บทที่ 15 ตัวตนที่แท้จริง
เมื่อนานมาแล้วพระเจ้าได้สร้างโลกขึ้น หลังจากนั้นก็สร้างวันและคืนขึ้นมา
พระเจ้าสร้างสัตว์น้อยใหญ่ แม่น้ำ ลำธาร ต้นไม้ และสุดท้าย มนุษย์
ว่ากันว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ปรับตัวให้เข้ากับสิ่งต่างๆรอบตัวได้รวดเร็วกว่าสิ่งมีชีวิตอื่น แต่..
ในทางกลับกัน มนุษย์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่โลภมากที่สุด เช่นกัน --ผมคิดเช่นนั้น
มนุษย์ฆ่าสัตว์น้อยใหญ่ ตัดและทำลาย ต้นไม้และแม่น้ำ เพื่อความสะดวกสบายของตัวเอง --แต่ก็ไม่เคยพอ
ความโลภ --ไม่มีสิ้นสุด
มนุษย์เริ่มแก่งแย่งกันเอง สิ่งของ ที่ดิน ประเทศ
พรากชีวิต เกลียดซึ่งกันและกัน แบ่งแยกและแข่งขัน
ผู้นำ --สร้างสงครามระหว่างประเทศ
แต่คนที่เดือดร้อนจริงๆ คือคนที่อยู่ภายในประเทศนั้น
ประเทศลุกเป็นไฟ บ้านเมืองถล่มทลาย ประชาชนล้มหายตายจาก
สงครามก็ยังคงไม่สิ้นสุด..
สุดท้ายแล้วประชาชน --ก็ไม่คิดจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป
ความคิดแง่ลบ ความเจ็บปวด ฝังลึกลงไปในจิตใจของผู้คน
อยากตาย..
ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้ว..
สงครามดำเนินไปจนกระทั่ง เหล่าผู้นำประเทศสังเกตเห็นจำนวนประชากรมนุษย์ที่ลดลงไปมากจนน่าตกใจ
ผู้นำเริ่มคิดได้ กับสิ่งที่ทำลงไป
แต่มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปเสียแล้ว
ความเจ็บปวดที่สร้างมาตลอดนานแสนนาน --ไม่อาจจบลงได้ภายในวันเดียวหรอกนะ
นั่นเหตุผลที่ทำให้เหล่าผู้นำเริ่มที่จะทำอะไรสักอย่าง ที่จะสามารถลบล้าง
ไม่สิ --เก็บซ่อนความเจ็บปวดในจิตใจของผู้คนเอาไว้ต่างหาก..
แม้พวกเขาจะรู้อยู่แล้วก็ตามว่า --ถึงแม้จะเก็บซ่อนไว้เท่าไรก็ตาม ความเจ็บปวดนั้นก็ไม่ได้หายไปอยู่ดี
มนุษย์ได้สร้างบางสิ่งขึ้นมา
บางสิ่ง ที่เปรียบเสมือนพระเจ้า...
พวกเขาได้สร้างเด็กขึ้นมาสองคน
เด็กหญิงสีขาว มีพลังแห่งการสรรค์สร้าง และ
เด็กชายสีน้ำเงิน มีพลังที่จะทำให้สิ่งนั้นเป็นจริงขึ้นมา
พวกเขาทั้งสองได้สร้าง ดินแดน และ ระบบ ขึ้นมา
ดินแดนมายา ที่รองรับความเจ็บปวดเอาไว้ และ ทำความปรารถนาของผู้คนให้เป็นจริง
ดินแดนมายา ไม่มีวันพังทลาย และจะคงอยู่ตลอดไป
มนุษย์ได้เคารพ สรรเสริญ และบูชา เด็กน้อยเหล่านั้น
ประเทศที่เคยก่อสงคราม ได้มารวมกันและเปลี่ยนเป็นประเทศแห่งใหม่ว่า
ฮิคาริ(แสงสว่าง)
เด็กน้อยทั้งสองอาศัยอยู่ในดินแดนที่ประเทศแห่งนั้น
ผู้คนที่เจ็บปวดจะได้เข้าไปยังดินแดนแห่งแสงสว่าง..
