ไร้ค่า แม้มีตัวตน ..
มีร่างกาย มีหัวใจที่มีรูโหว่ แต่กลับรู้สึกไร้ค่า น้อยกว่าหินและดินที่ยังมีประโยชน์
คนตายเดินได้
เคยรู้สึกว่าโลกเรามันใหญ่จนตัวเรามันเล็กมากๆ มั้ย แล้วถ้าเราเป็นแค่เศษธุลีหรือละอองส่วนเล็กๆ ในโลกนี้ การมีอยู่ของเราจะมีประโยชน์มั้ย
เป็นคำถามที่วนในหัวของผมเป็นเวลานาน และเกิดขึ้นหลายครั้ง ผมเรียกมันว่าความรู้สึก ไร้ค่า ผมรู้สึกว่าตัวผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้เป็นประโยชน์แก่โลก หรือ แก่ใครในโลกใบนี้เลย แน่นอนว่าเรามีคนที่คอยห่วงใยเรารอบๆตัว แต่ความห่วงใยนั้นแหละ คือเหมือน การสร้างปัญหาให้เขา เพราะตัวเราไม่ได้สมบูรณ์แบบ สมบูรณ์แบบในที่นี้หมายถึงเรามีจุดบกพร่องไปหมด จนมันก่อปัญหามากกว่า และเป็นพลังลบให้กับคนรอบข้างเรา
ยกตัวอย่าง ผมคือคนๆ หนึ่งที่อาศัยในครอบครัวที่ค่อนข้างโอเค แต่ในความโอเคนี้ ผมกลับรู้สึกว่าผมเป็นส่วนเกิน นิ้วมือเรา มี6 นิ้วมันก็ดีนะ แต่ 5 นิ้วมันก็พอแล้วสำหรับการหยิบจับใช้งาน ผมรู้สึกแบบนั้น ผมรู้สึกว่าผมคือนิ้วที่ 6 ที่มีไว้ก็แค่มี แต่ไม่ได้สร้างประโยชน์เพิ่ม ไม่รู้อะไรทำให้คิดแบบนั้น แต่
ถ้าลองนึกภาพผมหายไปสักคน แม่จะไม่ต้องเป็นห่วงและเสียเงินกับผม ผมหายไปสักคน บริษัทที่บ้านผม ก็ยังคงดำเนินต่อไปได้ไม่มีปัญหา การไม่มีผมสักคนไม่ได้ทำให้โลกนี้เปลี่ยนแปลงอะไร มีแต่เพิ่มการแย่งชิง การแย่งใช้ทรัพยากร
ในบางครั้งการหายไปของเราจึงเป็นประโยชน์กว่าสักอีก ครอบครัวหมดภาระ ทรัพยากรถูกใช้น้อยลง
บางคนก็บอก ก็ทำตัวให้มีประโยชน์สิ มีค่าช่วยเหลือผู้คน แน่นอนใช่ และผมอาจจะอ่อนแอ และผมก็ได้ลองทำมันแล้ว แล้วถ้าการสลายหายไปของผม มันลดการใช้ทรัพยากร ลดภาระให้คนอื่นละ แบบนั้นคุณเรียกว่าช่วยคนด้วยรึป่าว
ใช่ตรรกะผมป่วย และผมก็ป่วยจริงๆ แต่ก็ตามหัวของบทความเลยจริงๆ ว่าผมพยายามบอกเล่าอะไร ผมมีตัวตน แต่ผมไร้ค่า ...
ขอเป็นกำลังใจให้กับคนที่ยังมีตัวตนและเห็นคุณค่าในตัวเอง เพราะ ถ้าวันหนึ่งสิ่งนั้นหมดไป อย่าลืมละ ผมคือคนหนึ่งที่เป็นเพื่อนคุณ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
