"ยืดหยุ่นจนถึงที่สุดแล้ว"
ทำงานในประเทศไทยใช้ความไหว้วานสูงเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่มันควรเป็นเรื่องของระบบการบริหารจัดการคนให้ให้เพียงพอแต่ปริมาณงานอยู่แล้ว
ขอความช่วยเหลืออะไรช่วยหมด ให้ไปซัพพอร์ตฝ่ายไหนที่ไม่เกี่ยวข้องกับจุดประสงค์เป้าหมายของเราด้วยซ้ำแต่มันออกมาไปได้ดีและสวยงามจนต้องอยู่กับงานนั้นระยะยาวในความเป็นจริงให้ได้ ถูกย้ายเวลางาน ถูกย้ายวันหยุดงาน เก็บวันหยุดงานไว้ใช้ภายหลังมากมาย ถูกปรับให้งานเพิ่ม เปลี่ยนนั่นนี่ พอวันหนึ่งแค่ถามว่าขอเวลาพักผ่อนเหมือนที่ควรได้รับเหมือนเดิมได้ไหม (อาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยของหัวหน้า)
กลับถูกมองว่าไม่มีน้ำใจ ไม่จริงจังกับงาน ใครจะรู้ดีเท่าตัวเราว่าพยายามและเต็มที่กับมันมากแค่ไหนแล้วต้องเจออะไรบ้างในแต่ละวัน เคลียร์ธุระวันหยุดเป็นเรื่องปัญหาส่วนตัวไม่เกี่ยวกับงาน (ต้องเกี่ยวสิคะในเมื่องานมันกระทบกับชีวิตในวันหยุด) ตัวอย่างเช่น ช่วงแรกผู้ใช้บริการบ่นว่าดูแลไม่ทั่วถึง รู้สึกคนน้อยไม่ปลอดภัยทันใจเลย
จนมาถึงช่วงหลังตอนนี้ผู้ใช้บริการจำนวนมากทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติบอกว่าเห็นใจที่ทำคนเดียวทุกอย่างอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายอย่างสงบได้ขนาดนี้น่าเห็นอกเห็นใจเหลือเกิน รู้สึกดีที่ได้รับความเป็นห่วงจากผู้ใช้บริการ แล้วความเป็นห่วงจากผู้บริหารในแผนกล่ะ? ใครมาเปลี่ยนเราเข้าห้องน้ำไหมอาจเป็น"โรคนิ่ว"ได้เลยนะ หากทนไม่ไหวจริง ๆ ต้องขอรบกวนเพื่อนร่วมแผนกมาเฝ้างานแทนสักสามนาที
เวลาพักกลางวันที่ทุกคนควรได้รับประทานอาหารพักหายใจได้อย่างโล่งปอดสักเศษเสี้ยวชั่วโมงทำไมช่างกลายเป็นเรื่องยากขนาดนี้ "โรคกระเพาะ" เริ่มถามหาบางคนแล้วล่ะ นั่นคือหนทางของแรงงานทุกคนที่ควรได้รับหรอ?
การเลิกงานตรงเวลาไม่ควรเป็นเรื่องผิดหรือเรื่องดูไม่ดี ควรมองว่าบุคคลเหล่านั้นได้พยายามบริหารตัวเองให้รอดจากการทำงานล่วงเวลาได้เพราะต่อให้อยู่ล่วงเลยไปนานแค่ไหนไปหลายวันรายได้ก็ไม่มีเพิ่มผลลัพธ์ก็เป็นศูนย์เท่าเดิมไม่แม้แต่จะมีใครเหลียวตามองเวลาแสกนนิ้วแม้แต่คนจ่ายเงินเดือน
กดดันตัวเองมากเกินไป ผู้ใช้บริการลุมมากเกินไป ได้มาทั้ง "โรคซึมเศร้า" ที่ต้องพาตัวเองออกมาให้ไวที่สุดเพราะไม่อยากรู้สึกเป็นมนุษย์ที่อ่อนแอ "ปวดหัว ตัวร้อน เป็นไข้" ไม่แม้แต่จะเคยลาป่วยเพราะกลัวว่าไม่มีคนมาแทนทันคิดแทนแทบทุกอย่างค่ะ แต่ตัวเองมากินยาพาราก่อนนอนแทบทุกวันจนตับทำงานหนักเกินไปแล้ว
ยิ่งทำงานท่าเดิมซ้ำ ๆ อาการ "ปวดไหล่ ปวดหลัง ปวดต้นคอ และปวดท้ายทอย" ก็รุนแรงขึ้นทุกคนในแผนกไม่แม้แต่จะได้รับรู้หรือดูออกว่าอาการทางกายภาพเราหนักถึงขนาดนี้ เพราะคิดว่ายังเด็กพลังเยอะอะไหล่ใหม่แข็งแรงแต่สุดท้ายแล้วดิฉันไม่ใช่หุ่นยนต์นะคะ เป็นมนุษย์ที่เลือดตกยางออกและตายได้เหมือนกัน
บางทีก็คิดนะว่าเราจะเอาสุขภาพร่างกายและวิญญาณของเวลาชีวิตที่มีครั้งเดียวนี้ไปเเรกกับเงินน้อยนิดได้นานสักแค่ไหนกัน.....
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
