การร้องไห้มันไม่ได้บอกว่าคุณยังไม่โต และไม่ได้บอกว่าคุณเป็นคนอ่อนแอเสมอไป มันเป็นเส้นทางแห่งการปลดปล่อยอารมณ์ให้เบาบางมากกว่า
เราเป็นพวกอารมณ์ศิลปิน ช่วงที่เริ่มอ่านหนังสือแล้วหลุดเข้าไปอยู่ในโลกจินตนาการ เป็นจุดเริ่มต้นให้จิตถูกดูดเข้าไปอยู่ในวงล้อมของอารมณ์
เราใช้ศิลปะในการดำเนินชีวิตทุกด้าน อารมณ์จึงค่อนข้างละเอียดอ่อน สัมผัสไว แตะความรู้สึกต่างๆ ได้เร็ว
มีช่วงชีวิตที่อารมณ์แปรปรวน เพราะตอบสนองโต้กลับทุกอารมณ์ที่เข้ามาปะทะ ควบคุมอารมณ์ไม่เป็น จนเพื่อนบอกว่า..เพี้ยนจัด!
เห็นท่าไม่ดี จึงฝึกวิชาสงบจิต โดยดูภาพศพทุกประเภท พิจารณาความตาย ดูแล้วช็อก!..เป็นระยะๆ จนจิตใจด้านชา หลังจากนั้นมองเห็นแต่อะไรๆ เป็นของปลอม ฟังอะไรๆ แล้วธรรมดา
** ความตายแบบศพไม่สวยนี่ สุดยอดแห่งความระทมแล้วค่ะ ** สอนให้เห็นความไม่เที่ยง ความงามแท้ล้วนซ่อนอยู่ในนามธรรม
หากอยากเอาใจไปจับอารมณ์ก็ได้ สั่งจิตได้ (เช่น เวลาดูซีรี่ ไม่งั้นไม่ได้อรรถรส) ปรุงแต่งจิตบ้าง ลิงโลดบ้างเวลาดีใจ ตกใจบ้างเวลาเจองู ขาดสติบ่อยอยู่ ตามอารมณ์ปกติทั่วไป
ถ้าไม่อยากรู้สึกเกินปกติ ให้ตั้งสติ ปรับวิธีมอง ฟัง และคิด อย่างมีเหตุผลตามจริง หันไปสนใจทำอย่างอื่น ช่วยดับอารมณ์ขณะนั้นได้ ไม่ให้ไหลดำดิ่ง
เวลาใครทำหรือพูด เจตนาให้เรารู้สึกเสียใจ หากเป็นเรื่องที่เราทำผิด เห็นว่าจริงก็แค่น้อมรับ ปกติจะรู้ตัวว่าทำอะไรไม่ดีอยู่แล้ว ใครด่าว่าเลยไม่รู้สึกเจ็บ😁
แต่ถ้าเราทำดี ไม่ได้ทำเรื่องส่งผลกระทบใคร แล้วมีคนมาตำหนิเรา มองว่าแค่คนไม่รู้จักเรา ปล่อยผ่านไป...
ใครรู้ตัวว่าเป็นคนรับอารมณ์ง่าย ยิ่งต้องเข้าใจ ระวังการแสดงออกของตนเองทุกด้าน ที่จะทำให้ผู้อื่นรู้สึกโกรธ เกลียด เสียใจ เจ็บปวด ....
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
