วันแห่งความสุขของการเป็นผู้ให้
ภาพของผู้เขียน
จากเมื่อวันศุกร์เก็บเสื้อผ้ารองเท้าผ้าห่ม และของเล่นไปให้ เพื่อนมนุษย์ที่หนีสงครามมาพักในที่ใกล้ๆ
ด้วยความที่เราไม่เคยไป เลยลองชวน แม่ของเพื่อนลูก ชาวยูเครนไปด้วย เขาบอกยินดีและดีใจมาก แต่รอวันอาทิตย์เพราะเขาต้องทำงาน ที่สำคัญเขาไม่มีรถ ขอไปกับเรา ด้วย
ดีเลย เขาคนบ้านเดียวกัน คงรู้ว่า จะกระจายของบริจาคยังไงบ้าง จะได้ให้ถูกจุด ถูกความต้องการ เราเลยรอ ไปพร้อมกัน
ระหว่างรอเราเก็บของได้เพิ่มมากยิ่งขึ้น
แม่ตื่นแต่เช้ามา ทำขนมไป ด้วย ความรู้สึกเหมือนทำอาหารไปทำบุญงานวัดเลย มีความสุขมาก
นัดหมายพบเจอกัน ขับรถไปแค่ 20นาที เข้าไปข้างใน เป็นสถานที่ ที่เคยเป็นค่ายทหาร เก่า มีอาคาร ไม่สูงมาก เป็นหลังๆ ข้างในลึกสุด มี ตึกสูงสามชั้น แยกเป็น อาคาร A B C D
A เป็นโรงอาหาร ที่เหลือเป็น ตึกนอน บางตึกมีห้องน้ำรวมตามชั้น บางตึก ต้องไปใช้รวมกัน ชั้นใต้ดิน
ผู้มาพำนักที่นี่ มีประมาณ300คน เป็นเด็ก เกือบสองร้อยคน ที่เหลือ คือคนแก่ และผู้หญิง
เราขนของเข้าไปในตึกมีเด็กและคนชรานั่งเล่นของเล่น ในห้องโถงที่มีคนบริจาค โซฟาโต๊ะเก้าอี้ พอได้นั่ง (สามวันที่แล้ว ไม่มีที่นั่งแม้แต่ ชิ้นเดียว ) ไม่กล้าถ่ายรูป
ของที่คนมาบริจาค ถูกกองรวมกัน แยกเป็นชนิด และ การใช้งาน จากนั้น เอาไปรวมที่ส่วนกลาง เรียงไว้ให้คนมาเลือกเอาตามความจำเป็น
เด็กๆดีใจมาก มีของเล่น ใหม่ๆ(ของพวกเขา) ไม่มีใครเศร้าหรืออยากกลับบ้านอีกต่อไป ทั้งที่ก่อนหน้านี้อยากไปโรงเรียนอยากไปบ้าน
ลูกชายชวนเด็กๆเล่นของเล่นและยืนมองอมยิ้มที่เห็น น้องๆเลือกของเล่นที่เขาเอาไปให้ แม่แอบดู รู้สึกเป็นสุข
สิ่งที่พวกเขาได้รับจากที่นี่คือที่พักอาศัยและ อาหารสามมื้อ ไม่อนุญาตให้ทำอาหารเอง ไม่มีอาหารระหว่างมื้อ เขาทำอะไรให้กิน ก็ต้องกิน ไม่งั้นก็ทนหิวกว่าจะถึงเวลามื้อต่อไป
สิ่งหนึ่งที่ได้รับหลังจากคุยกับ เจน คุณแม่ลูกสอง ที่ พอพูดอังกฤษได้ เป็นอาสาสมัคร หรือตัวแทน การสื่อสารระหว่าง โลกภายนอกกับ คนของเธอ บอกว่า ได้รับการดูแลดีระดับหนึ่งสำหรับผู้ใหญ่ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องอยู่กิน อะไรนอกจาก คิดถึงคนที่ ทิ้งไว้ที่บ้าน เท่านั้น
เจน คนที่ มีหัวใจของการคิดบวก และ เป็นผู้นำ ให้คนอื่นๆภาพของผู้เขียน (ขออนุญาตแล้ว )
สามี ลูกชาย หรือ พ่อแม่ที่แก่แล้วที่ ยังไม่รู้ชะตากรรม ว่าจะได้เจอกันอีกครั้งมั้ย…….
