ปี 1999 ประเทศยูโกสลาเวียลุกเป็นไฟจากภัยสงคราม ประชาชนบางส่วนพากันอพยพออกจากถิ่นฐานบ้านเกิด บ้างก็พากันหลบหนีไปทั้งครอบครัว บ้างก็ส่งเฉพาะลูกหลานของตนไปมีชีวิตใหม่ในต่างประเทศ
เด็กสาวสองพี่น้องที่มีชื่อว่าวานยาและไอดา อายุ 17 และ 12 ปีตามลำดับ ก็ถูกพ่อแม่ส่งไปประเทศอเมริกาเพื่อให้พวกเธอได้ไปอยู่กับพี่ชายซึ่งเป็นนักศึกษาที่อาศัยอยู่ในรัฐไอโอวา
วานยา (ซ้าย) และไอดา
วันที่ 31 พฤษภาคม 1999 วานยาและไอดาต้องขึ้นเครื่องบินจากเมืองอัมสเตอร์ดัมไปลงที่เมืองมินเนอาโพลิส สองพี่น้องได้นั่งข้างผู้หญิงอเมริกันผู้ท่าทางใจดีสองคน คนหนึ่งมีผมสีน้ำตาลเข้ม อีกคนมีผมสีบลอนด์
วานยาสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ ส่วนไอดานั้นพูดไม่ได้เลย ผู้เป็นน้องสาวจึงช่วยหญิงผมสีน้ำตาลถักนิตนิ้งไป ส่วนวานยาก็เล่าให้หญิงผมสีบลอนด์ฟังว่าเธอและน้องสาวกำลังเดินทางไปอเมริกาเพื่อหลีกหนีจากภัยสงคราม
สองพี่น้องเมื่อมาถึงอเมริกาใหม่ ๆ
ก่อนที่ทั้งสี่คนจะถึงจุดหมายปลายทาง หญิงผมบลอนด์ก็ได้มอบซองสีขาวให้กับสองพี่น้องพร้อมกับให้พวกเธอสัญญาว่าจะไม่เปิดซองจนกว่าจะลงจากเครื่องแล้ว
บนซองสีขาวนั้นมีข้อความเขียนไว้ด้วยลายมือว่า
"ฉันเสียใจด้วยนะที่สงครามในประเทศบ้านเกิดทำให้ครอบครัวของพวกเธอต้องเจอกับความลำบาก ฉันหวังว่าการใช้ชีวิตอยู่ในอเมริกาของพวกเธอจะมีแต่ความปลอดภัยและความสุข ขอต้อนรับสู่อเมริกาจ้ะ ไปถึงแล้วก็ใช้สิ่งนี้เป็นตัวช่วยนะ - เทรซี❤️"
ซองใส่เงินที่เทรซีมอบให้สองพี่น้อง
เมื่อถึงอเมริกาแล้ว ไอดาและวานยาก็ได้เปิดซองตามที่เทรซีบอก สองพี่น้องพบว่าข้างในมีธนบัตรใบละ 100$ พร้อมกับต่างหูแบบห้อยระย้า ซึ่งเทรซีเคยใส่เอาไว้แล้วสองพี่น้องก็ดูจะชอบมันมาก
เงินจำนวนนี้อาจจะไม่ได้มากมายอะไรในสายตาของใครหลายคน แต่สำหรับเด็กสาวพลัดถิ่นทั้งสองคนที่เดินทางมาแผ่นดินใหม่โดยแทบจะไร้สิ่งของมีค่าติดตัว เงินจำนวนนี้ถือว่ามีความหมายกับพวกเธอมาก
ตลอดหน้าร้อนของปีนั้นซึ่งกินเวลานานสามเดือน สองพี่น้องได้ใช้เงินที่ได้มาประทังชีวิตอย่างกระเบียดกระเสียนด้วยแพนเค้กและน้ำอัดลม นั่นเป็นอาหารที่พวกเธอคุ้นเคยมากที่สุด อย่างอื่นล้วนเป็นสิ่งแปลกใหม่ จะมีบ้างเป็นบางคราวที่พี่ชายของพวกเธอจะซื้อนักเก็ตไก่มาให้
ชีวิตความเป็นอยู่ในอเมริกานั้นไม่ง่ายดาย สองพี่น้องในฐานะคนต่างด้าวอพยพเข้าเมืองต้องเจอกับการเลือกปฏิบัติ ขับไล่ไสส่ง