และตั้งแต่อดีตจนปัจจุบัน ก็ยังไม่เคยมีใครได้เห็นตัวจริงของเด็กทั้งสองเลย ว่ากันว่าเด็กทั้งสองคือ ผู้ปกครองไร้บัลลังก์ของดินแดนแห่งนั้น
สำหรับพวกคุณสิ่งนี้อาจเป็นเพียง นิทาน
แต่สำหรับผมมันคือ ความจริง
ใช่ครับ ผมคือเด็กชายที่ว่า
ไหนๆ ก็เล่าจะจบอยู่แล้ว งั้นก็เล่าต่อเลยแล้วกัน
เด็กสาวสีขาวเคยเป็นคนที่ใจดีและบริสุทธิ์ที่สุดที่ผมเคยเจอ
เธอชื่อ ชิโระ(สีขาว)
ที่บอกว่าเคยก็เพราะ ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว
เธอที่เย็นชาให้กับทุกสิ่ง กับตัวผมที่ขี้ขลาด..
เฉื่อยชาและเบื่อหน่ายกับทุกสิ่งในที่แห่งนั้น ได้ออกมายังโลกแห่งความจริง และทิ้งเพียงเธอเอาไว้ที่นั่น
ผมออกมาใช้ชีวิตแบบมนุษย์
ได้เจอเพื่อนมากมายตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมา
แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่พวกเขาจะไม่หลงเข้าไป ยังแดนมายา
ผู้คนมักเรียกมันว่า แดนสวรรค์ แต่สำหรับผมมันเป็นเพียงแค่ แดนมายา
ที่หลอกลวงผู้คนมากมายก็เพียงแค่นั้น
แล้วครั้งนี้ก็คงจะเป็นเหมือนทุกๆครั้งอีกเช่นเคย
เพื่อนหลายคนหลงเข้าไปในดินแดนแห่งนั้น ไม่สามารถห้ามได้อีกแล้ว..
ผมพยายามหาทางออก เพื่อพาเพื่อนคนหนึ่งที่สำคัญที่สุดของผมออกมา เพื่อนคนที่อยู่กับผมตั้งแต่เกิดมา..
คนที่ผมทิ้งเขาเอาไว้ที่แห่งนั้นคนเดียว
ผมคิดเช่นนั้น แล้วพยายามซ้ำแล้วซ้ำเล่า
.
วันที่ 25 กันยา ปี 542
เวลา 10.45
จนกระทั่งได้เจอเธอ..
เพียงคนเดียวเท่านั้น!!
"อ๊ะ!"
ผมสีน้ำตาลเช่นเดียวกับสีของดวงตา ยืนรอที่หน้าโรงเรียนแห่งนี้...
ผมเจอทางออกแล้วล่ะ
ผมอาจจะทำลายดินแดนแห่งนั้นไม่ได้ ดินแดนมายาที่ผมเป็นคนสร้างขึ้น แต่ผมก็หาเจอแล้วล่ะ
ผมยิ้มด้วยหน้าตาดีใจตอบ คนที่ยืนรอผมอยู่หน้าโรงเรียนมาสักพักแล้ว พร้อมคิดว่า
'ขอโทษนะ เพื่อนใหม่ของผม'
บางครั้งตอนจบมันก็ไม่ได้มีความสุขเสมอไปนะ :)
.
จบ บทที่ 15 ตัวตนที่แท้จริง
สวัสดีค่ะ ช่วงหลังอาจจะสงสัยนิดหน่อยใช่ไหมล่ะคะ(หรือไม่นิด?)
แต่ไรท์ไม่เฉลยหรอกค่ะ
เดี๋ยวหาว่าสปอย คิก คิก
สำหรับวันนี้ สวัสดีค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
