CODA (2021)
ผิดคาดนิดหน่อย ไม่ใช่ผิดคาดในจุดที่แย่
แรกเริ่มคือคิดว่าหนังมันจะปูไปตามสูตรสำเร็จของพล็อตแนวนี้ ที่ต้องจบลงด้วยงานโรงเรียน แล้วตัวละครสำคัญของเรื่องได้รับการยอมรับผ่านมุมมองบุคคลที่สาม ซึ่งหมายถึงผู้ชมที่หูดีทั่วไป ที่รีแอ็คให้พี่ชาย แม่ พ่อหูหนวกรับรู้ว่า "เออ ลูกสาวคนเล็กคนนี้มีพรสวรรค์นี่หน่า ทำได้ไม่เลวเลยนะ" ฯลฯ แต่หลังจากนั้นสิ คือเมนคอร์ส
โดยรวมเป็นหนังที่ไม่ได้ปล่อยหมัดฮุกสำคัญชนิดสุดแรงเกิด ในฉากดังที่กล่าว แต่แยปต่อเนื่องอย่างมีนัยยะมาตลอดทั้งเรื่อง จนถึงโมเมนต์สำคัญจริงๆ ที่นอนรออยู่ตอนท้าย ที่เป็นปฐมบทสู่อีกหนังสืออีกเล่มที่จะเล่าเรื่องชีวิตของน้องจริงๆ แล้วพอหันมามองตัวเอง รู้ตัวอีกทีลำตัวเขียวช้ำไปหมดเรียบร้อย
มันไม่ได้ฮีลใจเราขนาดนั้น แต่มันเติมเต็มหัวใจเราได้มากกว่าที่คิดไปเยอะเลย มันเหมือนกำลังโดนให้น้ำเกลือ ปล่อยไหลตามธรรมชาติ ไปซ่อมแซมชิ้นส่วนที่แตกหักในเซลล์ แทนการจ่ายยาปฏิชีวนะที่เสี่ยงอันตรายแบบรวดเดียว ปล่อยให้ซึม ให้ค่อยๆ ฟื้นฟูจนหายดีอย่างสมบูรณ์เต็มที่
เป็นช่วงเวลาสองชั่วโมงที่ชวนให้เราทบทวนโมเมนต์บางอย่างที่อยู่ในอนาคต แปลกดีนะ หนังไม่ได้ทำให้เรารู้สึกโหยหาอดีตที่แตกหักอะไร ทว่ากลับกลายเป็นเหตุการณ์ที่ยังมาไม่ถึง ซึ่งสุดท้ายอาจจะค้นพบหรืออาจจะไม่เจออะไรที่หมายหวัง ก็คงไม่เป็นไรมั้ง? เพราะยังไงหลังรถยนต์พาตัวรูบี้ออกจากครอบครัวนี้ไปเรียบร้อย ที่เหลือคุณก็แค่เตรียมพร้อมเพื่อเผชิญมัน ด้วยกายใจที่แข็งแรงก็เพียงพอ .
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
