Blockdit Logo
Blockdit Logo (Mobile)
สำรวจ
ลงทุน
คำถาม
เข้าสู่ระบบ
มีบัญชีอยู่แล้ว?
เข้าสู่ระบบ
หรือ
ลงทะเบียน
อุตรการ
•
ติดตาม
22 พ.ค. 2022 เวลา 03:59 • นิยาย เรื่องสั้น
ขอเกริ่นก่อนว่าบทความนี้ผมเขียนขึ้นมาโดยนำเรื่องราวในชีวิตส่วนตัวมาร้อยเรียงเป็นร้อยแก้ว
ประการหนึ่งคือสิ่งที่ผมอยากจดจำไปจนชั่วชีวิต อีกประการหนึ่งคือเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากให้จากไป
ด้วยเหตุผลทั้งสองประการนีจึงทำให้กำเนิดบทความแสนเศร้าเหล่านี้ขึ้น
จดหมายถึงคนตายคนที่หนึ่ง
อุตรการ
ย้อนไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน
มีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่งเพียงลำพังซึ่งไม่ห่างจากชุมชนมากซักเท่าไหร่ เธอป่วยเป็นโรคมะเร็งจึงต้องออกจากราชการครูแล้วมาพักรักษาตัวอยู่อย่างนั้น
เธอมีหลานชายที่เธอสุดแสนรักคอยปลอบประโลมคลายความทุกข์จากโรคร้ายที่กำลังกัดกินร่างกาย
บ้านที่ผมอาศัยในตอนเด็กๆนั้นอยู่ไม่ห่างจากบ้านของเธอสักเท่าไหร่ เมื่อไหร่ที่มีเวลาว่างผมมักจะวิ่งลัดเลาะสุมทุมพุ่มไม้ลงจากเขาลูกเล็กๆเพื่อไปหาเธอ
ใช่ครับ เธอคือป้าของผมเองและผมก็ยังเป็นหลานชายที่ป้ารักและเอ็นดู
ป้าของผมแกเป็นคนใจดี แกเคยสอนวิชาสังคมอยู่ที่โรงเรียนในชุมชนแต่กว่าผมจะรู้ความเป็นเรื่องเป็นราวก็ตอนที่เห็นแผนที่ที่มีชื่อของแกแขวนอยู่ในห้องเรียนแล้ว
ตอนเด็กๆนั้นผมยังไม่รู้ประสาสักเท่าไหร่เพราะตอนนั้นผมเด็กมาก แม้ในตอนนี้ความทรงจำในวัยเด็กมีเลอะเลือนไปบ้างแต่ก็ยังพอจำเรื่องราวต่างๆได้
ทุกครั้งที่ป้าไปเที่ยวต่างจังหวัดมักจะมีของฝากติดมือกลับมาให้ผมเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือของเล่น
ทุกครั้งที่ผมไปเที่ยวหาป้าแกมักจะกอดจะหอมอยู่ตลอด
นั่งพิมพ์มาถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่าน้ำใสๆมันกำลังจะล้นออกมาเสียแล้ว
วันหนึ่ง
แม่บอกผมว่าป้าผมเสียแล้ว ผมไม่เข้าใจว่าความตายคืออะไรนี่คือเรื่องน่าเศร้าเรื่องหนึ่ง
ผมไม่รู้ว่าแกต้องต่อสู้กับโรคร้ายนี้มานานแค่ไหน
ผมไม่รู้ว่ามะเร็งนั้นได้พรากป้าของผมไปตลอดกาล
ความไม่รู้ประสานั้นเป็นสิ่งหนึ่งที่น่ากลัวและอีกนัยหนึ่งก็ยังน่าเอ็นดู
ในระหว่างงานบำเพ็ญศพจนถึงวันสุดท้ายของการทำพิธี แม้ควันดำจะลอยขึ้นฟ้าไปแล้ว
ใบหน้าของผมกลับไม่มีน้ำตาไหลลงมาแม้แต่หยดเดียว
ความเป็นเด็กนั้นดีอย่างคือเราไม่รับรู้ถึงความเศร้าที่แสนจะทรมาน
แต่เสียอย่างคือเมื่อโตขึ้นแล้วเรากลับรู้สึกเศร้าเหลือเกินที่ในตอนนั้นเราไม่ได้ร่ำร้องกลั่นความเสียใจออกไปเสียให้หมด
เมื่อโตขึ้นมาจึงรับรู้ว่าการตายจากไปของใครสักคนที่เรารักนั้นมันทรมานใจเพียงใดจะเอ่ยเป็นคำพูดคำใดก็ไม่อาจกรองออกมาได้
เพียงได้แต่หวังว่าฟากฟ้านั้นจะยิ้มให้เธอเสมอและขอให้เธอสุขใจไม่ว่าจะอยู่ในดินแดนแคว้นใด
จดหมายฉบับนี้คงมิอาจส่งถึง
ด้วยรักและอาลัย
เรื่องเล่า
ปรัชญา
บันทึก
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
จดหมายถึงคนตาย
โฆษณา
ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
© 2025 Blockdit
เกี่ยวกับ
ช่วยเหลือ
คำถามที่พบบ่อย
นโยบายการโฆษณาและบูสต์โพสต์
นโยบายความเป็นส่วนตัว
แนวทางการใช้แบรนด์ Blockdit
Blockdit เพื่อธุรกิจ
ไทย