"กลัวความจน"
เป็นแค่เด็กนักเรียนคนหนึ่งที่อยู่กับแม่คนเดียว การงานของแม่ก็ไม่ได้ดีมาก แต่ก็พยายามส่งเสียให้เราเรียนตลอด เพราะเขาไม่เคยได้เรียน รายได้ที่ได้แต่ละเดือนก็ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แต่เพราะอายุมากแล้ว ไปทำงานหนักเหมือนคนอื่นไม่ได้ แถมยังไม่ยอมให้เราไปทำงานช่วยเขาอีก
มึงน่ะยังเด็ก เรียนไปเถอะ โตก่อนค่อยทำงาน
การที่แม่พูดแบบนี้มันทำให้เรารู้สึกเหมือนเด็กเห็นแก่ตัวเหมือนเราเป็นตัวถ่วง เขาเลี้ยงเราด้วยการตามใจตลอด อยากได้อะไรก็ได้ อยากกินอะไรก็ได้กิน เรารู้ว่าถ้ายังยอมอยู่เฉย ๆ ต่อไปอนาคตถ้าแม่ทำงานไม่ไหวแล้วใครจะเลี้ยงเรา?
แปลกไหมที่เลี้ยงเราด้วยการตามใจ แต่ก็มักจะบ่นเรื่องเงินตลอด ไม่เคยคิดที่จะเข้มงวดกับการเก็บเงินเลย
เพราะแบบนั้นเราเลยต้องดูแลตัวเอง พึ่งตัวเองมาตลอด เราเลยกลายเป็นคนที่ไม่ออกไปไหนถ้าไม่จำเป็น เพราะไม่อยากขอเงินแม่ไปข้างนอก ของสวย ๆ แพง ๆ ก็ไม่ซื้อ กินน้อยลงมากเพราะอยากประหยัดเงิน
แต่พอมีโควิดระบาด ตอนแรกมันก็เฉย ๆ เพราะไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้ว แต่สิ่งที่แย่คือแม่ไม่มีงานทำ เพราะไม่มีลูกค้า จนสามเดือนผ่านไป ค่าเทอมก็ต้องจ่าย ค่าบ้านค่าของกิน ค่าโทรศัพท์ แต่ก็ไม่ได้ใครเข้ามาช่วย เงินช่วยสักบาทจากเจ้านายแม่ก็ไม่ได้ให้เหตุผลว่า
ก็ไม่ได้ทำงาน แล้วจะให้เงินไปทำไม
คำพูดนี้มันทำให้แม่อยากจะลาออก อยากย้ายบ้านออกไป แต่ก็ไปไหนไม่ได้เพราะ ' เรา '
แม่บอกว่าเพราะเราเลยไปไหนไม่ได้ เพราะมีเราทุกอย่างเลยวุ่นวายไปหมด เพราะเราเขาเลยไม่รวยสักที
เรารู้สึกผิดหวังในทุก ๆ อย่างไม่ว่าจะเป็นคนที่ทำให้แม่เครียด บอส แม่ หรือเราเอง ช่วงปีที่แล้วเราเครียดมาก ๆ เพราะความจน อยู่แบบอด ๆ อยาก ๆ ยิ่งกว่าเดิม เรื่องงานแม่ก็ไม่ให้ไปทำ แต่ก็มาบ่นตลอดว่าไม่มีเงิน เวลาเราเรียนออนไลน์อยู่บ้านแม่ก็มักจะทำให้เราเสียสมาธิอยู่บ่อย ๆ จนเรารู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวมันอึดอัดไปหมด
หลายครั้งที่เรารู้สึกอยากหายไปจากโลกใบนี้
แต่เชื่อเถอะว่าคน ๆ นี้ไม่มีความกล้าพอหรอก เลยพยายามเปลี่ยนความคิดตัวเอง ไม่คุยหรือยุ่งกับคนที่เราอยู่แล้วไม่มีความสุข (เพราะปกติก็ไม่มีอยู่แล้ว) เราหาเงินด้วยการเขียนนิยาย ถึงแม้ว่ามันจะน้อยนิดแต่เราก็เชื่อว่าสักวันมันจะสำเร็จ แล้วหนีไปจากทุกอย่างซะ
พอมาตอนนี้เราใกล้จะเรียนจบมัธยมปลายแล้ว ถึงแม้ว่าเรารู้ว่าชอบอะไร แต่มันกลับไม่มีพื้นที่ให้เรา เราก็แค่อยากอยู่ที่บ้านไม่ออกไปไหน ไม่ต้องเดินทางไปทำงานให้เสียเวลาชีวิตกับถนนกรุงเทพฯ หรืออยากไปทำงานที่ไหนก็ได้ตามใจนึก มีเงินมากพอที่จะดูแลตัวเอง สร้างบ้านหลังนึงที่ตัวเองชอบ หรือไม่ก็สร้างอีกหลังแยกกับแม่ต่างคนต่างอยู่
เราก็ยังเด็กนะ เด็กเกินไปที่จะเข้าใจโลกใบนี้ด้วยซ้ำ พอเราเริ่มที่จะอยากเรียนรู้ โรคระบาดก็มาพรากอนาคตที่เราวางไว้ไปอีก
แต่ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องเข้าใจมัน แล้วหาวิธีที่จะอยู่กับมันโดยไม่ให้มากระทบกับชีวิตของเราอีก
นี่คือสิ่งที่เอาไว้ปลอบใจเราตลอดเวลาที่เหนื่อยหรือท้อ อะไรมันจะเกิดมันก็เกิด มีเพียงแค่เรารู้เท่าทันมันแล้ววางแผนหาวิธีแก้ หรือจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้า แม้กระทั่งเรื่องปัญหาของเราคือความจน ความจนมันทำให้เราหมดโอกาสที่จะทำอะไรหลาย ๆ อย่าง แต่เราก็ไม่ท้อ ยังพยายามหาเงินเก็บเล็ก ๆ น้อย ๆ จากการแต่งนิยาย วางแผนอนาคตคร่าว ๆ เอาไว้ว่าจะทำอะไร หรือการดูแลร่างกายไม่ให้เจ็บไข้ได้ป่วย
ถึงตอนนี้เราจะไม่ได้ประสบความสำเร็จเท่าที่หวัง ยังมีความทุกข์เรื้อรังจากครอบครัวอยู่ ก็ได้แต่หวังว่าสักวันเราจะทำให้ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
