เทวาพาคู่ฝัน (เล่มต่อของ ราตรีประดับดาว) : ว.วินิจฉัยกุล
#เรื่องราวระหว่างบรรทัดจากหนังสือที่รัก
เช้านี้ฉันตื่นขึ้นอย่างสะลึมสะลือ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย เหตุเกิดจากไปเริ่มอ่านนวนิยายตอนบ่าย สนุกติดพันจนวางไม่ลง อ่านยาวรวดเดียว กว่าจะได้นอนก็หลังเที่ยงคืน
นวนิยายเรื่องที่ว่าคือ “เทวาพาคู่ฝัน” ของ ว. วินิจฉัยกุล นักเขียนในดวงใจเช่นเดิม
“เทวาพาคู่ฝัน” เป็นนวนิยายเล่มต่อจากเรื่อง “ราตรีประดับดาว” ที่เป็นเรื่องราวของความรักรุ่นพ่อแม่ ที่เขียนจากเค้าโครงเรื่องจริง
ส่วน”เทวาพาคู่ฝัน” เป็นเรื่องแต่งที่ผู้เขียนจินตนาการต่อมาถึงชีวิตรักของรุ่นลูกของแม่เกดหรือคุณหญิงเกด นางเอกจากเรื่อง “ราตรีประดับดาว”
เรื่องหลังเป็นเรื่องราวความรักของ เกดแก้ว ลูกสาวคนกลางคนเดียวของแม่เกด กับ บุรีฉัตร หลานชายคนเดียวของเจ้าจอมอำพัน ที่ถูกจับคู่ไว้โดยผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย
เรื่องราวกลับโอละพ่อเมื่อต่างฝ่ายต่างหลบเลี่ยงที่จะพบกัน เพราะไม่ต้องการถูกคลุมถุงชน สุดท้ายก็พบกันจนได้ โดยที่บุรีฉัตรถูกเกดแก้วหลอกให้เข้าใจไปเองว่าเป็นสาวชาวสวนลูกสาวนายมั่น คนเก่าแก่ของครอบครัว
ความเข้าใจผิดของบุรีฉัตรและเรื่องราววุ่นวายที่เกดแก้วต้องสวมรอยเล่นตามบทหลอกพระเอกไปจนกว่าจะรู้ความจริงในตอนท้ายนั้นทำให้ฉันสนุกสนานกับบทและเรื่องราวที่ผู้เขียนสร้างไว้
เรื่องนี้ใช้ฉากหลังเป็นช่วงเวลาราวต้นปี 2500
มีบรรยากาศคล้ายๆกับเรื่อง “ปริศนา” ของ ว.ณ ประมวญมารค มีงานเต้นรำ มีการเดินทางโดยรถไฟไปเที่ยวชายทะเลที่หัวหิน พักโรงแรมรถไฟ ประกอบกับเรื่องราวรักพาฝันแบบเบาๆ ไม่เครียดหรือดราม่าชีวิตหนักหนาเหมือนเรื่องราวรุ่นพ่อแม่ใน “ราตรีประดับดาว”
เมื่ออ่านจบก็พลันนึกไปถึงคำกล่าวที่ว่า “คู่แล้วไม่แคล้วกัน” ตลอดจน “พรหมลิขิต” หรือ “บุพเพสันนิวาส”
แนวคิดเรื่องความรักที่เกิดขึ้นของชายหญิงเช่นนี้ฉันเชื่อว่าเป็นจริง จากประสบการณ์ที่ได้พบผู้คน
แต่ชีวิตจริงหลังจากสวรรค์สรรค์สร้างจะต่อเนื่องยาวนานจนถึงสุดท้ายแห่งชีวิตหรือไม่นั้น คงต้องแล้วแต่รายละเอียดการใช้ชีวิต และจิตใจที่มีต่อความรักหนักแน่นมั่นคงได้ยาวนานเพียงใดต่างหาก
การอ่านนวนิยายของฉัน ก็เหมือนการอ่านชีวิตผู้คนที่หลากหลายนอกเหนือจากคนในชีวิตจริง เป็นความบันเทิง คลายเหงา และสร้างสุขอย่างต่อเนื่องให้กับชีวิตมายาวนานตั้งแต่ยังเด็ก
