เรื่องเล่าเยาว์วัย บทที่ 8 : พระร้องเพลง
ระหว่างที่กำลังคิดว่าจะเล่าเรื่องอะไรต่อไปดี จู่ ๆความทรงจำช่วงนี้ก็ผุดขึ้นมาในความคิด ยังลังเลว่าควรจะเล่าดีหรือไม่ เกรงว่าจะไม่สมควร แต่มันเป็นแค่ความเข้าใจแบบวัยเด็กไม่ได้ตั้งใจจะลบหลู่ หากว่าไม่สมควรต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย หวังเพียงเล่าให้ฟังในแง่มุมของวัยเด็ก ที่พอมาเป็นผู้ใหญ่มองกลับไปดูก็ตลกในความคิดของตัวเองเช่นกัน
วัดใหญ่ชัยมงคล จังหวัดพระนครศรีอยุธยา
ความที่เป็นเด็กบ้านๆ สมัยยังเล็กพ่อแม่ต้องออกไปทำงานที่ไร่นา ไปเช้า-เย็นกลับ เราต้องอยู่กับยายมาตั้งแต่น้อย ส่วนตัวของยายนั้นเป็นคนชอบเข้าวัด ทำบุญ ตักบาตรทุกเช้าไม่ขาด ช่วงที่ยังเล็กอยู่ น่าจะก่อนเข้าอนุบาล จำได้ว่ายายจะติดเอาหลานคนนี้ไปทำบุญที่วัดด้วยทุกวันพระ ไปวันธรรมดาก็จะมีผู้ใหญ่มาวัดกันบางตา แต่หากเป็นวันเสาร์-อาทิตย์ จะมีคนหนาตากว่า และมีพวกเด็ก ๆ รุ่นเดียวกันมากับพ่อแม่ด้วย สมัยก่อนการไปวัดเหมือนไปเล่นมากกว่า บนศาลาจะเย็นสบาย มีเพื่อนวิ่้งเล่นรอบศาลาด้วย แต่เวลาที่พระขึ้นศาลามาแล้ว ทุกคนจะต้องเงียบและฟังพระ
ปกติเด็กจะสมาธิสั้น การนั่งนาน ๆ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย ฉันตอนเล็กๆ เป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูด จะพูดก็น้อย (ผู้ใหญ่เขาเล่ามาอย่างนั้น) แต่ในหัวฉันนี่จำได้ว่า ตัวเองไม่ได้เป็นคนเงียบๆ แค่ไม่พูดออกมา แต่ในหัวคิดโน่น นี่ นั่นไปเรื่อย
ยายจะคอยบอกว่าให้พนมมือสวยๆ นั่งเรียบร้อย ใครนั่งเรียบร้อยได้นานจะเป็นเด็กเก่ง หากอยากเล่นให้ลงไปด้านล่างศาลา อย่านั่งเล่นขณะพระสวด มันไม่สุภาพ เวลาฉันไปกับยาย ยายให้นั่งฟังพระ แกจะถามว่าจำได้บ้างไหมพระสวดว่าอะไร เราก็ด้วยความเป็นเด็ก จำไม่ได้หรอกค่ะ ฮ่าๆ แต่จะนั่งฟังเพลินๆ ขณะพระสวด เพราะอะไรน่ะเหรอ พระท่านสวดเป็นทำนอง มีจังหวะ เวลาฟังเหมือนเรานั่งฟังเพลง เราก็คิดว่ายายพาเรามานั่งฟังพระสวด การสวดของพระเหมือนพระท่านร้องเพลง แต่เป็นเพลงที่เราไม่เข้าใจ และจำเนื้อยาก ๆ ไม่ได้ แต่มีท่อนฮุค (บทที่ซ้ำกัน) ที่พอจะจำได้บ้าง ตัวอย่างเช่น ""ตันเตชะสา ภาวะตุเม ชะยะมัง คะลามิ" เป็นต้น ส่วนบางบทสั้นที่ยายเคยให้ท่องก่อนนอนบ่อย ๆ ก็จะพอจำได้ อย่าง "นะโม ตัสสะฯ " หรือ "อะระหังสัมมา สัมพุทโธภะคะวา ฯ" หรือ บางท่อนของบท อิติปิโส แต่จำได้ไม่ครบทั้งบท (ตอนนั้นยังไม่รู้จักว่าอะไรเป็นบทอะไรเลย)
วัดเก่าในสมัยอยุธยา
เวลาไปโรงเรียนตอนเริ่มเข้าอนุบาล ที่โรงเรียนก็จะมีการเข้าแถวเคารพธงชาติ พร้อมทั้งรุ่นพี่นำสวดมนต์ ก็จะจำได้ว่า "อ่อ..นี่เราเคยได้ยินนะ ท่องได้!!" พอเลิกเรียน ครูประจำชั้นก็จะให้สวดมนต์ด้วยบทเดิมก่อนกลับบ้านเช่นกัน
นี่แหละค่ะ วีรกรรมที่คิดถึงก็ขำตัวเองเหมือนกัน คิดไปได้ยังไงว่า พระร้องเพลง ทั้งที่ท่านสวดบทสวดให้เราฟัง นั่นคือความคิดของวัยเด็กค่ะ ที่ไม่เข้าใจพฤติกรรมหรือวัตถุประสงค์ของผู้ใหญ่ แต่ทำตามท่านมาด้วยการทำให้ดู การบอกกล่าวและการฟังซ้ำ ๆ แม้เราไม่เข้าใจ แต่พฤติกรรมการเข้าวัดต้องสำรวมมันอยู่ในจิตสำนึก หรือแม้แต่การท่องจำบทสวดมนต์ ก็ติดอยู่ในความทรงจำเราและถูกจัดความเข้าใจให้เข้าที่ด้วยวัยที่เติบโตขึ้น
ต้องกราบขออโหสิกรรมแด่พระสงฆ์ทุกรูปที่ลูกได้เคยล่วงเกินท่านไป แม้จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ดี โปรดอภัยในความคิดอันไม่สุภาพในวัยเด็กนี้ด้วยนะคะ สาธุ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
