วันนี้ผมไวันนี้เป็นอีกหนึ่งวันในชีวิตผมที่มีข่าวร้ายเข้ามา
แล้วก็เป็นวันเริ่มต้นกับการจดบันทึกของผมครั้งแรก
ใครจะไปรู้ว่าชีวิตคนเรามันไม่แน่ไม่นอน
ไม่ว่าคุณจะมีความรักแบบไหนมันก็ต้องมีวันที่จากกันไปในทุกๆ ความสัมพันธ์ไม่ว่า คุณจะรักแฟนคุณจะรักครอบครัว
คุณจะรักคนรอบข้างก็ตาม
วันนี้เป็นวันที่กูแม่ผมเสียชีวิต คนที่อ่านบทความนี้คงสงสัยว่าผมมานั่งเขียนบทความได้ยังไงในขณะที่แม่คุณเสียชีวิตอยู่ผมก็ก็เข้าใจแหละครับมันเป็นเรื่องปกติที่ทุกคนต้องเศร้าแต่บางทีชีวิตเรามันก็อยากเอาความเศร้ามาเก็บไว้เป็นความทรงจำมาเก็บไว้เป็นบทเรียนมาเก็บไว้เป็นอะไรหลายหลายอย่างที่เราอยากให้มันเป็น
- ★ผมได้คุยกับแม่ครั้งสุดท้ายเมื่อสามวันก่อนผมบอกแม่ผมไปว่าตอนนี้ผมมีปัญหากับแฟนผมซึ่งปัญหานี้มันก็มีความที่เราไม่เข้าใจในตัวปัญหาเหมือนกันแต่แม่ได้สอนผมว่าเราอย่าไปเก็บมาคิดเราอย่าใจร้อนเราอยากรู้ว่าความเราควรมีสติให้มากกว่านี้
- ★ก็นั่นแหละครับที่แม่ผมสอนแม่ผมสอนเยอะกว่านี้แหล่ะแต่ผมอาจจะพูดให้มันสั้นลง ส่วนใหญ่แกก็จะพูดเรื่องส่วนตัวของผมในเรื่องของนิสัยผมก็เข้าใจนะครับว่าบางทีผมมันก็อารมณ์ร้อนเกินไปแต่บางทีสิ่งที่เราทำลงไปเราแค่คิดไปเองว่ามันเป็นสิ่งที่เราหวังดีแต่คนอื่นเค้าอาจจะไม่มองเช่นนั้น
ผมก็เล่าให้แกฟังนะครับว่าผมติดต่อแฟนผมไม่ได้ละสามวันแกก็บอกใจเย็นเดี๋ยวแกโทรไปคุยกับที่บ้านแฟนผมให้ไอ้แฟนผมให้แกก็โทรไปแล้วครับแล้วก็โทรกลับบอกให้ผมฟังจะมาทำให้ทุกวันนี้ผมรู้สึกว่า
ผมไม่น่าเอาเรื่องนี้ไปให้แม่ผมรับรู้ด้วยเลยผมได้จะเอาสิ่งดีดีไปให้แกรับรู้เพราะมันคือสิ่งสุดท้ายที่ผมจะพูดกับแม่ผมในวันนั้นเพราะหลังจากนั้นผมทำงานยุ่งแต่งงานทักเฟสไปแกไม่ตอบผมก็ไม่ได้สนใจอะไรจนผ่านมาสามวันจากวันนั้นน้าผมโทรมาบอกว่าแม่ผมอยู่ไอซีอยู่
น้าผมบอกว่าหมอสั่งห้ามญาติคนเข้าเยี่ยมคืนนี้อาจจะต้องเจาะไปซึ่งบรรดาญาติผมก็มีที่เป็นพยาบาลแต่เกษียณกันหมดแล้วแหละครับเค้าก็บอกให้ผมทำใจไปตอนนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเข้าโรงบาลไม่ได้ไปหาแม่ผมก็ไม่ได้มันเป็นอะไรที่ทรมานมากครับ
เช้าวันนี้น้าผมบอกว่าแม่เสียแล้วตอนตีสี่ 15 สติผมมันล่องลอยไม่อยู่กับตัวมันไม่อยากทำอะไรเพราะมันรับความจริงไม่ได้ใช่ครับทุกคนอาจจะบอกว่ามันมีเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องปกติแต่เชื่อเถอะครับความรู้สึกคนน่ะถ้ามันรู้สึกก็ปล่อยมันออกมาเถอะครับผม
บางทีที่เราทำเข้มแข็งดูแข็งแกร่งเกินไปมันก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีหรอครับเชื่อผมเถอะคุณอยากร้องก็ร้องเลยคุณอยากบอกอะไรจะพูดออกไปดีว่ะแปลกหรือดีกว่าเก็บมันไว้โดยที่ว่าเราไม่รู้ว่าวันไหนมันจะไม่มีโอกาสจะพูดจะทำอะไรไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
เรื่องของความรักมันมักมีจุดจบเสมอ
นิสัยแย่ๆจากตัวเรา
ความทรงจำที่ดูดดื่มทั้งน้ำตา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
