แดนสวรรค์ลวงตา
บทที่ 12 สาวน้อยนักเขียน กับ ตอนจบบทสุดท้าย(1)
[ - ]
ได้โปรด ใครก็ตามที่อ่านมันอยู่ จงบอกกับ"ตัวฉันในบทเริ่ม" ก่อนจะสายไป ไม่เช่นนั้นจะเป็นเหมือนกับ"ตัวฉันในตอนจบ"
เชื่อฉันเถอะ ในตอนจบมันไม่ได้ดีเหมือนที่คิดไว้หรอก
ได้โปรดจำไว้
"อย่าโลภในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ และอย่าเริ่มในสิ่งที่ไม่รู้จักมันดี"
ขอโทษด้วยแต่ฉันมีเวลาไม่มาก
เช่นนั้น ลาก่อน---
.
[บ&_ร+่ม]
เมื่อนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงถูกขังในปราสาทต้องห้าม ที่ถูกผนึกไว้ในที่แสนไกลแห่งหนึ่ง
เจ้าหญิงรออยู่ที่นั่นตามลำพัง
และ --เฝ้ารอเจ้าชาย อย่างไร้จุดหมาย
เธอไม่เคยรู้จักโลกเลย ที่นั่นชั่งโดดเดี่ยว
แต่การเฝ้ารอขอเธอไม่ได้ไร้ความหมาย
วันนึงเจ้าชายได้ฝ่าอุปสรรคมากมายแล้วพาเธอออกไปนอกปราสาท
ทั้งสองกลับอาณาจักรของเจ้าชายและครองรักกันอย่างมีความสุข
. . .
---คิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยหรือ ?
ประโยคนั้นมันก้องมาในหัวของฉัน ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?
นั่นสินะ --มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก
เพราะถ้าง่ายแบบนั้นเรื่องนี้ --มันจะสนุกอะไรล่ะ...
ทำไมตัวฉันถึงไม่เคยคิดเลยนะ
เพราะแบบนี้นี่เอง
ว่าแต่ --มันผิดพลาดตั้งแต่ตอนไหนกันนะ?
ชั่งมันเถอะ 'มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้วล่ะ'
.
[1]
สวัสดีค่ะ ผู้ที่อยู่นอกจอทุกท่าน
ตัวฉันเป็นนักเขียนนิยายค่ะ ถึงแม้จะเขียนเท่าไรก็ไม่มีคนอ่านสักทีก็เถอะค่ะ(แหะๆ)
ฉันมีผมสีม่วงเข้มที่ดูสุดยอดหน่อย(ถึงที่จริงจะไม่นิดก็เถอะ) ตาสีม่วงเหมือนกันค่ะ แถมใส่แว่นด้วย(เข้ากับลุคนักเขียนเลยเนอะ ว่ามั้ย?)
อ้อ ฉันแต่งนิยายที่ชื่อว่า The Mask ซึ่งแปลว่าหน้ากากค่ะ
ถึงตัวนิยายจะไม่ได้เกี่ยวกับหน้ากากเลยก็เถอะ แต่อยู่ๆ คำนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัว ก็เลยใช้ชื่อนี้ค่ะ(แปลกจริงๆ)
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันหาทางแต่งนิยายยังไงให้มีคนอ่านเยอะๆอยู่ค่ะ
ฉันยังหาวิธีต่างๆในอินเตอร์เน็ต แล้วจะโพสต์ในสะดุดตาฉัน
'เธอเข้าใจมันจริงๆหรือเปล่า'
มันเป็นโพสต์ที่แปลกมากเลยค่ะ ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกเหมือนเขากำลังพูดกับฉันเลยค่ะ
หมายความว่ายังไงกันนะ?
ฉันไม่ค่อยเข้าใจโพสต์อันนี้เท่าไหร่เลยแฮะ เดี๋ยวค่อยกลับมาดูใหม่อีกทีแล้วกัน
หลังจากนั้นฉันก็เลื่อนหาโพสต์อื่นเรื่อยๆ
แล้วก็คิดเรื่องอื่นไปพลางๆ
พรุ่งนี้แล้วสินะ...
ฉันมีเรื่องจะคุยกับพวกเธอเยอะเลย...
เวลาผ่านไปจนใกล้เที่ยงคืน
ง่วงจังเลยน้า~ แต่ยังหาโพสต์ที่น่าสนใจอันอื่นไม่เจอเลย
ฉันกลับไปที่โพสต์เดิมที่ฉันเจอตอนเที่ยงวัน ถึงแม้จะไม่เข้าใจ แต่ก็รู้สึกสนใจ(ทำไมกันนะ?)
ฉันกดเข้าไปในโพสต์ เพื่ออ่านอะไรเพิ่มเติม...
..เวลาเดียวกันกับที่นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี
เวลา 00.00
'เกิดข้อผิดพลาด เกิดข้อผิดพลาดในระบบ'
'ระบบจะทำการรีเซ็ตตัว'
เสียงอะไรกันนะ ง่วงจังเลยค่ะ..
วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน --ฝันดีค่ะ
'ระบบกลับมาเป็นปกติ ปลอดภัย ทำการย้ายข้อผิดพลาดไปยัง
ดินแดน สำเร็จ'
จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ
เสียงอะไรกันคะ นกเหรอ
ขอนอนต่ออีกห้านาทีนะคะ..
..หืม?
เสียงนกเหรอแถวบ้านเราไม่มีนกสักตัวเลยนะ?
ตัวฉันค่อยๆยกเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น
...ที่นี่ที่ไหนกันคะ???
เอ๋ นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันคะเนี่ย??
ฉันนอนอยู่บนเตียงสีขาวที่ดูเก่า แต่ก็ยังหรูหรา ตรงข้ามเตียงมีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ข้างซ้ายของตู้เสื้อผ้าคือโต๊ะแป้ง ถัดจากโต๊ะแป้งคือประตูที่ดูเก่ามาก ไม่รู้ว่ามีอายุเท่าไร
พื้นเป็นกระเบื้องสีขาวที่ถูกย้อมด้วยความสกปรกจนกลายเป็นสีเทา ส่วนผนังเป็นหิน
ฉันเดินไปที่กระจกโต๊ะแป้ง ฉันเห็น ---ตัวฉันในชุดหรูหราราวกับเจ้าหญิง..
..ในนิยายของฉัน
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ..
.
จบ บทที่ 12 สาวน้อยนักเขียน กับ ตอนจบบทสุดท้าย(1)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ
ฝากคอมเม้นด้วยนะคะ
ผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยค่ะ
บทที่ 12 สาวน้อยนักเขียน กับ ตอนจบบทสุดท้าย(1)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
