เรื่องเล่าก่อนมาเรียนอาชีวะ ตอนที่๓
โลกภายนอกที่ผมเคยอยู่ในช่วงเรียนมัธยมต้นก็มีแค่สนามฟุตบอล ทีมทหารอากาศ
ปิยพงษ์ ผิวอ่อน สมศักดิ์ คำมณี จิตติพงษ์ มีสูงเนิน นักฟุตบอลทีมทหารอากาศและทีมชาติไทย พวกพี่ๆอาศัยอยู่หมู่บ้านเดียวกับผมและบริเวณใกล้เคียง โดยที่พี่อ๊อด จิตติพงษ์ มีสูงเนิน ได้กรุณา แล้วเห็นความตั้งใจของผม ช่วยมาเป็นโค้ชฝึกสอนฟุตบอลให้ผมและเพื่อนๆในหมู่บ้านตอนเรียนมัธยม
ผมรู้สึกมีความสุขมากเวลาได้ซ้อมฟุตบอลและเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ โดยมีพี่อ๊อด
จิตติพงษ์ มีสูงเนิน โค้ชคนแรกของผมและทีม คอยดูแลให้คำปรึกษาอยู่ตลอดทุกเช้า แต่ความฝันเรื่องการเล่นบอล เป็นนักฟุตบอลทีมทหารอากาศ ก็จบลงเพราะ ผู้ปกครอง หวังดี อยากให้ตั้งใจเรียน อยากให้อ่านหนังสือมากกว่า เล่นฟุตบอลจะไปหากินอะไรได้ (ยุคสมัยนั้นยังไม่มีฟุตบอลอาชีพ)
ช่วงเวลาก่อนที่จะสอบประมาณ ๒-๓ อาทิตย์ ผมจะโดนห้ามออกไปเล่นข้างนอก รวมถึงเตะบอล ซ้อมบอลกับเพื่อนๆ โดนบังคับให้อ่านหนังสือและท่องหนังสืออยู่ในบ้าน บ้านผมเป็นครอบครัวใหญ่และเป็นข้าราชการ มีคุณตาเป็นทหารอากาศ เป็นอาจารย์สอนอยู่ในโรงเรียนจ่าอากาศ คุณยายเป็นครูสังกัดกทม. น้าก็เป็นครูสังกัดกรมสามัญศึกษา ทำให้ต้องเคี่ยวเข็ญให้ตั้งใจเรียนและอ่านหนังสือ
โลกของผมช่วงมัธยมก็มีแค่นั้นจริงๆ โรงเรียน บ้าน สนามฟุตบอล อีกอย่างคือวิดีโอเกม พอเรียนวิทยาลัยเทคนิคดอนเมืองได้ออกมาเจอเพื่อนใหม่ ที่มีประสบการณ์ในโลกภายนอกมากกว่า ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น ตื่นตาตื่นใจกับโลกใบใหม่ของผม จริงๆ
ลานสเก็ตชั้นใต้ดินเซ็นทรัลลาดพร้าว เป็นที่รวมตัวของวัยรุ่นและเหล่าอาชีวะ จิ๊กโก๋และนักเลงสมัยนั้น ผมเคยไปครั้งแรกตอนเรียนมัธยมกำลังจะลงไปแต่โดนไถตังค์หมดเลยไม่ได้ลงไป ไปได้แค่ด้านหน้า แต่ครั้งนี้มากับเพื่อนๆและรุ่นพี่ประมาณ๒๐-๓๐คน ก็รู้สึกว่ายิ่งใหญ่มาก มากันเยอะ คงไม่มีใครกล้าที่จะมาไถตังค์หรือกล้ามาหาเรื่องพวกเราแน่นอน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