การเดินทางร่วมไปกับความฝันของผู้เขียน เป็นส่วนหนึ่งของการเติมเต็มชีวิตอีกหลายรูปแบบ ที่ในการใช้ชีวิตจริงๆของคนเราคงไม่อาจได้พบเจอประสบการณ์ได้มากถึงเพียงนั้น
และก็เหมือนเช่นชีวิตของฉันที่เริ่มวันทำงานวันแรกหลังหยุดสุดสัปดาห์ คือเป็นดั่งจักรกลตัวเล็กๆ ที่หมุนวนทำหน้าที่ตามความรับผิดชอบ
บนสะพานข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาเช้านี้ก็เป็นภาพเดิมๆที่คุ้นตา ไกลออกไปกลางแม่น้ำเป็นแพขนานยนต์ยาวเหยียดที่บรรทุกสินค้า อยู่ไม่ไกลจากนั้นเป็นเรือขนส่งสินค้าลำใหญ่ที่จอดรอเทียบท่า
สองข้างสะพานและสองฝั่งแม่น้ำเป็นตึกสูงสลับกับบ้านริมน้ำหลังเล็กหลังน้อยที่แทรกตัวอยู่ในแนวกลุ่มต้นไม้เขียวชอุ่มยาวตามริมน้ำ
บนถนนทางด่วนบนสะพานเหนือแม่น้ำเต็มไปด้วยรถที่เดินทางข้ามจากฝั่งธนบุรีไปยังกลางเมืองฝั่งกรุงเทพมหานคร
ภาพชีวิตของฉันซ้ำไปซ้ำมาเช่นนี้ตลอดชีวิตการทำงานอันยาวนาน
มีเพียงสิ่งชุบชูใจที่เป็นกำลังใจให้ทุกเช้าอันซ้ำซากนี้ คือชายหนุ่มที่เป็นดั่งเพื่อนชีวิต นั่งข้างๆร่วมทางกันมายาวนาน
ฉันดีใจที่อย่างน้อยในชีวิตจริงได้มีโอกาสพบประสบการณ์ “เทวาพาคู่ฝัน” กับเขาบ้าง
เรื่องราวชีวิตหลังจากนี้คือการพิสูจน์ว่าชีวิตที่เทวาพัดพาให้จะเดินไปถึงสุดทางตอนจบบทสุดท้ายของชีวิตอย่างที่ปรารถนาเช่นไร
•••••••••••••
ตอนที่ประทับใจจากนวนิยายที่รัก
“เห็นแก้วแวววับที่จับจิต
ไยไม่คิดอาจเอื้อมให้ถึงที่
เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี
อันมณีฤๅจะโลดไปถึงมือ
อันของสูงแม้ปองต้องจิต
ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้ฤๅ
มิใช่ของตลาดที่อาจซื้อ
ฤๅแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม
ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง
คงชวดดวงบุปผชาติสะอาดหอม
ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินดอม
จึงได้ออมอบกลิ่นสุมาลี”
เกดแก้วปิดหนังสือพระราชนิพนธ์ ‘ท้าวแสนปม’ ในพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวเมื่ออ่านจบข้อความนี้ ใจแปลบปลาบอย่างไรบอกไม่ถูก ก่อนจะเก็บหนังสือเล่มนั้นลงในหีบไม้ใบใหญ่ รวมกับตำรามหาวิทยาลัยเล่มอื่นๆที่หมดความจำเป็นต้องใชอีกแล้ว
คิดว่าตัวเองเป็น ‘แก้ว’ ให้คนต้องเอื้อมถึงที่ ถ้าอีกฝ่ายเขาไม่เอื้อม ‘แก้ว’ มิต้องคิดใหม่ หาทางหล่นลงไปสู่มือเขาเองให้เขาเก็บได้ง่ายกว่านี้หน่อยหรือ?
