พ่อครับ ทำไม พ่อไม่ค่อยมีเพื่อนเลย
พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอครับ
ลูกถาม
ไม่หรอกครับ เมื่อเราโตขึ้น
เราจะเหลือคนที่รักเราจริง ๆ ต่างหาก
เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน
เวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมและมีคุณภาพไว้กับเรา
ถ้าเป็นมิตรที่เหลือ
ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา
ถ้าเป็นศัตรูที่เหลือ
ก็จะเป็นศัตรูที่จะเป็นแรงผลักดัน
ให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป
พ่อตอบ พลางเดินนำต่อไป
แล้วถ้าวันหนึ่ง ผมโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้ พ่อจะไม่ทิ้งผมไปไหนใช่ไหม
ลูกถามต่อ
เมื่อวันหนึ่งลูกเลือกทางเดินได้เอง
พ่อก็ยังจะคอยอยู่ข้าง ๆ ลูกเหมือนเดิม
แต่เมื่อลูกโตขึ้น
ลูกก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกาย
พ่อก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง แต่ยังคงเฝ้ามองลูก
จนวันหนึ่งที่พ่อวิ่งไม่ไหว
พ่อก็จะหยุด แล้วมองลูกต่อไป
หรือจนวันหนึ่งที่พ่อต้องจากไป
พ่อก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของลูกตลอดกาลนะ
ชีวิต คือ การก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่ลูกจงจำไว้ว่า การก้าวไปจะมีคุณค่า
เราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า
ข้าง ๆ หรือแม้แต่ข้างหลัง เพราะนั่นคือ
พลังทั้งหมดที่คอยผลักดันลูกให้ก้าวไป
พร้อมกับพลังของตัวลูกเองนะ
น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืม
ว่าเรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ
พ่อตอบ และยิ้มให้ลูกชาย
ลูกชายไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง
พ่อสงสัยจึงถามว่า
ทำไมเดินช้าจัง
ลูกชายส่งยิ้มหวาน ก่อนตอบกลับมาว่า
ก็ผมอยากมีเวลาเดินกับพ่อนาน ๆ ไง
..
ก็เล่าไปตาม..อำเภอใจ ♥️
- 22
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