สิ่งหนึ่งที่ไอดามีไว้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจก็คือซองใส่เงินที่ได้มาจากเทรซี เธอเปรียบมันเป็นดั่ง "แสงส่องทางในความมืด" เธอเก็บซองนี้เอาไว้กับตัวตลอดเวลา
หลังเวลาผ่านไปสามเดือน สองพี่น้องก็ได้ไปอาศัยอยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์ อีกหนึ่งปีต่อมาพ่อแม่ของพวกเธอก็ตามมาอยู่ด้วย ในเวลาต่อมาพวกเขาก็ได้ย้ายไปอาศัยอยู่ที่นิวยอร์กพร้อมด้วยกระเป๋าเดินทางสองใบและเงิน 500$
เวลาผ่านมาจนถึงปัจจุบัน สองพี่น้องต่างก็ประสบความสำเร็จในชีวิต วานยามีอาชีพเป็นวิสัญญีแพทย์ ส่วนไอดาทำงานให้กับองค์กรไม่แสวงหาผลกำไร อีกทั้งยังเป็นผู้ร่วมก่อตั้งบริษัทให้คำปรึกษาด้านธุรกิจ และยังเป็นผู้แทนของกลุ่มสภาผู้อพยพในรัฐแมสซาชูเซ็ตส์
ไอดายังคงคิดถึงหญิงปริศนาที่มีชื่อว่าเทรซีซึ่งเป็นผู้หยิบยื่นน้ำใจให้เธอกับพี่สาวเมื่อหลายปีก่อนหน้านี้ ทำให้ในปี 2011 ไอดาจึงเริ่มตามหาเทรซีโดยใช้ข้อมูลน้อยนิดที่เธอมี
ไอดาจำได้ว่าหญิงสองคนนั้นเอาไม้เทนนิสใส่ไว้ในช่องเก็บสัมภาระเหนือที่นั่ง เธอจึงได้ติดต่อไปที่สมาคมเทนนิส เธอยังติดต่อไปที่สายการบินอเมริกันแอไลส์เพราะคิดว่าจำโลโก้บนเครื่องบินได้
เว็บไซต์ Reddit ก็เป็นอีกช่องทางหนึ่งที่ไอดาใช้ในการตามหาเทรซี หลายคนที่เกิดความประทับใจในเรื่องราวก็พากันเสนอแนะวิธีต่าง ๆ แต่ก็มีหลายคนเหมือนกันที่บอกว่าโอกาสที่จะเจอตัวเทรซีนั้นมีน้อยมาก ไอดาน่าจะใช้ชีวิตต่อไปดีกว่าจะเสียเวลาตามหาคนแปลกหน้าจากข้อมูลที่มีอยู่น้อยนิด
ไอดาก็รู้ดีว่าโอกาสที่จะเจอตัวเทรซีนั้นมีอยู่น้อยนิด แต่เธอก็ไม่รู้สึกท้อใจ นั่นเพราะเทรซีเป็นคนหยิบยื่นน้ำใจในยามที่เธอและพี่สาวแทบไม่สามารถพึ่งพาใครได้
ไอดาจะเริ่มการตามหาเทรซีในวันทหารผ่านศึกของแต่ละปี เพราะนั่นเป็นวันที่เธอและพี่สาวได้เดินทางมาถึงอเมริกาเมื่อปี 1999
แต่หลายปีผ่านไป ไอดาก็ยังตามหาเทรซีไม่เจอ
เดือนเมษายน ปี 2022 ขณะที่หญิงชราวัย 70 ปีคนหนึ่งกำลังขับรถอยู่นั้น เธอก็ได้รับข้อความจากโค้ชเทนนิสและเพื่อนสนิทของเธอ
"เธอได้เห็นเรื่องที่ลงใน CNN หรือเปล่า? นั่นต้องเป็นเธอแน่เลย"
หญิงชราคนนี้คือเทรซี เพ็ค ซึ่งไอดาใช้เวลาหลายปีเพื่อตามหาเธอ
เทรซี เพ็ค
เทรซีหักรถเข้าจอดข้างทางพร้อมกับอ่านข่าวที่เพื่อนของเธอส่งลิงค์มาให้ ภาพซองจดหมายที่มีลายมือของเธอปรากฎบนจอโทรศัพท์ แล้วความทรงจำเมื่อ 23 ปีก่อนก็ย้อนกลับมาอีกครั้ง
