เมตตาไม่ไหว ก็อย่าไปให้ค่า
“จงโอบกอดผู้อื่นด้วยความรัก” อาจฟังดูดี แต่จะมีสักกี่คนที่ทำได้ เมื่ออีกฝ่ายสาดความเกลียดเข้ามา
แท้ที่จริงแล้วคนที่ควรถูกโอบกอดด้วยความรักเป็นคนแรกคือ ‘ตัวเราเอง’ ต่างหากล่ะ
มันจำเป็นแค่ไหนที่เราต้องไปพยายามเมตตาคนที่เราไม่ชอบหน้า
ในเมื่อคำว่า ‘พยายาม’ ก็หมายถึงต้องทำเรื่องที่ลำบากและฝืน...แค่นี้ก็แย่พอ
และทุกครั้งที่พยายามจะเมตตาใครคนหนึ่ง เราก็ต้องนึกถึงเขา
แต่มันเป็นไปได้ยากที่เราจะอารมณ์ดีเวลานึกถึงคนที่เราเกลียด
นั่นหมายความว่าทุกครั้งที่เราพยายามเมตตาจะกลายเพิ่มความเกลียดขึ้นทุกที
และจะว่าไปแล้วก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรที่เราจะต้องมาเสียเวลาฝืนใจพยายามขนาดนี้
จะดีกว่าไหม...ถ้าไม่ต้องพยายามจะเมตตา แค่ไม่ต้องไปให้ค่ากับคน ๆ นั้น ไม่ต้องนึกถึง ไม่ต้องเก็บมาคิดมาใส่ใจ จะได้ไม่ไปขยายความเกลียดให้ใหญ่กว่าเดิม
.
.
เพราะอะไรที่เราให้ค่า ให้ความสำคัญ มันจะขยายใหญ่จนกินพื้นที่ในใจเรา
.
.
หากบางคราวเผลอคิดถึงคนที่ไม่ชอบ ให้หาเรื่องอื่นที่ชอบมาคิดทับลงไป เป็นการตั้งค่าในใจใหม่ซะเลย
เช่น ถ้าเราเป็นคนชอบแมว ทุกครั้งที่เผลอคิดถึงมนุษย์ป้าขี้บ่นในที่ทำงาน ให้คิดถึงเจ้าแมวน่ารักแทรกทับทันที
ตั้งค่าไว้เลยว่าถ้าเราเผลอคิดถึงมนุษย์ป้าคนนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ กำหนดไปว่าจะเอาสิ่งไหนขึ้นมาแทรกทับ
ลองทำบ่อย ๆ ให้เป็นนิสัย อย่างน้อยก็ไม่ต้องเพิ่มความเกลียดชังในใจ
คิดถึง = ให้ความสำคัญ
ไม่ว่าความคิดถึงนั้นจะเป็นเพราะรักหรือเกลียดก็ล้วนแล้วแต่แสดงว่าเราไปให้ค่ากับสิ่งนั้น และยอมให้มันเข้ามามีอิทธิพลครอบงำเรา
ชีวิตยังมีอะไรให้ทำอีกตั้งเยอะ
ลองถามตัวเองดูว่าจำเป็นแค่ไหนที่ต้องไปใส่ใจคนที่เราเกลียดขนาดนั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
