ขอเพียงได้รักเธอ
ตอนจบ
คุณจะรักศัตรู ของคุณได้หรือ อัศนัย ในเมื่อคนที่คุณเกียจชังอยู่เบื้องหน้า คือคนที่คุณเห็น
เวฬิกา
กองร้อยตำรวจตระเวนชายแดนที่ 347
หมู่ชาติ : เอ้าคุณครูมาทำอะไร ถึงฐานละครับเนี่ย?
เวฬิกา : ดิฉันมาพบคุณอัศนัยพอดีมีเรื่องที่จะปรึกษาค่ะ
หมู่ชาติ : ไอ้อัศ .....มันเข้าเวรคุ้มกัน ลงไปรับเสบียง ข้างล่างน่ะ คุณครู มีอะไรฝากไว้ ไหมล่ะครับ แล้วผมจะบอกมันให้
เวฬิกา : อะไรนะ ค่ะ ลงไปคุ้มกัน เสบียง!!!!!!
หมู่ชาติ : ใช่ครับ ครู ทำไมถึงตกใจอะไรขนาดนั้น.
เวฬิกา : ขอบบบบบบ คุณค่ะ เสียงเธอสั่นมาจากลำคอ แทบฟังไม่ได้ใจความ เธอรีบวิ่งไปยังเส้นทางที่รถขนส่งเสบียงวิ่ง ในทันที ในใจยังคิดว่าถ้าเรามีวาสนาต่อกัน คงจะได้พบกันก่อนจะลา......
เอี๊ยด.........เสียงเบรกจากรถบรรทุกเสบียงพร้อมฝุ่นที่ตลบ อบอวนจากการห้ามล้อ หลังจากสิ้นฝุ่นนั้นแล้ว ในเบื้องหน้าพบร่างหญิงสาวร่างเล็กหลับตายืนกางแขน ห้ามรถบรรทุกขนาด 15 ตัน ได้อย่างสนิท
โดยรถบรรทุกห่างจากร่างของเธอไปเพียงแค่ช่วงแขน
อัศนัย : คุณเวฬิกา ไอ้ชิดเกือบเหยียบคุณเข้าให้แล้ว คุณมาทำอะไรที่นี้
เวฬิกา : ฉันมีเรื่องที่จะบอกคุณ คุณต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้
อัศนัย : คุณมีเรื่องอะไร ทำไมไม่รอผมที่ฐาน ที่นี้มันอันตรายมาก
เวฬิกา : ฉันรักคุณ คุณรักฉันไหม?
เปรี้ยง! เสียงจากปลายกระบอกปืน เอเค 47 ดังขึ้น กระสุนพุ่งตรงและเจาะเข้าไปที่ร่าง เวฬิกา....เธอล้มพับล่วงลงกับพื้นไปในทันที ตามมาด้วยเสียงตูม! จาก ลูกอาร์พีจี 7 กระทบเข้ากับรถบรรทุก เสียงดังสนั่นหวั่นไหว ควันและเปลวไฟพวนพุ่ง พร้อมกับเสียงห่ากระสุนปืนลั่นราวกับมัจจุราชกำลังวนเวียนอยู่ในทุ่งสังหารนี้
ปัง ปัง ปังๆ เสียงปืนเอ็ม 16 เอ 1 กับ เสียง เอเค 47 ดังสลับกันไปมา.
ด้วยแรงระเบิดร่างอัศนัยกระเด็น ห่างจากจุดระเบิดไปสามเมตร
เข้าคลานไปคว้า เอ็ม 16 ที่กระเด็นไป ไม่ห่างจากตัวเขา พร้อมสาดกระสุน ไปยังเสียงปืนตามทิศทางที่เขาได้ยิน
ภาพประกอบเนื้อหา จาก https://www.matichon.co.th/columnists/news_2281026
พร้อมกับคลานไปยังร่างเวฬิกา ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เขาพยาม พยุงร่างเวฬิกา อย่างทนุถนอม ราวกับไม่อยากให้เธอตื่นเมื่อ ยามหลับไป
เขาพาเธอมาหลบ ยังหลังต้นไม้ใหญ่ให้พ้นจากแนวยิง ดึงผ้าพันคอของตัวเองออกแล้วกดไปที่บาดแผลที่เลือดยังคงซึมอยู่ตลอดเวลา
แววตาของเธอยังของเป็นประกาย ราวกับไม่มีความเจ็บปวดใดใด จากคมกระสุน
อัศนัย : ผมรักคุณเวฬิกา รักมาก และรักสุดหัวใจ
เวฬิกา : คุณจะรักศัตรู ของคุณได้หรือ อัศนัย ในเมื่อคนที่คุณเกียจชังอยู่เบื้องหน้า คือคนที่คุณเห็น
ภาพประกอบเนื้อหา https://www.istockphoto.com/th
อัศนัย : ผมรู้หมดทุกอย่าง เวฬิกา รู้ว่าคุณเป็นใคร ผมพูดความจริงไม่ได้ เพราะผมกลัว กลัวว่าคุณจะเกียจผม ไม่ยอมคุยกับผม และผมตั้งใจที่จะไปหาคุณในเย็นวันนี้ เล่าความจริง ทุกอย่างให้คุณฟัง หากคุณรักผมเราจะไปจากที่นี้
เราจะทิ้งอุดมการณ์ไว้ที่นี้และเหลือเพียงความรักของเรา
เวฬิกา : เธอฉีกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย พร้อมกับแววตาที่เป็นประกาย กับคำพูดสุดท้ายอย่างแผ่วเบา ว่า.......”ขอบคุณ” อัศนัย......"ฉันขอบคุณ"
แกร๊ก! เสียงกระเดื่องหลุดออกจากลูกระเบิดสังหาร ที่ตกอยู่ใกล้ตัวเขากับร่างเวฬิกา เขารีบโอบกอดตัวเธอไว้แน่นเพื่อป้องกันอนุภาพ ของระเบิดสังหาร ตูม!!! ฝุ่นคลุ้งกระจายไปทั่วบริเวณรอบใต้ต้นไม้ใหญ่นั้น เศษสะเก็ดระเบิดกระจายไปทั่วรัศมีสังหาร เขายังคงกอดเธอไว้แน่น แรงระเบิดไม่อาจแยกทั้งสอง ให้จากกันได้
เขายังหันมามองใบหน้าของเวฬิกา ร่างของเธอไม่มีแม้แต่รอยขีดขวน หรือรอยไหม้จากแรงระเบิด
“ผมทำตามสัญญาแล้ว...เวฬิกา ผมจะปกป้องตัวคุณด้วยหัวใจของผมเอง”
อัศนัยได้เจอกับหญิงที่เขารัก และนั้นคือการสนทนาครั้งสุดท้าย...... ก่อนร่างทั้งสองจะแน่นิ่งไป พร้อมกับเสียงห่ากระสุนปืนและระเบิดสังหาร
อุดมการณ์พาให้คนทั้งสองได้เจอกัน และจบชีวิตของทั้งคู่ลง
มัจจุราชพรากเขาไปได้แต่เพียงวิญญาณ แต่ไม่อาจพรากความรักของคนทั้งสองไปจากกันได้.
จบ
อักษรา ไร้เงา
ภาพประกอบเนื้อหา จาก https://pixabay.com/th/photos
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
