเกียวและชวนให้หวนระลึกถึงไปอีกหลายสิบปีมากกว่าความเย็นยะเยือกระหว่างยืนรอชินคันเซ็น
ทั้งหมดเริ่มมาจากการตอบคำถามเพียงสั้นๆ
ยังไงขอให้สุขภาพแข็งแรงนะคะคุณป้า
แถมรีวิวข้าวกล่องสำหรับผู้อ่านจนจบ:
หน้าตาเอขิเบนที่ตำมาจากร้านมัตสึริ (祭) สถานีโตเกียวค่ะ
ข้าวกล่องบาลานซ์ 30 รายการ ราคา 950 เยน
หยิบเพราะคำว่า "รางวัล" รางวัลที่ได้คือ Fabex Souzai Bentou Grand Prix ปี 2018
เสียดายรูปที่ถ่ายมาเบลอ ข้างในหน้าตาธรรมดากว่าในรูปโฆษณา ไม่ว้าวเหมือนที่จินตนาการเมื่อได้ยินคำว่า 30 รายการ
แบ่งเป็น 6 ช่อง 10 เมนู มีข้าวสวย ไข่หวาน รากบัว ปลาอากาอุโอะ ไก่ย่างมัสตาร์ดสไตล์ญี่ปุ่น ปลาซาบะ ฟักทอง ฯลฯ อย่างละ 1-2 ชิ้น สัดส่วนผักจัดว่าเยอะ ส่วนใหญ่เป็นผักต้มหรือนึ่ง ไม่มีสลัด
ราคาดี ขายดี รีวิวดีมาก กล่องเดียวอิ่ม ถือเป็นตัวเลือกเซฟๆ
(ดูหน้าตาได้ที่ https://foods.jr-cross.co.jp/matsuri/ekiben/detail/806)
ส่วนกล่องนี้ Tokyo Bentou วางขายเฉพาะที่สถานีโตเกียวเท่านั้น
Tokyo Station Lunch ราคา 1850 เยน
ราคาสูง เพราะมีจุดขายคือรวม 8 เมนูจากร้านเก่าแก่ 8 ร้านในโตเกียว และใช้ข้าวออร์แกนิคพันธุ์ 'อากิตะโคมาจิ' จากจังหวัดอากิตะ
พอราคาเฉียดสองพันทำให้มีตัวเปรียบเทียบเยอะ รวมถึงข้าวกล่องในห้าง ถามว่าอร่อยมั้ยอร่อยค่ะ แต่ไม่ได้กินร้อนๆ จะร้านดังแค่ไหนรสชาติก็ไม่ว้าว
ฉันคิดว่าครั้งหน้าถ้าจะหยิบอีกครั้งคงเป็นที่สารอาหารและปริมาณผักที่ได้เทียบกับเมนูอื่นๆ
กล่องนี้มีเนื้อวัวอยู่ด้วย ถ้าไม่ทานเนื้อคงต้องเลี่ยง อย่างน้อยหนึ่งเมนู
ข้าวอากิตะโคมาจิ ปลาแซลมอน หอยลายอาซาริ ลูกชิ้นหมู
รสชาติดีนะคะ ทั้งสองกล่อง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
