5 พ.ค. 2022 เวลา 09:36 • ปรัชญา
ในวันที่หยุดงาน ผมนอนเล่นแต่โทรศัพท์ เล่นตั้งแต่เช้ายันเย็น
พอช่วงเย็นผมรู้สึกว่าแสงจอมือถือมันสว่างขึ้น ก็เลยลดแสงลง
พอผ่านช่วงเย็นฟ้าจะมืด ก็รู้สึกว่าจอมันสว่างอยู่เลยลดแสงอีก
จนฟ้ามืดสนิท ผมต้องลดแสงหน้าจอจนหมดเพราะแสบตามาก
ตั้งแต่ตื่นนอน ผมไม่ได้กดเพิ่มแสงหน้าจอขึ้นเลยมีแต่ลดมันลง
เพียงแต่แสงสว่างรอบตัวที่ลดลง ทำให้แสงจอมือถือดูสว่างขึ้น
ตอนที่ยังมีแสงสว่างรอบตัว สายตาเราถูกปรับให้มองจอได้นาน
แต่พอแสงรอบข้างมืดสนิท แสงจอที่สว่างมันทำร้ายสายตาเรา
ทำให้เพิ่งรู้ว่าแสงรอบตัว มันช่วยให้ผมมองจอมือถือมาได้ทั้งวัน
มีหลายคนในชีวิตเราเช่นกัน ที่คอยสนับสนุนเราอยู่อย่างเงียบๆ
เราอาจเพิ่งรู้ว่าเค้าช่วยมาตลอด ในวันที่ไม่ได้มีเค้าอยู่ช่วยแล้ว
ปัญหาที่เจอ มันไม่มีใครช่วยสนับสนุนให้ผ่านมันได้ง่ายเช่นเคย
ทำให้รับมือปัญหาโดยลำพังไม่ไหว ต้องเปลี่ยนแปลงบางอย่าง
คนที่คอยช่วยเหลือ ก็ไม่ใช่ว่าจะช่วยเหลือเราไปได้ตลอดกาล
ผมมัวจดจ่ออยู่กับความสนุกในมือถือจนลืมสังเกตุแสงรอบข้าง
มันมีสัญญาณมาตั้งนานแล้วว่าความมืดกำลังก้าวเข้ามาทีละนิด
เข้ามาทำให้รู้ว่า แสงสว่างที่เคยมีอยู่ก่อนหน้า มีคุณค่าแค่ไหน
แต่คนที่สำคัญนั้นไม่ได้ย้อนกลับมาได้ทุกครั้ง เหมือนแสงตะวัน
ผมคิดถึงแสงสว่างในคืนที่มืดซะจนปัญหาที่เจอมันจ้าไปซะแล้ว
โฆษณา