เรื่องนี้น่าสนใจมาก
เดี๋ยวผมจะลองอธิบายให้สุดความสามารถ
เพื่อให้คนถามเกิดความเข้าใจสูงสุดนะครับ
ชีวิตของมนุษย์นี้นะ
เมื่อเราเกิดมานั้น ย่อมมีผู้ให้กำเนิด
และมีผู้ให้ชีวิต โดยทั้ง2อย่างนี้
ผู้ให้กำเนิด กับ ผู้ให้ชีวิต
อาจเป็นคนละคนกันก็ได้นะครับ
เรื่องของสัตว์โลกผู้ต้องหมุนเวียนในสังสารวัฏนั้น
พระพุทธเจ้าทรงสอนไว้ว่า
ต้องเป็นไปตามยถากรรม
คือกรรมที่ตัวทำมาไว้เอง คือทำไว้อย่างไร
ก็ต้องเป็นไปอย่างนั้น
แม้ว่าพ่อจะเป็นผู้ให้กำเนิดจริง
แต่คนที่ให้ชีวิตเลี้ยงดูกลับไม่ใช่พ่อ
ฉะนั้นพ่อแม่เดิมจึงเป็นเพียงผู้ให้กำเนิด
แต่ไม่ใช่ผู้อุปถัมภ์ชีวิตลูก ไม่ได้อบรม รักและหวังดี ไม่ได้ดูแลลูกให้มีความเจริญมาตั้งแต่ต้น
ผมจะอธิบายเรื่องนี้ให้ฟัง
เรื่องการให้กำเนิดลูกเนี่ย เป็นเรื่องไม่ยาก
เพราะเพียงให้กำเนิด ไม่ว่าคนหรือสัตว์เนี่ย
ก็ย่อมมีความสามารถไม่แตกต่างกันหรอก
แต่เรื่องความเป็นพ่อคนแม่คนนี้สิเป็นเรื่องยาก
ที่ว่ายากนั้น เพราะคนต่างกับสัตว์ในเรื่องประเวณี
คำว่าประเวณี ได้แก่การเป็นสามีภรรยากัน
โดยถูกต้องตามประเพณี เรื่องประเพณีของคนเกี่ยวข้องกับครอบครัว ก็คือเมื่อได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว เลี้ยงดูกัน อยู่ด้วยกัน ประกาศความเป็นผัวเมียกันให้ปรากฏ โดยเปิดเผย ไม่ปิดบัง แล้วก็รักใคร่ไม่ทอดทิ้งกัน มีความซื่อสัตย์ต่อกัน
คนที่รักษาประเวณีที่ประพฤติตามประเพณี
เมื่อได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว ย่อมยอมรับลูกผู้ที่ตนให้กำเนิด ว่าเป็นลูกอย่างชื่นตาชื่นใจ
ต่อจากนั้นก็ย่อมเข้าใจในหน้าที่ของตน
ว่าเพราะตนเป็นพ่อเป็นแม่เป็นผู้ให้กำเนิดแก่ลูก
จึงต้องเลี้ยงต้องอบรมเพื่อให้ลูกเติบโต
แล้วก็เป็นคนดีต่อไป
หน้าที่ของพ่อแม่นั้นยากอยู่ที่การเลี้ยงดู
บุญคุณที่พ่อแม่มีต่อลูกมากมาย เพราะต้องเลี้ยงลูกให้เจริญทั้งกายทั้งใจเนี่ยสำคัญ
ไม่ใช่ว่าเพียงแต่ให้กำเนิดอย่างเดียว
เพราะฉะนั้นการให้กำเนิดลูกนะไม่ใช่เรื่องยาก
แต่การเลี้ยงลูกต่างหากเป็นเรื่องที่ยากมาก
เพราะว่าไอ้เรื่องให้กำเนิดเนี่ยไม่ได้ประกอบด้วยเมตตากรุณาหรือว่ายอมเสียสละอย่างจริงใจ
ส่วนเรื่องเลี้ยงลูกนี่ มันต้องพร้อมหมด
มีทั้งเมตตากรุณา ยอมเสียสละความสุข
