[A WAY OF LIFE : ทางผ่าน] “เข้าถึงแก่นแท้แห่งตน … ความไม่มี ไม่เป็น ด้วยการเพิกทุกอย่างออก วางทุกอย่างลง” “ … การปฏิบัติก็จะเป็นการหลุดออก คลายออก ปลดระวางเป็นชั้น ๆ ไป จากการที่วางเรื่องราว อารมณ์ภายนอก

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

A WAY OF LIFE : ทางผ่าน

•

27 เม.ย. 2022 เวลา 03:01 • ปรัชญา

“เข้าถึงแก่นแท้แห่งตน … ความไม่มี ไม่เป็น

ด้วยการเพิกทุกอย่างออก วางทุกอย่างลง”

“ … การปฏิบัติก็จะเป็นการหลุดออก คลายออก ปลดระวางเป็นชั้น ๆ ไป จากการที่วางเรื่องราว อารมณ์ภายนอก

อยู่ที่ฐานของกาย จนเกิดรู้สึกได้ทั้งตัว มีสติตั้งมั่นอยู่กับกายได้ดี ความคิดต่าง ๆ ก็หลุดออกไป สิ่งต่าง ๆ ก็จะหลุดออกไป

เมื่อสติตั้งมั่นได้ดี สติก็จะวางฐานกาย เข้าสู่ชั้นของเวทนา เกิดความรู้สึกตัวทั่วพร้อมขึ้นมา ใจก็จะมีความตั้งมั่นขึ้นอีกระดับหนึ่ง มีความลึกซึ้งลงไป

…

เมื่ออยู่กับฐานเวทนาได้ดี ความรู้ตัวทั่วพร้อมก็จะกลั่นตัว เกิดความแผ่ซ่านทั่วกาย ซาบซ่าน เอิบอาบทั่วทั้งตัว วิตก วิจารต่าง ๆ ก็จะหลุดออกไป

เมื่ออยู่กับความแผ่ซ่านไปเรื่อย ๆ สบาย ๆ ชุ่มไปด้วยปีติ ซาบซ่านเอิบอาบทั่วกาย จนกลั่นตัวมาเป็นความสุข เบาสบาย กายเบา จิตเบา เกิดความโปร่งโล่งเบาสบาย ปีติก็หลุดออกไป จางคลายไป

การที่จะปฏิบัติเข้าถึงความเบาสบาย แสดงว่ามันปลดได้มากแล้วทีเดียว มันวางของหนักของร้อน

วางความคิด วางความปรุงแต่ง วางเรื่องราวต่าง ๆ ได้มากทีเดียว ก็เริ่มเข้าถึงใจที่มันเบาสบาย มีความสุขในตัวเอง มีความโล่งโปร่งเบาสบาย

เมื่ออยู่กับความเบาสบายไปเรื่อย ๆ ความสุขก็หลุดออกไป จางคลายไป เข้าถึงอุเบกขา ความนิ่งเฉย มีความสงบสงัด ก็วิเวกลงไปอีกระดับหนึ่ง

…

สติก็วางฐานของเวทนา เข้าสู่ฐานของจิต เกิดความตั้งมั่น ตื่นรู้ ขึ้นมา

เมื่อเข้าถึงฐานของจิต มันจะถอยออกมาได้มากแล้ว แยกกาย แยกจิต ปล่อยวางทุกอย่าง เหลือแต่ใจที่ตั้งมั่น ตื่นรู้อยู่ นั่นเอง

ก็ลึกซึ้งลงไปในแต่ละระดับ จากกการละวาง ปล่อยวาง ในแต่ละระดับ

เมื่ออยู่กับความตื่นรู้ไปเรื่อย ๆ สบาย ๆ ถึงจุดหนึ่ง ก็จะสามารถยกจิตขึ้นสู่วิปัสสนาญานได้

เกิดสภาวะรู้ ตื่น เบิกบาน

ธรรมทั้งหลายก็จะปรากฏตามความเป็นจริง

สามารถเพิกอวิชชาที่ห่อหุ้มจิตประภัสสร

ออกไปจากใจได้

ก็เรียกว่า เกิดสภาวะผลิบานนั่นเอง

ทุกคนเนี่ย มีเมล็ดพันธุ์แห่งพุทธะอยู่ในใจ นั่นคือแก่นของพวกเราทุกคคน ก็คือจิตประภัสสรนั่นแหละนะ

มีความบริสุทธิ์ของธรรมชาติอยู่แล้ว

มีความอ่อนโยน

มีความเป็นกลางของธรรมชาติอยู่แล้ว

แต่สิ่งนี้มันถูกอวิชชาห่อหุ้มอยู่

ถูกความหลงครอบงำอยู่

จะเข้าถึงแก่นแห่งตนได้ ก็ต้องเพิกสิ่งต่าง ๆ ออกไป ละวาง ปล่อยวางสิ่งต่าง ๆ

เพาะบ่มเมล็ดพันธุ์แห่งพุทธะ จนเกิดพุทธสภาวะ รู้ ตื่น เบิกบาน ธรรมทั้งหลายก็จะปรากฏตามความเป็นจริง

