เมื่อเราเกิดมา เราก็จำความไม่ได้ ต้องเรียนรู้กันหม่ทั้งนั้น พอโตขึ้น เราก็จำความไม่ได้เหมือนกันว่าตอนเป็นเด็กทารก หัดเดิน หัดนั่ง หัดรุงกระโปรงกางเกง เราก็จำความไม่ได้ มีสิ่งใหม่ให้เรียนรู้ไปตลอด เรียนรู้ความลำบาก ความสุขความสบายของกาย เป็นไข้เล็กๆน้อยๆ มันก็จำไม่ได้แล้ว พอคนเราจะเกิดมา เค้าก็ให้มาแก้ไขนิสัยตัวเอง เค้าให้ลืม เรื่องราวของกรรม ที่เราเคยกระทำไว้ เคยทำใครเค้าเดือดร้อน ฆ่าวัวควายเป็ดไก่ อะไรมากมายที่เคยเกิดมา ล้วนแล้วเป็นเรื่องราวเจ้ากรรมนายเวร ที่ทำให้ชีวิตต้องพบเจออุปสรรคในการเสาะแสวงหาปัจจัย สิ่งที่อยากได้อยากเป็น ไม่ได้สมหวังดังใจมีอุปสรรคมากมาย นั่นก็เรื่อราวของกรรม กรรมที่ที่ให้ไปเกิดตรงนั้นตรงนี้ ในนป่าในดงในเมือง ก็ต้องผจญอุปสรรคที่แตกต่างกันไป ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่แน่นอน แม้คนรวย คิดว่าสบาย มีบ้านมีรถหรู ก็มีอุบัติเหตุให้ตายได้ หมดลมหายใจไป
เรื่องราวพวกนี้ ในคำว่ากรรม ต้องศึกษาด้วยกายจิตของตนเอง แม้ยามที่เราเจ็บป่วย เราก็ต้องพิสูจน์ เหมือนกัน ด้วยการทำบุญสร้างกุศล ประพฤติปฏิบัติธรรมขึ้นมา เผื่อจะได้รู้จักว่าที่เจ็บป่วย เราเคยไปทำอะไรกับใครเค้าบ้าง แต่ว่าต้องไม่กลัว เมื่อเค้าแสดงภาพที่เราเคยทำเค้าไว้ อย่านึกว่าเป็นผีสางอะไรที่ไหน ค่อยพิจารณา เรื่องราวเหล่านี้ มันออกจมาจากกายท๊่ประกอบขึ้นรวบรวมกรรมให้เป็นไป ดำเนินไปจนแก่เฒ่าชรา แล้วตายจากโลกนี้ไป เมื่อเค้าว่าอย่างนั้น เราต้องพิสูจน์ ..
…วิธีพิสูจน์ก็ทำไปตามรอยขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่ท่านประทานไว้ให้ ให้เราไปพิสูจน์หาความจริง ด้วยการประพฤติปฏิบัติธรรมที่ท่านแนะไว้ จะได้รู้จักกับจิตของตนเอง ที่ว่า สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม เขื่อเลยเราก็ไม่รู้จริง ต้องกระทำขึ้นมาให้ประจักษ์ ทั้งเรื่องราวสิ่งที่เค้าเรียกว่า ผีเร่ร่อนที่อยู่ใกล้ชิดโลกมนุษย์ เมื่อมีต้นทุนดี มีอาการครบสามสิบสองยังแข็งแรง ก็กระทำขึ้น พอร่างกายแก่แล้ว มันนั่งปฏิบัติธรรมไม่ไหวหรอก มันปวดเมื่อย อดทน ขันติไม่ไหว เมื่อเราไม่ประพฤติปฏิบัติธรรม ขึ้นมา..มันก็มัวแต่ว่า จริงไม่จริง ต้องลงมือกระทำด้วยจิตของตน ทำให้เข้าถึงความจริง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
