ทุกวันนี้ ผมได้รับจดหมายจากนักอยากเขียนจำนวนมากที่อยากมีผลงานเป็นที่ยอมรับของสาธารณชน พวกเขาอยากรู้เคล็ดลับในการก้าวไปสู่จุดหมายโดยเร็ว ที่สุด คำตอบของผมก็ยังคงเหมือนเดิมคือ ทำงานฝึกฝนอย่างหนักและไม่ใจร้อน
ก้าวช้าแต่มั่นคงดีกว่ารีบร้อนวิ่ง
บางคนเขียนเรื่องสั้นแล้วหนึ่งเรื่อง ก็โทรศัพท์คาดคั้นบรรณาธิการว่าได้ลงหรือไม่ และจะลงเมื่อไร บ้างก็คาดหวังจะเปลี่ยนแปลงสังคม
นักเขียนผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเคยกล่าวว่า "หน้าที่ของนักเขียนก็คือเขียน ไม่ใช่พูด"
อาจินต์ ปัญจพรรค์ เคยเขียนว่า "อย่าเพิ่งประมาณตัวเองว่าเป็นนักเขียนเพื่อช่วยสังคม หรือก้าวไปเพื่อมวลชน อย่าคิดไปว่าจะสถาปนาวรรณกรรมไทยให้ก้าวไปไกล สามสิ่งนั้นยิ่งใหญ่กว่าจะนำมากล่าว ๆ ให้เป็นประโยคอันเลื่อนลอย สังคม - มวลชน - วรรณกรรม ไม่เคยรอรับความช่วยเหลือจากใคร
แต่นักเขียนนี่แหละอาจจะถูกสนามแม่เหล็กอันรุนแรงนั้นดูดเข้าไปสู่ความมหึมา ซึ่งคนที่มือไม่ถึงก็จะงุนงงเคว้งคว้างไปเลย ส่วนคนที่เป็นอัจฉริยะจึงจะผสานสมอง อุดมการณ์ และประสบการณ์ เข้าไปเป็นศักดิ์ศรีแก่วังวนอันเข้มข้นนั้น"
โลกของการเขียนหนังสือไม่มีทางลัด ไม่มีวิตามินหรือยาเสริม ยิ่งเขียนมาก ก็ยิ่งเก่งขึ้น ยิ่งรีบร้อนยิ่งถอยหลัง
สิ่งนี้ผมเรียนรู้จากประสบการณ์ ความจริงก็คือ การเขียนหนังสือไม่ใช่การวิ่งแข่งที่ประลองความเร็ว แต่เป็นการเดินมาราธอน เป็นการเดินและเสพทิวทัศน์สองข้างทางไปพร้อมกัน
และเมื่อเดินไปไกลพอ 'สารแห่งความสุข' เอ็นดอร์ฟินก็หลั่งไหล ทำให้เดินต่อไปด้วยความสดชื่นกว่าเดิม
นี่คือความสุขของการเขียนหนังสือ
และนี่ก็คือรางวัลในตัวของมันเองแล้ว
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
