ชานนท์
ผมชื่อเมธี ผมกับชานนท์ อยู่อพาร์ตเมนต์ห้องเดียวกันแถวรามคำแหง
ชานนท์กับผมทำงานบริษัทเดียวกัน ผมรู้จักเขาตอนอบรมพนักงานใหม่
ไม่รู้ว่าทำไม ผมชอบไปไหนมาไหนกับชานนท์เสมอ ไม่ว่ากินข้าว ดูหนัง เข้าผับฟังเพลง
แต่ระยะหลังชานนท์จะไม่บอกผมว่าเขาไปไหน พอถูกผมถาม
“แยกกันไปบ้างนะเพื่อน กูอยากไปคนเดียวบ้าง” นั่นคือคำตอบของชานนท์
ผมที่ไม่ค่อยมีเพื่อน จึงได้แต่จับเจ่าอยู่ในห้องหลังเลิกงาน ส่วนชานนท์กว่าจะกลับในแต่ละวันก็ดึกแล้ว
ผมได้แต่นึกในใจว่า ชานนท์คงมีแฟนแล้วจึงได้เปลี่ยนไปมาก ดังนั้นผมควรไปพักผ่อนบ้างเพื่อความสบายใจ
“เสาร์อาทิตย์นี้กูไม่อยู่นะ จะไปพัทยา” ผมบอกชานนท์
“ไปกับใครวะ”
“ไปกับไอ้ป้อง กลับค่ำๆวันอาทิตย์”
วันเสาร์ผมออกจากห้องแต่เช้า ส่วนชานนท์ยังนอนอยู่บนเตียง
ผมขึ้นรถไปกับป้อง รถแล่นมาได้เดี๋ยวเดียว ป้องรับโทรศัพท์มือถือแล้วหันมาพูดกับผม
“ขอโทษด้วย ป้ากูเสียกะทันหัน ต้องรีบกลับ”
เป็นอันว่าการเที่ยวต้องยกเลิก ผมกลับมาที่ห้อง ส่วนชานนท์ไม่อยู่แล้ว
ผมคิดว่าน่าจะโทรบอกชานนท์ว่าไม่ไปพัทยาแล้ว แต่เปลี่ยนใจไม่โทรดีกว่า
‘ไม่เห็นต้องบอกเลย ชานนท์ไปไหนก็ไม่เห็นจะบอกผมนี่นา’ ผมคิดในใจ
ผมอ่านหนังสือฆ่าเวลา กินข้าว จนสองทุ่ม ผมรู้สึกเพลีย จึงปิดไฟเข้านอน
พอกำลังเคลิ้มใกล้หลับ เสียงไขประตูห้องดังคลิก
ผมหรี่ตาเห็นเงาตะคุ่ม รู้สึกที่นอนอีกฝั่งยวบลง
มีมือสอดเข้ามาใต้ผ้าห่ม โอบกอดและลูบไล้ไปตามตัวของผม ผมกำลังจะอ้าปากพูด แต่มือนั้นเลื่อนขึ้นมาปิดปากผมไว้
“จุ๊…จุ๊..” ผมได้ยินเสียงนั้นเบาๆ ในความมืด
หรือว่าชานนท์เป็นพวกเดียวกับ… ผมไม่อยากคิดต่อ แต่ก็ไม่ขัดขืนปล่อยให้
ชานนท์ทำความต้องการของเขา และเผลอตัวตอบโต้กลับไปตามที่อารมณ์ภายในมันเรียกร้อง
สิบนาทีผ่านไป ชานนท์ลุกขึ้นจากเตียง
“ไปไหน! ชานนท์” ผมเรียกเสียงดัง เขาชะงักนิดนึงแต่ไม่มีเสียงตอบ แล้วเดิมออกจากห้องไป คืนนั้นทั้งคืนผมได้แต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นจนนอนไม่หลับ
รุ่งขึ้นสักสิบโมงเช้า ชานนท์ กลับมาที่ห้อง ผมยังนอนบนเตียง
“ไหนบอกว่ากลับค่ำๆ ไง” ชานนท์ถามผม
“ป้าไอ้ป้องเสียกะทันหัน เลยยกเลิก”
ชานนท์ยิ้มมุมปาก จนน่าหมั่นไส้
“มึงยิ้มอะไรวะ กูบอกป้าไอ้ป้องเสียนะโว้ย”
“เปล่า กูแค่นึกอะไรขำๆ ว่าป้ามันอาจไม่ได้เสียจริงๆ ขอโทษที กูพูดเล่น”
ผมมองชานนท์ นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่สะกิดใจผม ผมคิดเป็นไงเป็นกัน จึงถามเขาว่า “เมื่อคืนมึงกลับมาที่ห้องใช่ไหม? กูเรียกมึงทำไมไม่ตอบ?”
“เปล่า! กูไม่ได้กลับมา กูรอที่รถข้างล่างติดสายด่วนของหัวหน้า เลยวานให้ไอ้หนุ่ม ขึ้นมาเอากระเป๋าให้ มึงคงจำได้ เขาเป็นรุ่นน้องมหาลัยของกู มาที่ห้องเราหลายครั้งแล้ว”
“เหรอ กูจำได้” ผมบอกชานนท์ “แต่ว่ามันคงไม่ได้แค่มาหยิบกระเป๋าให้มึง”
“แล้วมันมาหยิบอะไรไปอีก?”
“มัน…เอ่อ มา…นอนบนเตียงกับกู”
“เฮ้ย..มันจะมานอนกับมึงทำไม”
“มันไม่ได้นอนเฉยๆ แต่เอามือมากอด มาลูบไล้ตามตัวกู สักสิบนาทีได้”
“แล้วมึงทำไมยอมมัน หรือจะเอ็ดตะโรออกมาก็ได้?”
“ในห้องปิดไฟอยู่ กู…กูนึกว่าเป็นมึงนะซิ”
ชานนท์ไม่พูดอะไรต่อ เขาทำตาหวานให้ผม เดินเข้ามาใกล้จนผมเห็นรอยแดงเป็นจ้ำที่คอเขา ชานนท์ก้มลงกระซิบที่ข้างหูผม
“กูรู้แล้ว ว่ามึงชอบแบบไหนและชอบใคร กูก็ชอบมึงเหมือนกัน รู้ไว้ซะด้วย”
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
