ถ้าตอนจบมันจะดราม่า...งั้นข้าก็ขอเปลี่ยนเนื้อเรื่องเองซะเลย
บทนำ
ฮึก...
เสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นของชายหนุ่มที่นอนก้มหน้าก้มตาใบหน้าขาวไร้มลทินซุกลงบนหมอนใบใหญ่ ขาเรียวทั้งสองข้างตีขึ้นลงไปมา หากจะถามเขาว่าร้องไห้แบบนี้เพราะอะไร แฟนทิ้ง?นก? เปล่า...เขาไปอ่านนิยายเรื่องหนึ่งของเจ๊หรือจะเรียกง่ายๆว่าพี่สาวตัวดีของเขานั่นแหละ นิยายน้ำเน่าเรื่องหนึ่งนายเอกเป็นถึงท่านชายสาม ที่ต้องไปแต่งงานต่างบ้านต่างเมืองเพื่อรักษาสันติแก่บ้านเมือง นิสัยดี๊ดี แต่เสียอย่างเดียวออกจะยอมคนง่ายจนเกินไป ส่วนพระเอกตัวดีก็เป็นถึงองค์รัชทายาท เมียเล็กเมียน้อยก็มีอยู่ถ่มไป เพราะพ่อแม่ยัดๆเอาไว้ให้ แล้วจบแบบ Bad end สุดๆ นายเอกตุยเย่เพราะทนกับสามีตัวเองไม่ได้เลยชิงฆ่าตัวตายซะงั้น
แบดมั้ยล่ะ...แบดจนทำคนอ่านน้ำตาตกใน
อ่อ...ลืมแนะนำตัวไปเลยคนที่ร้องไห้นั้นน่ะชื่อว่ามู่ชิง แซ่เซียว เป็นนักศึกษาที่เรียนเก่งอยู่พอตัววันๆพอว่างหน่อยก็หานิยายอ่านแก้เบื่อ จนเจ๊มาบอกว่าเจ๊แต่งนิยายไว้ไปอ่านให้หน่อย พออ่านวันแรกก็อ่านไปสองสามตอนหลังๆก็อ่านยาวไปจนเกือบโต้รุ่ง จนตอนนี้โต้รุ่งอีกวันแถมอ่านถึงตอนจบไปเรียบร้อย โถ่...เป็นเศร้าเลย
'ชิงชิงรับสายเจ๊ด้วยๆ!' เสียงโทรศัพท์
"ใครมันโทรมาอะไรตอนนี้วะเนี่ย...อืม ฮัลโหลเจ๊..." ตนเมื่อรับสายโทรศัพท์จึงกลับมานอนหงายเหมือนเดิม พร้อยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่งัวเงียขั้นสุด
"แกไม่ได้นอนรึไง...ดูตอบเหมือนคนไม่ได้นอนมาอาทิตย์หนึ่งแหนะ" คนที่ได้ยินจึงได้แต่กรอกตาพร้อมหาวไปรอบหนึ่ง
"เพราะเจ๊นั่นแหละ...นิยายไอบุปผาร่วงโรยอะไรของเจ๊ทำเอาผมไม่ได้นอน แหละนี้ทำเอาน้ำตาแตกจนตาบวมหมดเลย" เมื่อมู่ชิงเอ่ยเสร็จจึงตามมาด้วยเสียงหัวเราะของพี่สาวตัวดีผมนี้ขำไม่ออกเลยทีเดียว
"ฮ่าๆ นี้แกอินมากไปอ่ะดิ..."
"นี้นะ ถ้าผมได้เป็นนายเอกในเรื่อง ผมจะเปลี่ยนเนื้อเรื่องใหม่เลย" ผมพูดจริงนะนิยายเจ๊ดราม่าเวอร์ ถ้าผมเป็นนายเอกนะจะเอาให้เนื้อเรื่องมันส์ๆหัวใจกันไปเลย เฮ้อ มันก็เเค่คำพูดลอยๆเท่านั้นแหละหน่า หลังจากนั้นผมกับเจ๊ก็คุยเรื่องสัพเพเหระตามประสาพี่น้อง ผมไม่ได้กลับบ้านนานแล้วแหะ คิดถึงพี่สาวกับพ่อแม่มากๆเลย ฮรึก อยากกลับไปกอดแล้ว เมื่อคุยกันเสร็จเลยลุกไปอาบน้ำ เล่นกับแมวเหมียวสีขาว ชื่อหมั่นโถว ก็ตัวมันสีขาวเหมือนหมั่นโถวจริงๆ
เฮ้อ หิวข้าวชะมัดเลย...เเต่รู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่าง
... ... คุณพระคุณเจ้าช่วย!!วันนี้นัดเอ๋อร์หลางไว้นิ ตายๆนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว
"หมั่นโถวเด็กดี...อย่าดื้อนะพ่อขอไปหาเอ๋อร์หลางก่อนน้า กลับมาจะเอาขนมมาให้" เจ้าตัวรีบแต่งตัวมัดผมให้เรียบร้อยก่อนจะคว้ากุญแจรถออกไปจากห้อง
มู่ชิงพยายามขับรถให้ไวที่สุด เอ๋อร์หลางหรือฉางชิ้งเฟิง แฟนหนุ่มสุดหล่อคณะแพทย์ของมู่ชิง นี้ปีที่สามแล้วที่คบกัน อืม ทางพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็ทราบดี แล้วก็ไม่มีความคิดรังเกียจอะไร ชิ้งเฟิงเป็นลูกคนรองของตระกูลฉางเลยเรียกอีกฝ่ายว่าเอ๋อร์หลาง ส่วนมู่ชิงก็เรียกชิงชิงหรือไม่ก็ขิงเอ๋อร์ น่ารักใช่มั้ยละ...
ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จึงรีบรับสาย...
"ฮ..ฮัลโหล เอ๋อร์หลาง อีก15นาทีจะถึงแล้วนะ"
"อืม ผมมีอะไรจะบอกน่ะ ขอพูดตรงๆเลยได้มั้ย.." หื้ม ไหงมาทรงเครียดอย่างงี้หละเนี่ย ใจผมมันเต้นตุ๊มๆต่อมๆก่อนจะพูดออกไป
"ได้สิๆ..."
"เรา...เลิกกันเถอะ"
ราวกับฟ้าผ่าในเวลากลางวันแสกๆ...
"ท..ทำไมล่ะ" พอได้ยินแค่นั้นแหละเหม่อทันที อะไรวะเนี่ย อยู่ๆโดนบอกเลิกกลางคัน ทันใดนั้นรถยนต์คันตรงหน้าก็ขับมาอย่างไวจะหักหลบ แต่รถของมู่ชิงชนต้นไม้เข้าอย่างจังหน้ารถยับไม่เป็นท่าเอาซะเลย กรอบหน้าของมู่ชิงอาบไปด้วยเลือด เขา เขายังไม่อยากตาย
.
.
.
.ไม่อยากตาย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
