สังขารมนุษย์เกิดมา ก็มีการจดจำ สังขารสัตว์เกิดมาก็มีการเรียนรู้ จดจำ เรื่องที่พ่อแม่สัตว์สอนให้หากินตามสัญชาตญาณอย่างสัตว์ คนพ่อแม่ก็ สอน..สอนให้พูด สอนให้รู้จักกิน สอนให้จดจำ สอนให้คิด ..สอนให้พัฒนา..ก็สอนกันมาเป็นรุ่น สอนว่า ทำแบบนี้ดี แบบนี้เก่ง แบบนี้ น่ายกสรรเสริญเยินยอ ก็สอนถ่ายทอดกัน สะสมความรู้ถ่ายกันมาต่อรุ่น แล้วก็ยังมีการแบ่งพรรคแบ่งพวก.. อิจฉาตาร้อนกัน ใครมีทรัพย์สินเงินทอง ..ใครมีมาก
คนมีทรัพย์สินเงินทองมาก ก็แวดล้อมด้วยบริวาร ต้องดูแล.. ต้องอะไรอีกมากมาย ต้องมีระเบียบมีกติกา มีวิธีปฏิบัติ..ในเรื่องการทำมาหากิน ที่เรียกว่า ให้เกิดเป็นความยุติธรรม ก็มีการพัฒนามาเรื่อย แต่ว่า จิตใจก็ยังป่าเถื่อน แย่งชิง เข่นฆ่ากัน ..ก็ยกพวกติกัน แย่งชิงกัน กล่าวหากัน แบ่งพรรคแบ่งพวก เป็นฝ่ายธรรมบ้าง อธรรมบ้าง ก็ส่งต่อเรื่องราวต่างๆ
เหมือนนวนิยายสามก๊ก คนก็ยังนิยมชื่นชมตัวละคร ทั้งที่มันก็จมแต่เรื่องราว เสาะแสวงหาหาความยิ่งใหญ่ ..เข่นฆ่ากันไป ตายไป คนตายได้อะไร คนอยู่ได้อะไร ลูกหลานได้อะไร จิต..ทุกดวงก็จมอยู่แต่เรื่องราวของโลก พัฒนาวัตถุถ่ายทอดกัน ก็ยังแย่งชิงกัน เอารัดเอาเปรียบกัน มีตลอดมานาน ก็ยังถ่ายทอดกันอยู่เช่นนี้ ที่เรียกว่าพัฒนา จดจำกันมา
นั้นก็คือเรื่องราวที่ว่า พ่อแม่สอนให้รู้จักแต่เรื่องราวของคำว่าโลก จมกันอยู่แค่นั่น จะหาผู้หนึ่งผู้ใด..ที่จะมาชี้แจง เป็นพ่อแม่ทางธรรมให้แก่จิตวิญญาณ นั้นหายาก หาผู้ที่เกิดจากเรือนหายพ่อแม่ทางโลก ไปหาพ่อแม่ทางธรรมนั่นยากยิ่ง ที่จะชี้อจงเรื่องราว ทั้งทางโลก ทางธรรม ให้แก่จิตน้อยๆ ที่เกิดมา รู้จักว่าชีวิตที่เกิดมานั้นมีกรรม มีทุกข์ ทำอย่างไร ถึงจะออกจากสิ่งที่พ่อแม่แต่ละรุ่น สอนเพียงแค่กินกับนอน
เรื่องราวของพ่อแม่ทางธรรม..เราต้องเสาะแสวงหา เมื่อเรามีกายมนุษย์ที่พ่อแม่ทางโลกให้มา ..เพื่อที่เราจะได้ มีแนวทางที่ดีให้แก่…รู้จักชีวิตความเป็นจริงที่อาศัยกาย ..รู้จักในสิ่งที่ไม่เที่ยง เพื่อให้จิตเราคลายความยึดถือ..ยึดสิ่งนั้นสิ่งนี้ เป็นของเราของเรา..แล้วเราก็ต้องตาย แต่จิตนั้นมันไม่ตายไปด้วย ..จิตต้องเดินทาง ..เมื่อเรายึดของๆโลก เราก็ต้องมาเกิดอีก พัฒนาเรียนรู้เรื่องโลกอีก
ทำอย่างจะได้เบื่อ..เบื่อการเกิด..มาเห็นรอยฝ่าเก่าๆ ตามผนังถ้ำ..ที่นั้นที่นี่ ..คนเหล่านี่ก็ตายไปรุ่นต่อรุ่น หายไปไหนกัน..หรือว่า เค้าเตือนว่า รุ่นฉันหายไปหายแล้ว เดี๋ยวแก..ก็ต้องหายไปจากโลกเหมือนกัน .ไปตามฉันนะ แต่อย่ามองเฝ้ารอยฝ่ามือยึดฝ่ามือฉัน แต่ให้เตือนว่าแกต้องตายแน่นอน ต้องเดินทาง..หายไปจากโลกเหมือนกัน ของทุกสิ่งต้องทิ้ง ..เหมือนที่ฉันทิ้งรอยฝ่ามือในถ้ำ เป็นประจักษ์พยาน คือความตาย
นั่นคือสิ่งที่เราต้องไปทบทวน พิจารณาตัวเราเองเหมือนกันว่า การเกิดนั้น ต้องตาย..ตาย สิ่งที่เราทำ..มันก็อยู่กับโลก ต้องทิ้งไว้กับโลก เราจะจากโลก เราควรเอาอะไรไป เราก็ควรคิดถึง เรื่องบุญกุศลบารมี แล้วเราก็ศึกษาสร้างทานสร้างบุญสร้างบารมี ว่าสิ่งเหล่านี้ จะเป็นคุณประโยชน์ ต่อจิตมั้ย ..เมื่อเห็นว่าเป็นประโยชน์ เราก็กระทำขึ้น เป็นสะสมบุญกุศลให้แก่จิต เดินทางจากกายนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