เทรซีเห็นภาพสองพี่น้องที่มีท่าทางหวาดหวั่น นั่นทำให้เธอนึกถึงลูกสาวของตัวเอง เมื่อคิดไปถึงสิ่งที่ทั้งสองคนต้องพบเจอหลังจากนี้ก็ทำให้เธอหัวใจสลาย
เทรซีจึงได้มอบเงินที่เธอมีติดตัวพร้อมกับต่างหูคู่หนึ่งให้กับสองพี่น้อง เธอคงไม่คาดคิดว่าเงินจำนวนนั้นจะมีความหมายกับเด็กทั้งสองมากถึงขนาดนี้
เมื่อเทรซีรู้ว่าไอดาใช้เวลาตามหาเธอมานานหลายปี เธอก็ถึงกับร้องไห้ออกมา เธออยากจะติดต่อไปหาสองพี่น้อง แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
เพื่อน ๆ และคนในครอบครัวของเทรซีจึงได้เข้ามาช่วยเหลือผ่านทางช่องทางต่าง ๆ และใช้เวลาเพียงไม่ถึงวัน เทรซีและสองพี่น้องก็ได้เจอหน้ากันผ่านแอปพลิเคชัน Zoom
ไอดาแทบไม่อยากเชื่อสายตา ว่าภาพตรงหน้าจะเป็นความจริง หญิงชราที่กำลังยิ้มกว้างอยู่ในจอคอมพิวเตอร์คือเทรซีที่เธอใช้เวลาตามหาอยู่หลายปี
"สวัสดีจ้ะ สาวสวยทั้งสองคน" เทรซีพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มและร้องไห้ออกมาด้วยความยินดี
ไอดาชูซองจดหมายขึ้นมา "นานกว่า 20 ปีมาแล้วนะคะ"
"ตอนนั้นฉันคิดอยู่ในใจว่าคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยพวกเธอแล้ว" เทรซีกล่าว
วานยาซึ่งติดต่อมาจากบ้านในรัฐคอนเน็คติคัตก็พูดขึ้นมาว่า "น้ำใจที่คุณให้เราในวันนั้นยังคงมีอยู่ในตัวฉัน เพราะตั้งแต่นั้นมาฉันเองก็คอยช่วยเหลือคนอื่นตลอดมาเลยค่ะ"
เทรซีกล่าวว่า "ฉันอยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนในโลกนี้ได้ทำความดี มันจะเสียหายอะไรล่ะ? กับการได้ช่วยผู้คน ยิ้มเข้าไว้ สบตากัน ช่วยเหลือใครก็ได้ที่มีปัญหาหรือเจอกับอันตราย ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมหลายคนไม่ทำแบบนั้น ฉันรู้สึกขอบคุณมากเลยนะที่ฉันได่เจอพวกเธอ และเธอทั้งสองคนที่ได้มาเจอกับฉัน"
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ทั้งสามคนก็ได้ติดต่อกันอีกครั้ง วานยาแนะนำให้เทรซีรู้จักลูกสาวของเธอ ส่วนหญิงชราก็แนะนำลูกสาวคนหนึ่งและหลานสาวสองคนให้วานยาได้รู้จัก
พวกเขาพูดคุยเรื่องการนัดเจอกันในสักวันหนึ่ง อาจจะใช้เวลาในในวันทหารผ่านศึกด้วยกัน
เทรซีให้สัญญากับวานยาและไอดาว่าเธอจะทำแพนเค้กที่อร่อยที่สุดให้สองพี่น้องได้ทาน
เทรซีมีลูกทั้งหมดห้าคน เป็นลูกสาวสามคน และเป็นลูกเลี้ยงผู้ชายอีกสองคน และตอนนี้เธอก็รู้สึกว่ามีลูกสาวเพิ่มมาอีกสองคน
23 ปีที่แล้วทั้งสามคนอาจจะเป็นคนแปลกหน้ากัน แต่ตอนนี้เทรซีรู้สึกว่าพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
