[ EP 09 : ได้เวลา วินิจฉัยอาการ ]
“คุณขวัญชิต”
“คุณขวัญชิต โพธิ์กระสังข์ อยู่ไหมคะ” เสียงเรียกลำดับต้น ๆ ของจวนจะบ่ายสองโมงเหลือเวลาเพียง 6 นาทีจะถึง พอยังไม่สิ้นเสียงดี ผมยกมือแสดงตัวแล้วเดินไปที่ต้นเสียงนั้นทันทีพร้อมทั้งรับเอกสารที่พยาบาลยื่นให้แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ที่ถูกชี้ให้นั่ง นั่นคือ หน้าห้องหมายเลข 3
“รอคุณหมอไปดูรถนอนก่อนนะคะ นั่งรออีกหน่อยนะ”
“ครับ”
“ถ้าหมอมา จะเข้าห้องนี้หรือห้องนี้ จะบอกอีกทีค่ะ”
“ครับ”
ผมก็พูดรับคำได้เท่านี้จริง ๆ พลับเหลือบไปยังด้านหลังที่มีคนไข้มาเพิ่มอีกเรื่อย ๆ แต่ใจชื้นขึ้นมาเมื่อเห็นหมอเดินเปิดประตูเข้าห้องไป ทันใดนั้นพยาบาลคนเดิมกวักมือให้ไปนั่งหน้าห้องที่พร้อมรับการเชือด แต่ก็เอ่ยอีกรอบว่า
“รอก่อนนะ ให้รถนอนก่อน...!”
“ครับ”
ไม่นานนัก หมอก็เดินออกจากห้องไปยังผู้ป่วยที่นอนเปลรถอยู่ แล้วกลับเข้ามาก่อนจะเรียกให้เข้าห้องได้
“สวัสดีครับ” ผมเอ่ยทักทายคุณหมอพร้อมยอมือนบ
แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากคุณหมอ ผู้ซึ่งเปิดคอมพิวเตอร์คีย์ข้อมูลกดแป้นพิมพ์ดังก๊อกแก๊กแล้วหันมา
“เล่าอาการให้ฟังหน่อยสิ ครั้งนี้เป็นอะไรมา”
ผมจึงเล่าอาการและเหตุผลที่ต้องมาในครั้งนี้ตามลำดับ
“หมอวินิจฉันตามคุณหมอคนก่อนนะ กระดูกทับเส้น รักษาไม่หาย เพียงบรรเทาหรือไม่ก็ต้องผ่า”
“ครับ”
ผมรับคำฟังคำแนะนำของหมอ หลังจากที่หมอถามและเปิดดูฐานข้อมูลในคอมพิวเตอร์ก่อนเอ่ยให้ฟัง
- ■“ต้องมีเอกซเรย์หรือฉีดยาอีกไหมครับ”
- ■“ไม่ต้องแล้ว”
- ■“ครับ”
ในขณะที่หมออธิบายพลางมองไปที่ตารางกำหนดที่ติดไว้ข้างฝาข้าง ๆ ของหมออยู่นั้น เพื่อดูวันและเวลาให้ มีเสียงดังก๊อกแก็ก ๆ ที่ประตูห้อง เป็นเสียงกึ่งเคาะ กึ่งโยกประตู ก่อนที่คุณหมอจะเอ่ยขึ้นว่า “ตามนั้นครับ” เหมือนน้ำเสียงคุณหมอจะไม่ค่อยสบอารมณ์นักคงเพราะคนไข้เยอะและเหนื่อยเป็นแน่
ผมทำได้แค่พนักหน้าตอบรับแล้วลุกขึ้นยกมือนอขึ้นนบ เอ่ยคำว่า ขอบคุณครับ แล้วเดินไปบิดลูกบิดประตูออกไป ส่วนเสียงที่ได้ยินนั้นก็พอรู้ดีว่าคิวต่อจากผมนั้นมีเด็กที่สมาธิสั้นแม้อายุน่าจะขึ้นมัธยมต้นแล้วก็ตาม แต่ก็รับรู้ได้ถึงรูปแบบของเขาและเห็นใจเข้าใจดี
ก่อนจะเดินไปยื่นเอกสารที่หน้าห้อง และรับยาคลายกล้ามเนื้อและยาแก้ปวด และไปติดต่อรับเข็มขัดที่ห้องกายภาพอีกตึก ซึ่งมาย้อนมองเวลาอีกครั้งบ่ายสามสามนาทีแล้วหรือนี่
[บันทึกเมื่อ 18 มิถุนายน 2565]
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