ถามตัวเองอย่างนี้ คำตอบก็ตามมา
ถ้าเขาขี้เกียจขนาดนั้น เธอจะไปหวังได้ยังไงว่าเขาจะเชิดชูทะนุถนอมแก้วที่เขาไม่ต้องออกแรงพยายามเลยล่ะ แม่แก้ว?
คำตอบนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถามตัวเอง ทุกครั้งก็ได้คำตอบตรงกัน เกดแก้วก็ได้แต่หักห้ามตัวเอง ไม่ให้ปริปากขอตามมารดาไปบ้านของเจ้าจอมอำพัน ด้วยความหวังว่าอาจจะได้พบหน้าใครบางคนที่นั้นบ้าง
คุณแม่จะคิดอย่างเดียวกันหรือไม่ก็ไม่แน่ แต่ท่านก็เฉยๆไม่เคยชวนหล่อน ผิดกับเมื่อก่อนที่จะเรียกให้ตามไปด้วยเป็นประจำ
หญิงสาวรู้ว่าหล่อนห้ามตัวเองได้ ข้อนี้ก็เป็นความโล่งใจเปลาะหนึ่งว่าหล่อนยังอยู่ในกรอบประเพณีของหญิงไทย เป็นกำแพงกั้นมั่นคงจากความเสียหายใดๆที่จะมาแผ้วพาน แต่อีกเปลาะหนึ่งที่ยังอึดอัดอยู่นี่ซิ…
คือยังห้ามใจไม่ให้คิดถึงเขาไม่ได้สักที
เกดแก้วยอมรับว่าทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกระดิ่งประตู ใจจะเต้นแรงขึ้นด้วยความหวัง…เมื่อหล่อนลงสวนไปเก็บค่าผลไม้ให้คุณแม่…ผ่านไปทางบ้านนายมั่น สายตาไม่วายชำเลืองมองลานหน้าบ้านที่เคยพบกันครั้งแรก…
เพลงจากวิทยุเมื่อตอนหัวค่ำ ชวนให้ใจประหวัดถึงห้องเต้นรำของโรงแรมรถไฟ …ก่อนเข้านอน รูดม่านมองไปนอกหน้าต่างเห็นจันทร์ครึ่งดวงลอยอยู่บนพื้นฟ้า ก็หวนนึกถึงจันทร์เจ้าเต็มดวงเหนือท้องทะเลและหาดทรายขาว…
วันนี้วันที่เจ็ดแล้ว นับแต่กลับมาจากหัวหิน ทุกสิ่งทุกอย่าง…แม้แต่สายลมที่พัดเฉื่อยผ่านม่านบังตาหน้าต่างพร้อมแดดยามสาย ก็ไม่วายเตือนใจให้นึกถึงลมแรงกลางแดดจ้าบนเขาตะเกียบ…
ถ้าพี่บุรีอยากมาหา เขาก็มาเอง แต่ถ้าเขาไม่อยากมา ต่อให้เราไปหาเขาถึงบ้าน เขาก็คงไม่อยากอยู่ดี
••••••••••••••
โปรยปกหลัง
“จวบวันราตรีเฉิดฉัน ดวงจันทร์แจ่มฟ้า
พบความรักดังใจมั่น เหมือนเดือนตะวันกลางหล้า
สมพรจากฟ้า พระทรงประทานปวงข้า ชีวิตในหล้ายืนยง”
เนื้อเพลงท่อนสุดท้ายของเพลง ‘เทวาพาคู่ฝัน’
บทเพลงพระนิพนธ์ของ พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ
ที่ตั้งชื่อเรื่องตามชื่อบทเพลง
•••••••••••••••
เทวาพาคู่ฝัน : ว.วินิจฉัยกุล
ลงพิมพ์ในนิตยสารสกุลไทย พ.ศ. 2546 – 2547
พิมพ์รวมเล่มครั้งแรกโดยสำนักพิมพ์เพื่อนดี ในเดือนกรกฎาคม 2547
ปกภาพประกอบเรื่องคือปกฉบับพิมพ์ครั้งที่ 5 เดือนกันยายน 2552
จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์ทรีบีส์
ภาพปก-ออกแบบ : เกริกบุระ ยมนาค
ราคาปก 300 บาท
จำนวนหน้า 424 หน้า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
