✒️แด่เธอทุกคนที่เป็นนายของบทกวี👑
เธอคิดว่าเธอคือกวี
แต่งานของเธอไม่มีฉันทลักษณ์
คนต่างหัวเราะหนัก
ว่าหยาบนักนี่หรือบทกวี
สัมผัสก็ไม่สละสลวย
เสียงเพี้ยนคำป่วยป่นปี้
ใช้ถ้อยคำบ้านบ้านความจัดเจนจัดจ้านไม่มี
เธอเรียกสิ่งนี้ว่าบทกวีได้อย่างไร
เธอเงยหน้าจากบทกวี
กลอนที่ดีต้องเป็นเช่นไฉน
กวีที่ดีต้องมีจริตใด
ใครกำหนดกฏเกณฑ์ไว้ในการเป็นกวี
มีฉันทลักษณ์นับเป็นบทกวี?
ไม่มีคือไม่ใช่?
สละสลวยอลังการสักปานใด
แต่ไม่สัมผัสถึงหัวใจเรียกบทกวี?
สูงต่ำไม่ใช่แค่คำแต่คือความคิด
ใครมีสิทธิ์เหนือใครอย่างไรนี่
ทำไมกล้าตัดสินใครดีไม่ดี
ใช้ใจสัมผัสก่อนซีทุกบทกวีล้วนมีจิตวิญญาณ
ภาษาบ้านบ้านก็คือกวี
เป็นจิตวิญญาณกวีแบบบ้านบ้าน
จำเป็นหรือที่กวีต้องมีภาษาตระการ?
จึงจักนับสารนั้นว่ากวี
เขียนด้วยใจถึงใจจึงไพเราะ
เหมาะเจาะสะเทือนใจจึงได้ที่
เขียนเรื่องเศร้าจนน้ำตาท่วมธรณี
คือกวีโดยแท้...ใช่!...นั่นแหละกวี
เพราะกวีเป็นที่ใจใช่ที่ฉันทลักษณ์
แน่นหนักในรสรู้สึกยากหยั่งลึกเหลือที่
คำขาดเกินสัมผัสไม่สัมผัสก็ต้องจัดว่าดี
ถ้าทุกถ้อยมีจิตวิญญาณ...นั่นแหละกวี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
