ที่จริงๆ คำถามทำนองนี้ มันอาจเกิดได้กับทุกคน ที่เกิดมาอาศัยกายมนุษย์ เมื่อมีกาย ..ก็ต้องทำอะไร..เสาะแสวงหาหาปัจจัยมาหล่อเลี้ยงกาย ..เลี้ยงไปจนแก่ กินกับนอน เป็นเรื่องสำคัญ ตื่นมาก็กิน ไปทำมาหากิน แล้วกลับนอน บ้างก็ไปทำมาหากิน ก็ตายระหว่างที่หากิน กำลังกินอาหารก็ติดคอตายก็มี
เมื่อไปทำมาหากิน เหน็ดเหนื่อยกาย เหน็ดเหนื่อยใจที่ต้องไปใช้อารมณ์ ชอบไม่ชอบสิ่งนั้นสิ่งนี้ จิตก็อ่อนล้าด้วยอารมณ์ที่ทับถมจิต ต้องพักผ่อนหลับนอน ชีวิตมันวนเวียนอยู่กับกินนอน แล้วตายไป มีอะไรที่ยิ่งใหญ่ ไปกว่าสังขารที่พ่อแม่ให้กายมาใช้ ไม่มีกายเสียแล้ว หรือ ว่าเจ็บป่วย ..ก็หมดโอกาสสร้างสิ่งนั้นสิ่งนี้ แม้จะสร้างคุณความดีให้แก่จิตใจของตน ที่จะติดตามไปกับจิต เมื่อจิตออกจากสังขารนี้ ก็ทำไม่ได้แล้ว
ฉะนั้น..เมื่อมีกาย..ก็ต้องรู้จักเรื่องราวของกายที่เรามีอาการครบสามสิบสอง ต้องดูแลกายให้ดี เดี๋ยว..นำไปสร้างสิ่งดีๆไม่ได้ ..แล้วก็ต้องระมัดระวังกิริยากายวาจาใจด้วย ..ใช้ไม่ถูกใช้ไม่ดี ก็จะมีพิษภัยเกิดขึ้น อย่าได้ประมาท..อารมณ์ทิฐิ..ความคิดเห็นต่างๆ ที่เกิดขึ้นในกายนี้ ต้องมีสติ..สำรวจตรวจสอบ เสียก่อน ..ที่มันจะไหลออกไปทางกายวาจาใจ ทิฐิอารมณ์..ไม่ดีก็ทิ้งมันไป ..อย่าเอาไปใช้ ..ชีวิตก็มีความสุขได้
เมื่อเกิดมาแล้ว เค้าให้เวลาแปดสิบปีร้อยปี ..จะทำอะไรก็รีบทำ ทำดีทำชั่ว..ก็ทำไป มีเวลาแค่นี้เอง ..เค้าให้เวลาแค่นี้ ที่จะเก็บเป็นหลักฐาน นำพาให้จิตไปที่ สถานที่..ทุกข์ นรกเปรตอสุรกาย หรือ เทพอินทร์พรหม ก็เลือกทำเอา..ต้องการแบบไหน ..ถึงไปสถานที่ที่เราอยากไป ถ้าไม่คิด..ไม่ทบทวน..ก็แค่กินนอน ไปปล่อยตามยถากรรม ก็มีแค่นี้แหละ ..เป็นสุขที่กินนอนอยู่ในกรรม..โมฆะไปชาติหนึ่ง..จิตใจไม่ได้พัฒนาขึ้นมาเลย
พัฒนาจิต..พัฒนาด้วยอะไร ..พัฒนาให้จิตมีสติสัมปชัญญะ รู้จักอารมณ์ทิฐิความคิดเห็น ที่จะเกิดเป็นกรรมดีกรรมชั่ว เรารู้จักว่าไม่ดี เราก็หยุดยั้ง ..ไม่ทำตามอารมณ์นั้น ..แล้วเราก็สร้างกายที่มีกรรม ให้เป็นกายของผู้ที่บุญกุศล เราก็สร้างทานบุญกุศล
เมื่อมีกายเป็นบุญเกิดขึ้น เรากเอากายที่มีบุญ มาสร้างเป็นกายของผู้มีธรรม คือ ประพฤติปฏิบัติธรรมขึ้นมา เดินไปตามคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อให้พ้นเวรกรรม
จิตน้อยๆ จะโตขึ้นด้วยเหตุผลที่ดี กระทำขึ้น เพื่อจะนำทางจิตไปสู่สิ่งที่ดีๆ เหมือนเค้าให้เรามาทดสอบ ว่าเมื่อมีกายเป็นมนุษย์สมบูรณ์ ด้วยสติปัญญา พิจารณาเหตุผล..ดีชั่ว..รู้จักมั้ย ..เมื่อไม่รู้จัก ไม่ทำดี ค่าความเป็นมนุษย์ก็ลดน้อยลงไป..สถานที่ต่ำกว่าแดนมนุษย์ ต้องเป็นที่อาศัยแน่นอน
ในชีวิตของเรา..เราก็ได้เห็นกับตาเป็นที่ประจักษ์ ..ค่าของความเป็นมนุษย์หมดไป..คือ คนที่สติปัญญา ไม่สมประกอบ..เดินกระเซอะกระเซิง ..น้ำท่าไม่ต้องอาบ..เค้าก็มีสุข ..สุขกินนอนอยู่ในกรรมที่หล่อเลี้ยงกายและจิตของเค้า..เราก็ดูเป็นตัวอย่างได้ จะได้ไม่ประมาทในกรรม เรื่องของกรรม ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ..เพราะมันไม่มีอะไรที่คงที่เกิดขึ้นที่กายเราอาศัย..อย่าได้ประมาทเลย มีธรรมเป็นที่พึ่งกันเถิด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
