ตอนผมขายลูกชิ้นหน้า7-11
มีลูกค้าคนนึง แกขับรถตุ๊กๆ
เป็นลูกค้าประจำ
ทุกๆวัน แกจะมาซื้อ
ลูกชิ้นเนื้อผม4ไม้40บาท
แกไม่กินอย่างอื่น นอกจากลูกชิ้นเนื้อเท่านั้น
ผมเห็นว่าเป็นลูกค้าประจำ
และชอบที่แกเป็นคนทำมาหากินเหมือนกัน
ผมจะแถมให้แกทุกครั้ง ครั้งละไม้
แกซื้อ4ไม้40บาท ได้5ไม้ทุกรอบ
มีอยู่วันนึง
ผมขายดี ลูกชิ้นย่าง
เหลือแค่4ไม้พอดี ผมไม่ได้แถม
และก็ลืมบอกแก
แก่เห็นในถุงมีลูกชิ้นแค่4ไม้
แกก็เดินกลับมาทวงว่า...อีกไม้หล่ะ?!
ผมบอกแกว่าโทษทีครับพี่
วันนี้ขายดี มีแต่4ไม้จริงๆ
พรุ่งนี้ผมแถมให้นะ
แกทำหน้า...เซ็ง
แล้วตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่มาซื้อร้านผมอีกเลย
แต่ไปซื้อร้านตรงข้ามผมแทน!!
วันนี้ผมนึกได้เพราะ
ป้าเจ้านี้ก็ไม่ได้แถมผมเหมือนทุกวัน
แต่ผมก็ไม่ทวงนะ เข้าใจว่าแถมคือน้ำใจ
และแกคงลืม
มันทำให้นึกถึงคนๆนึง
มากินกับผม เวลาไปไหน
ผมเลี้ยงตลอด เพราะเห็นว่าไม่ค่อยมีเงิน
มีวันนึงผมเงินไม่พอ
เช็คบิลมา7ร้อยกว่า มีแค่4ร้อยกว่า
ผมให้เขาช่วยออก
เหมือนไม่เต็มใจแต่ก็ออก
หลังจากนั้น
เขาก็ไม่มากินมาเที่ยวกับผมอีกเลย
นี่แหละ...คน
เคยได้แล้วพอไม่ได้ก็ไม่พอใจ
ตีค่าน้ำใจคนอื่นให้แบบผิดๆ
อย่างที่เค้าพูดกัน
คนไม่จำเก้าครั้งที่เราให้หรอก
เขาจำครั้งเดียวที่เราไม่ให้
Cr. สิริทัศน์ สมเสงี่ยม
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