ภาษาพระ ท่านเรียกว่า ญานทัศนะ การรู้เห็นตามความเป็นจริง

จากนั้นก็สลัดคืนสู่ความบริสุทธิ์ของธรรมชาติ

ก็เรียกว่าเพิกทุกอย่างออก วางทุกอย่างลง

คืนสู่ความเป็นธรรมชาตินั่นเอง

เมื่อเข้าถึงความเป็นธรรมชาติ จะพบกับสิ่งที่เรียกว่า ความไม่มี

ไม่มีตัวเรา ไม่มีของเรา ไม่มีสิ่งต่าง ๆ

วัฏสงสาร มันเป็นเรื่องของความมี ความเป็น

การหลงไปกับสิ่งสมมติต่าง ๆ

แต่ความเป็นธรรมชาตินั้น ไม่มี ไม่เป็น

มีแต่ความบริสุทธิ์ บริบูรณ์

ก็สามารถหยั่งเข้าถึงความบริสุทธิ์ได้

จะพบว่าความบริสุทธิ์ที่ปราศจากการปรุงแต่ง

สบายกว่าสิ่งที่ปรุงแต่ง

ฝึกใหม่ ๆ ก็อยู่ได้ไม่นาน เดี๋ยวโลกก็จะดึงกลับมา ก็เรียกว่าถูกโลกดึง

ตราบใดที่ยังมี “สิ่งดึงรั้ง” ก็จะถูกดึงกลับมา ก็ต้องเพียรเดินตามมรรคอย่างนี้เรื่อยไป ชำระตนเองเรื่อยไป

อริยสัจ ๔ พระผู้มีพระภาคเจ้า จึงจัด มรรค ไว้เป็นข้อสุดท้าย

ปกติ มรรค ก็ควรอยู่ข้อแรกใช่ไหม ?

เข้าถึงมรรคก่อน ถึงเกิดการรู้แจ้งอริยสัจ ๔

แต่พระองค์ยืนยันว่า พระองค์จัดมรรคเป็นข้อสุดท้ายถูกแล้ว

เพราะว่าเมื่อเกิดการรู้ทุกข์ เห็นทุกข์ ตามความเป็นจริง

ละเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ก็คือตัณหาอุปาทาน

ละการติดข้องทั้งหลายทั้งปวงเสียได้

ก็จะคืนสุ่ความบริสุทธิ์ของธรรมชาติ ที่เรียกว่า นิโรธ

ก็คือ อวิชชา มันพ้นออกไป ราคะ โทสะ โมหะ มันดับออกไป

คืนสู่ความเป็นธรรมชาติเนี่ย เรียกว่าหลุดพ้นชั่วคราว นั่นเอง

ตราบใดที่ยังมีสิ่งดึงรั้งอยู่ มีวิบากอยู่ ยังถูกโลกดึงได้อยู่ เดี๋ยวก็ถูกดึงหลุดออกมา ก็ต้องเดินตามมรรคแบบนี้เรื่อยไป

พระองค์จึงจัดมรรคไว้เป็นข้อสุดท้าย เพราะว่าต้องเดินตามมรรคแบบนี้เรื่อยไป ก็จะเกิดการชำระล้างบาปและอกุศลธรรมต่าง ๆ วิบากกรรมต่าง ๆ ที่สะสมมา ก็ต้องเพียรชำระเรื่อยไป

จนกว่าจะสามารถชำระล้าง …

ในระหว่างการเดินตามมรรค แล้วเข้าถึงความบริสุทธิ์

ในภาคของสมาธิก็จะมีความลาด ลุ่มลึก โดยลำดับลำดา

ฉันใด ในภาคของโลกุตตระ คือการเข้าถึงความบริสุทธิ์

ก็มีความลาด ลุ่ม ลึก โดยลำดับลำดา เช่นกัน

ตามผลที่หยั่งเข้าถึง ตั้งแต่การหลุดพ้นชั่วคราว

ชำระตนไปเรื่อย ๆ จนความหนัก เริ่มเบาลงไป

เริ่มเบาลงไป ก็จะเข้าถึงความลาด ลุ่ม ลึก โดยลำดับลำดา

ในระดับพระอริยบุคคล พระโสดาบัน ก็ลึกซึ้งลงไป

สกทาคา ก็ลึกซึ้งลงไป

อนาคา ก็ลึกซึ้งลงไป

จนสามารถชำระล้าง บาปและอกุศลธรรมต่าง ๆ