ขอบอกก่อน ว่าแม่ของเรานั้น เป็นผู้หญิงชาวบ้านที่ฉลาด เรียนหนังสือเก่งตั้งแต่เด็กๆ แต่ด้วยที่ท่านเป็นพี่คนโต ตายายมีลูกถึง11คน แม่ต้องออกจากโรงเรียนมาช่วยงานบ้านทุกอย่างเพื่อหาเงิน เป็นเรี่ยวแรง ส่งน้องๆ เรียน แม่เล่าว่าตอนจบปอสี่นั้นแม่อ่านพระอภัยมณีจบหลายรอบ และวรรณคดีไทยเรื่องอื่นๆ อีกเป็นตั้ง ครูใหญ่ที่โรงเรียนไปขอร้องยายให้แม่เรียนต่อจนถึง มอสาม จะได้บรรจุเป็นครูจะได้เป็นข้าราชการ แต่แม่สงสารตายาย และน้องๆ จึงไม่เรียนต่อ สู้อดทนทำงานหนักเอาเบาสู้ กระทั้งพายเรือขายของ กระนั้นก็ดี เมื่อมีแม่สื่อ พ่อก็ได้แต่งงานกับแม่ และมาอยู่ในตลาด แต่แม่มีความสามารถ ไปสอบได้ใบอนุญาตขายยาแผนโบราณ ตั้งแต่นั้นมา ก็กลายเป็นอาชีพหลักของทางบ้าน
แม่จะแม่นยำเรื่องดูลักษณะยาต่างๆ ดีมาก และการกะขนาดของยากับลักษณะของโรค แม่จะวิเคราะห์อาการของโรคได้จากการสอบอาการ และดูตัวคนไข้ ความสามารถดังกล่าว ต่อมาเมื่อทางการมีการสาธารณสุขไปตั้งประจำตัวจังหวัดแล้ว มีการสัมนาในหมู่หมอ และสาธารณสุขจังหวัดอยู่เนืองๆ เขามักจะเชิญแม่ไปให้ความรู้ในฐานะผู้เชี่ยวชาญประจำถิ่น แม่ก็จะได้รับของขวัญเป็นกระติกน้ำร้อนไฟฟ้า หม้อหุงข้าวอะไรพวกนี้ กลับมาประจำ
กัญชา พวกเราจะเรียกว่า โซวเต๊ เป็นภาษาจีนแต้จิ๋วที่เรียกกัน เนื่องจากพ่อเราเป็นลูกจีน ในตลาดส่วนใหญ่ก็คนไทยเชื้อสายจีน ยาหลายอย่างก็มีชื่อจีน อย่างกัญชานี้ เราคุ้นเคยดี กัญชาที่รับซื้อมา ถ้าวันใดได้เกรดดีเยี่ยม ราคาจะแพง เรารับซื้อเป็นกิโลกรัม คนที่มาส่งนั้นเป็นเจ้าประจำ มีอยู่สองสามเจ้า สมัยนั้น การซื้อขายต้องเป็นแบบลับๆ เพราะผิดกฎหมาย เดี๋ยวเรื่องรู้ถึงตำรวจ คงโดนจับแน่ๆ เจ้าที่ขายประจำนั้น จำได้ว่าเป็นชายมีหนวด หน้าตาเจ้าเล่ห์ ทุกครั้งจะเอากัญชาล่องมาทางเรือสัมปั้นบ้าง เรือโยงบ้าง หลบตำรวจไปมา คราวหนึ่งเขาขอขึ้นราคา บอกว่าเอามาลำบากต้องเอาใส่ก้นกระสอบ และด้านบนใส่พริกแห้ง ลำเลียงมาในเรือโยง กว่าจะมาถึง ต้องผ่านด่านมากมาย เพลาตกลงซื้อขายกันแล้ว เขาก็จะแบกกระสอบพริกนั้นเข้ามาหลังร้านทีเดียว เรามักคิดว่า ใครเค้าจะสงสัยไหมว่า บ้านเราซื้อพริกมาทำอะไร หึๆ
กลับมาเรื่องกัญชาอีก เมื่อเปิดกระสอบดู ใบนั้นแห้งสนิท แต่สียังเขียวเข้ม ยอดขดกันเป็นเกลียวหนาหนัก กลิ่นหอมโชยออกมา นี่แหละกัญชาเนื้อแท้ ไม่มีก้านใบปน ไม่มีผงป่นสักเท่าไรเลย อย่างนี้สิของดีของแท้ อยู่กับมันมานานจนแค่จับก้านขึ้นมาดูก็รู้คุณภาพ ล้วนๆว่างั้นเถอะ หากมีใครกำลังสูบบุหรี่ ได้กลิ่นโชยมา ก็สามารถแยกแยะได้ว่ากลิ่นไหนเป็นกลิ่นกัญชา เลยทีเดียว ไม่ได้โม้ อ๊ะๆ แต่คนขายไม่ใช่คนเสพนะ รู้ว่าของดี แต่ไม่เคยคิดว่าต้องลอง อาจเป็นเพราะเราเคารพว่านี่คือยาชนิดหนึ่งกระมัง การจะขายให้ใคร คงต้องประเมิณผู้ซื้อด้วย
แต่ก็ไม่ แน่ใจเสมอไปว่า คนซื้อจะนำไปเข้าตัวยาอะไร วันก่อนได้ข่าวว่า ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย ที่อยู่ห่างตลาดไปสักหน่อยนั้น ถูกตำรวจเข้าจับ เพราะเขาใส่กัญชาป่นในน้ำส้ม พริกดอง มิน่า ใครๆพากันติดใจไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านนั้น แน่นขนัดทุกวัน เราก็เคยชอบไปกินออกบ่อยๆ แต่ไม่พ้นมือตำรวจไปได้ ในที่สุด ร้านก็ต้องปิดตัวโดยปริยาย
ปล: ยังมีอีกตอนนึง อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ รอแป้บ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
