สมัยวัยรุ่นเอ๊าะๆ ยอมรับว่า ไม่ได้เลย เสียใจ ร้องไห้ คิดซ้ำไปซ้ำมาตลอด พยายามหาเหตุผลว่าทำไมๆๆๆๆๆถึงไม่ได้อย่างที่หวัง แต่พอมันเจอเรื่องหนักๆ เจอจนรุ้สึกว่า เหนื่อยจัง ความคาดหวังมันก็เริ่มน้อยลง แต่มันไม่ได้หายไปนะ พุดตามความจริง มันต้องหวัง อยุ่ที่ว่าหวังมากน้อยเท่านั่นเอง ทีนี้ทำไงล่ะ ก็เลยปรับความคิดตามไปด้วย เวลาหวังอะไร เมื่อเราหวังเราก็ต้องพยายามทำให้เต็มที่กับสิ่งที่ทำไว้ ทำให้สุดๆ (ซึ่งผลคือ สมหวังเป็นส่วนมาก) และหากสุดๆแล้ว มันยังไม่ได้ตามที่หวัง ก็เสียใจนะ แต่ปรับความคิดว่า ไม่เปนไร ไม่ได้ ก็เอาใหม่ ทุกอย่างมันมีทางแก้ไข มันมีทางออกเสมอ หากลองใหม่แล้วไม่ได้จริงๆ อาจต้องหาแนวทางอื่น สิ่งอื่น เรื่องอื่น ที่มันยังเป็นสิ่งที่เราสามารถหวังได้
สิ่งสำคัญของการคาดหวังแบบไม่เจ็บช้ำ คือ เลือกคาดหวังในเรื่องที่มี%ความเป็นไปได้บ้าง และไม่เกินความสามารถของตัวเอง