เสียสละทุกประการเพื่อลูกคนเดียว
พระพุทธเจ้า ทรงสั่งสอนให้คนรักษาประเวณี
เมื่อได้เสียเป็นผัวเมียกันแล้ว ต้องยกย่องกัน เปิดเผยความเป็นผัวเมียให้ปรากฏ เลี้ยงดูกัน ไม่ให้นอกใจกัน แล้วก็ไม่ทอดทิ้งกัน
ผัวเมียที่ได้เสียกันและอยู่ด้วยกันตามประเพณี
เมื่อมีลูกแล้ว ลูกที่เกิดมาย่อมรู้จักใครบ้าง ที่เป็นวงญาติ หรือว่าผู้ใหญ่เคารพนับถือรักใคร่ตามความสัมพันธ์
ถ้าผู้ให้กำเนิดเป็นผู้ไม่รักษาประเวณี
ลูกที่เกิดมาจึงต้องเป็นทุกข์
เพราะความผิดประเวณีของพ่อ คือไม่เลี้ยงลูก ทอดทิ้งลูกเมีย ปล่อยให้ลูกเมียทรมาน เจ็บป่วยจิตใจพล่านห่วงพ่อ คิดถึงพ่อทุกวัน
ปล่อยลูกที่ไม่เดียงสา ให้เป็นไปตามบุญตามกรรม
คล้ายลูกนกลูกกา อาศัยปากกัดตีนถีบเอาตัวรอด จนเจริญเติบโตมาอย่างนี้
การที่ลูกไม่รู้จักบุญคุณผู้ให้กำเนิดนั้นเพราะว่า
พ่อซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิด เป็นชายเฉพาะร่างกาย
แต่ว่าจิตใจของเขาขาดธาตุแท้แห่งความเป็นคน
ไม่มีความเป็นพ่อคน ไม่มีความเป็นผัวคน
ทิ้งลูกทิ้งเมีย
มีอย่างที่ไหน ทิ้งลูกทิ้งเมียตั้ง 20 -30กว่าปี
ถึงได้เที่ยวตามหาลูกหาเมีย คล้ายต้องการจะรู้ว่าลูกที่ตัวเองให้กำเนิด และหญิงที่เคยเป็นเมียนั้น บัดนี้เจริญร่ำรวยจนจะพออาศัยเกาะกินต่อไปได้อีกไหม อย่างนั้นแหละ
แล้วอย่างนี้จะให้ลูกรักและเคารพได้อย่างไร
ลูกก็เลี้ยงตามเวรตามกรรม ตามยถากรรม
ที่พ่อเคยทำไว้กับเขานั่นแหละ
ดูแลเพียงขึ้นชื่อว่าแค่เป็นผู้ให้กำเนิด
แต่ไม่ใช่ผู้ให้ชีวิต นี่แหละกรรม
การเป็นพ่อแม่นี้สำคัญมาก
โลกนี้จะสงบสุขสบาย
ถ้าคนเรารู้จักทำหน้าที่ของตนเอง
พ่อแม่บางคนสร้างปมด้อย สร้างแผลในใจให้ลูก
เป็นผู้ทำลายชีวิตลูกก็มีเยอะแยะในสังคม
มีเซ็กส์ต่อหน้าลูก พูดคำหยาบคำคาย
เสพยาเสพติดต่อหน้าลูก
แม่ก็มั่วผู้ชาย พ่อก็เอาผู้หญิงแก้ผ้าต่อหน้าลูกก็มี
นี่แหละปัญหาถึงไม่จบไม่สิ้น
ความรุนแรงในสังคมจึงมีไม่จบไม่สิ้น
เพราะพ่อแม่ไม่พร้อมที่จะเป็นพ่อแม่
โดยทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวกับความยากจน
หากพ่อแม่มีความรักซื่อสัตย์
ไม่รักความสบาย ไม่เอาเงินนำหน้า ไม่มักง่าย
รับรองลูกเป็นคนดีแน่นอน
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
