ความกำหนัด ที่ขัดต่อหลักปฏิบัติ
เส้นบางๆ ของวิทยาศาสตร์ กับศาสนา
สำหรับพระสงฆ์บวชใหม่ พึ่งเริ่มปฏิบัติธรรม สิ่งหนึ่งที่ก่อปัญหาในชีวิต ภายใต้ร่มกาสาวพัสตร์ คือความกำหนัด เพราะในแง่ของวิทยาศาสตร์แล้ว กำหนัดมันห้ามกันไม่ได้ ยิ่งมนุษย์ที่อยู่ในวัยเจริญพันธุ์ด้วยแล้ว การบังคับความรู้สึกส่วนนี้ มันช่างแสนจะทรมาน
วิทยาศาสตร์กล่าวไว้ว่า ในมนุษย์เพศชาย ที่เข้าสู่ช่วงเจริญพันธุ์ ร่างกายจะมีการเปลี่ยนแปลงของระบบอวัยวะสืบพันธุ์ มีการสร้างและหลั่งน้ำอสุจิ ตลอดจนรู้สึกอยากครองคู่กับเพศตรงข้าม(และไม่ตรงข้าม) ซึ่งเป็นผลมาจากฮอร์โมน
ในขณะเดียวกัน ประเพณียึดถือปฏิบัติของคนไทย มักนิยมให้ลูกหลาน อุปสมบทเป็นภิกษุ ในช่วงอายุที่วิทยาศาสตร์บอกไว้ว่า คือช่วงเจริญพันธุ์ ด้วยเช่นกัน
ความย้อนแย้งมันเกิดขึ้นตรงที่ นักบวชหรือผู้ปฏิบัติชอบด้วยในศีล กำหนดให้ต้องมีความสำรวม ทั้งกาย วาจา ใจ อย่างเคร่งครัด แน่นอนที่สุดว่า การสำรวมน่ะพอทำได้ แต่การบังคับร่างกาย แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย โดยเฉพาะกับพระสงฆ์บวชใหม่
วิทยาศาสตร์การแพทย์สมัยใหม่ มียาที่จะช่วยระงับ หรือบรรเทาความกำหนัด ให้ลดลงได้ โดยสามารถใช้ยาในกลุ่มแอนตี้ฮอร์โมน ศัพท์ทางวิชาการเรียกว่า Anti Androgen Therapy
รวมทั้งมียาอีกตัวหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างนิยม สำหรับระงับอาการ คือ ยาในกลุ่ม Spironolactone มันมีความปลอดภัยในระดับที่น่าพอใจ อีกทั้งราคาไม่แพง และสามารถใช้ควบคู่ กับยาในกลุ่ม Estrogen ได้อีกด้วย
ผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้น เมื่อใช้ยาประเภทนี้คือ จะทำให้ขับปัสสาวะมากขึ้น โปตัสเซียมสูงขึ้น เพิ่มการขับโซเดียม แคลซียม และคลอไรด์ มีความดันโลหิตสูงขึ้น ที่สำคัญคือ สมรรถภาพทางเพศ อาจถึงขั้นเสื่อม
แต่สำหรับแนวทางปฏิบัติ ในฉบับของพระสงฆ์ มันคือการฝึกเจริญสติสัมปชัญญะ หรือสติปัฎฐานสี่ การหมั่นสำรวมกาย วาจา ใจให้สุจริต มีสติสำรวมในปาฎิโมกข์ หรือมีสติรักษาใจตน จะสามารถระงับอาการกำหนัดเหล่านี้ได้
พระสงฆ์ที่ได้รับกรรมฐาน เจริญสติ พิจารณากาย ผม ขน เล็บ ฟัน หนัง ศพ กระดูก หรืออสุภะต่างๆ แล้ว จะช่วยบรรเทากำหนัดให้ลดลง สุดท้ายจะเบาบาง และหายไป
ว่ากันว่า นักบวชผู้ทรงศีล หรือผู้ที่บรรลุแล้ว ในระดับอนาคามีขึ้นไป ไม่จำเป็นต้องมานั่งสะกดอารมณ์ คือไม่มีอารมณ์ ไม่มีความกำหนัดเกิดได้เลย ไม่ว่าจะเจอสิ่งยั่วยุ เป็นภาพ รส กลิ่น เสียง หรือกายสัมผัสใดๆ ก็ตาม
หากสามารถปฏิบัติได้ ในระดับนั้นจริงๆ ส่วนที่เป็นน้ำอสุจิ จะเหือดแห้งไปเองในที่สุด ส่วนนี้ในแง่วิทยาศาสตร์อาจมองว่า พระสงฆ์ที่บรรลุแล้วนั้น ปัจจัยอาจเป็นเพราะวัยที่ชราลง ซึ่งส่งผลให้ร่างกายผลิตฮอร์โมนน้อยลง
อย่างไรก็ดี วิทยาศาสตร์ ศาสนา ความเชื่อ และข้อปฏิบัติในหลายส่วน ยังคงเป็นที่ถกเถียงกัน แต่สิ่งหนึ่งที่พุทธศาสนิกชน พึงเข้าใจ คือการทำนุบำรุงไว้ซึ่งศาสนา การเข้าใจในหลักคำสอน การประพฤติ ปฏิบัติดี ถือเป็นเรื่องสำคัญ ไม่น้อยกว่าการธำรงค์ไว้ ด้านหลักปฏิบัติ
ติดตามความรู้ซ่อนแอบ
ในแบบที่คุณไม่ต้องอาย
ย้อนหลังได้ที่
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
