ผมเป็นคนหนึ่งที่มีเพื่อนน้อย แต่มีคนรู้จักเยอะ โดยเฉพาะคนรู้จักแบบผิวเผิน
ปกติผมก็ชอบทำอะไรคนเดียวนะ
มันไม่ต้องคอยเถียงอะไรกับใคร
ดี ไม่ดี เรายอมรับมันได้ เพราะเราทำของเราคนเดียว
นิยามความมีเพื่อนน้อย ถ้ามองในแง่ของความอยากหรือการเปรียบเทียบกับคนที่เขามีเพื่อนเยอะกว่า เราก็อาจจะทุกข์ใจ
เพราะรู้สึกว่าเหมือนเราเป็นคนไม่มีความสำคัญหรือไม่ได้รับการยอมรับ
แต่จริง ๆ มันไม่ใช่
การเป็นคนสำคัญ ไม่สำคัญ มันอยู่ที่ว่า สำคัญของใคร ไม่สำคัญของใคร
เราสำคัญกับทุกคนไม่ได้
และเราก็บังคับให้ใครมองเราว่าสำคัญก็ไม่ได้
ต่อให้เราทำดีกับคนบางคนแทบตาย ถ้าเราไม่ใช่คนสำคัญของเขา มันก็เท่านั้น...
แต่กับบางคนที่ไม่ว่าอย่างไรเราก็เป็นคนสำคัญสำหรับเขา
ต่อให้เราไม่ดีกับเขาสักเท่าไร
เขาก็ยังเห็นว่าเราสำคัญต่อเขาอยู่ดี..
พอนึกออกไหมครับว่าใคร?
และต่อให้ชีวิตนี้ไม่มีใครเห็นเราสำคัญเลยสักคนเดียว
เอาจริง ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกครับ...
มาถึงตรงนี้
พอเข้าใจที่ผมบอกไหมครับ
ถ้าไม่เข้าใจหรืองง ก็ไม่เป็นไร
เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดาของคนที่อ่านข้อความที่ผมเขียนอยู่แล้ว.....😌
ผมรู้สึกลึก ๆ ว่า คุณเองก็พอใจในสถานะการเป็นคนมีเพื่อนน้อยและชอบพึ่งพาตนเองของคุณอยู่แล้ว
เพียงแต่คุณอยากขอความมั่นใจว่าสิ่งที่คุณเป็น มันเป็นเรื่องปกติใช่ไหม?
และคนที่เป็นแบบคุณก็มีไม่ใช่น้อย
พ่อผมเคยสอนว่า
การมีเพื่อนมาก เพื่อนน้อย ใช้วัดคุณค่าในตัวเราไม่ได้หรอก
สมมติว่าคุณมีบ้านอยู่กลางชุมโจร ปล้น ฆ่าและข่มขืน
คุณคิดว่าคุณควรจะเป็นเพื่อนที่ดีกับโจรในละแวกนั้น หรือควรเป็นแค่คนรู้จักก็พอล่ะครับ
สิ่งสำคัญที่สุดในเรื่องนี้ก็คือ การยอมรับว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีกับตัวเราเองเพียงพอหรือยัง?
เราดูแลสุขภาพกาย สุขภาพใจของตัวเองดีพอหรือยัง?
ถ้าเราเอง ยังทำร้ายร่างกายด้วยการกินของไม่ดี มีโทษต่อชีวิต
เรายังทำร้ายจิตใจตนเองด้วยความคิดอิจฉา ริษยา หรือชอบโทษตัวเองในเรื่องนั้น เรื่องนี้อยู่เสมอ
ถ้าเป็นแบบนี้ เราก็ยังไม่ควรมีเพื่อนมาก ๆ หรอกครับ
เพราะขนาดตัวเราเอง ยังเป็นเพื่อนที่ไม่ดีกับตัวเราเองเลย
แล้วเราจะไปเป็นเพื่อนที่ดีกับคนอื่นได้อย่างไร?
จริงไหมครับ?
..BKn..
- 15
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
