"มันถูกคนอื่นเอาไป"... เป็นความจริง...
ส่วน คำถามที่คุณถามตัวเองต่อ " ทำไม ทำบุญ แล้วผลเป็นแบบนี้ " เราว่า ประโยคหลัง น่าจะไม่เกี่ยว... เราขอเล่าเหตุการณ์คล้ายกันให้ฟัง
เราเคย รองเท้านักเรียนหาย คือ สลับของเราไป... ทิ้งไว้เป็นรองเท้านักเรียนอีกอัน เก่าๆ ที่ไม่ใช่ของเราแน่ๆ..ซึ่งมันจะพังแล้ว... เหตุเกิดในระหว่างเพื่อนนักเรียนด้วยกันนี่แหล่ะ... อาจารย์ให้ทุกคนที่อยู่ตอนนั้น เดินเอารองเท้ามาถอดให้เราดูทีละคน
เราเห็นของแต่ละคน... คนที่เอาไป คงนึกว่าเราจำคู่ของตัวเองไม่ได้เพราะไม่ได้เขียนชื่อ...แต่จริงๆมันมีตำหนิรอยดำด้านใน ที่ทำให้เรารู้ว่า ผู้ต้องสงสัยคือใคร...
ปรากฏว่า...ผู้ต้องสงสัยคนนั้น เป็นน้องสาวของเพื่อนเรา . ไม่ใช่เพื่อนสนิทนัก...แต่ก็ ไม่อยาก ทำให้เพื่อนรู้สึกไม่ดี...ตอนนั้น เราเลยบอกคุณครูว่า ไม่แน่ใจ...ช่างมันเถอะ..
แต่สุดท้าย เพื่อนเรา เค้ารู้ว่าน้องเค้าเอาไป... เพราะ ยี่ห้อรองเท้านักเรียน สมัยนั้น มันมีแค่สองสามแบบ เผอิญแบบเดิมที่ทิ้งไว้ให้เรา มันเป็นรุ่นเก่า ส่วนของเรารุ่นใหม่ เลยจำได้ ว่ามันต่าง...
เพื่อนเราก็มาเลียบเคียง ทำนองขอโทษและขอบคุณ...จำไม่ได้ละเอียดแล้ว..แต่...
ที่จำได้คือ... คิดว่า เราเลือกวิธีที่ถูกต้องในตอนนั้น...
นั่นคือ... เรา เลือก "รักษาใจคน" มากกว่า การ "เอาของเราคืนมา"
จริงๆ ในตอนนั้น ที่เรารู้ผู้ต้องสงสัย .. เรารู้ว่า เพื่อนเรา คนนี้ ฐานะไม่ค่อยดี... แล้วดูรองเท้าของคนที่ขโมยของเราไปซิ... เก่าขนาดนี้... เค้าคงจะอยากได้ของใหม่ มาแทนของเก่า... แต่ ...ไม่รู้จะหามายังไง... น่าสงสาร..เค้าคงจะทะเลาะ ขอเงินคนที่บ้าน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้... พอรองเท้ามันจะขาด...ก็คงจะอายเพื่อน...
สุดท้าย สบช่อง นักเรียนหลายชั้นมาถอดรวมกัน ก็เลยได้ทีสลับคู่ไปเลย...
ตอนนั้น เค้าคนนั้น คงจะใจตุ๊มๆต่อมๆ มากเลย โดยเฉพาะตอนที่เราเรียกดูทีละคน . เราก็จ้องไปที่รองเท้าเค้านานเป็นพิเศษ... เรียกได้ว่า เจ้าตัวคนทำผิด น่าจะเครียดน่าดูตอนที่ถูกเราจ้อง
ความเครียดจากความผิดบาป นั่นก็คงเป็นบทเรียนของเค้าไปบ้างส่วนนึง
ในส่วนของเรา อยู่ที่เราเลือกล่ะ... ตอนนั้น ถ้าเราหาคู่ของเราไม่เจอ... เราจะมั่วใส่คู่คนอื่นอีกต่อนึง ที่มันไม่ดูโทรมขนาดนั้น ก็ได้ .. แล้วทีนี้ ก็จะ มั่วกันเละ แบบโดมิโน่ .. แต่เราก็ไม่ทำ .. รอยืนเท้าเปล่า กับรองเท้าเกือบจะขาดคู่นั้นไปก่อน
อยู่กับความจริง .. ว่า รองเท้าเราคงถูกคนอื่นเขาเอาไป...
แต่เราไม่ถามคำถามต่อ อะไรทั้งสิ้นล่ะ
แก้ปัญหาเฉพาะหน้า ว่าเราจะทำยังไง
แล้วให้จบที่ตรงนั้น ....
ที่วัด .. ก็เป็นสถานที่ ที่คนจน มาอยู่... คนน่าสงสารที่ไม่สสามารถจะหาอะไรมาสนองความต้องการของตัวเองได้มีเยอะมาก... เราก็คงต้องเรียนรู้...
ใช้เพลงนี้ปลอบและฝึกใจตัวเอง...
เค้าแต่งดีมาก...
"...วันเวลา และหนทางยาวไกล.. จะแต่งจะเติม สีสันเรื่องราว..."
"...ชีวิตคนเรา ได้เรียนรู้ความจริง แม้จะร้าย รึ ดี ก็ตาม..."
".... ฝากความดีงาม ฝากแผลในดวงใจ ให้เลือกลบทิ้งและจดจำ...."
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