แต่เด็กๆ กินอาหารที่ไม่คุ้นเคย กิน แบบผู้ใหญ่ไม่ได้ ก็กระจองอแงหิว อยาก กินที่เคยกิน นมโยเกิร์ต หรืออาหาร ที่เด็ก กินได้ไม่มี ให้เลือก
แต่โชคดีที่มีคนมาบริจาค อาหารเหล่านี้ให้ แต่ก็ ไม่มีที่แช่หรือเก็บ พวกเขา จึงดีใจมากเมื่อเห็นเราเอาขนมไปให้ (ผู้เขียนตื้นตันใจมาก) บอกตรงๆว่า พอไปเห็นสภาพที่เขาอยู่ ใจมันห่อเหี่ยว
ไม่ใช่ สถานที่นะ แต่เป็น ความรู้สึกและบรรยากาศ มากกว่า เด็กสาววัยรุ่น นั่ง เล่นคุยกัน บางคนช่วยดูแลเด็กๆน้องๆ
คนแก่ เดินเอาแก้ว ทำชา และกาแฟจากเตาไมโครเวฟ ที่คนมาบริจาค แบ่งกัน
มีแต่เด็กๆเท่านั้นที่มีรอยยิ้ม บนใบหน้าตื่นเต้นกับของเล่น
เราสังเกตในครัวเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรนอกจาก ไมโครเวฟกับกาต้มน้ำที่คนมาบริจาคเท่านั้น ชากาแฟ มีคนเอามาบริจาค พอได้กินระหว่างวัน
(คนที่มาบริจาคส่วนมากเป็นคนชาติเดียวกัน หรือ คนทั่วไป ที่มีไม่มากหรอกส่วนมากเสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่ม
มองแล้ว พวกเขาเก่งมาก หลังจากหลบหนีมาได้จากเมือง เคียฟ เข้าโปแลนด์ด้วยรถบัส จากโปแลนด์มาต่อ ออสโล และ อีสองที่ใน นอร์เวย์ ก่อนจะมาถึงตรงนี้
พวกเขาไม่รู้ว่าจะถูกส่งไปที่ไหนอีกและจะได้อยู่ที่นี่อีกกี่วัน
เจนบอกว่า สามีเธอที่ยังอยู่ที่ยูเครน ที่ไหนสักแห่ง บอกว่า ไม่มีที่หลบที่ปลอดภัยแล้ว เพราะว่าสิ่งที่เห็นตามข่าว เป็นเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งของความจริง เท่านั้น
เธอยังบอกว่า เคียฟที่ดูเหมือนจะ ปลอดภัยหลังรัสเซียถอนทหารไปแล้ว ผู้คนเริ่ม กลับมามีชีวิตชีวาใหม่ แต่ แท้จริงแล้ว พวกเขาไม่มีทางรู้เลยว่า จะดีได้กี่วัน ความหวาดกลัวมีมากกว่า จะกล้า ออก มาทำอะไรได้
วันเรา ขอบคุณที่เพื่อนๆแวะมาอ่านและแชร์ความรู้สึก กับเรา ในรถเพื่อนชาวยูเครนที่เป็นแม่ของ เพื่อนๆลูก คุยโทรศัพท์ กับ พ่อแม่ของเขา ที่ยังอยู่ ที่นั่น
คนแก่ไม่มีใครอยากทิ้งบ้าน เกิด ขอตายที่บ้านดีกว่าหากโชคร้าย การอพยพเป็นภาระและเปลืองพื้นที่สำหรับคนรุ่นใหม่ พ่อแม่เธอบอก พวกเธอเอง ก็ได้แค่ช่วยเหลือญาติที่เดินทางมาได้ เท่านั้นเอง
เราฟังแล้ว จุกในอก
เจอกันใหม่ค่ะ คิดว่าจะทำไก่ทอดไปให้เขาอีก วันหลังค่ะ
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
