วาระสุดท้าย
ในวันสุดท้ายที่ได้ดูแล...ถึงจะเป็นช่วงเวลาสั่นๆก็ตามแต่เราดีใจที่ได้ทำคะ ตอนเช้า
น้าบอกเหนื่อย อยากทานน้ำหวาน เราก็รีบไปหาซื้อน้ำหวานมาให้ ที่ได้มาคือ สไบร์เอามาผสมเกลือ ตอนนี้ลูกสาวคนโตของน้ามาถึงแล้ว(ขอวันกลับบ้านได้ไวสุดแค่นี้คะ)น้าบอกอยากกิน แก่งจืด ก็หามาให้ได้ทัน แต่น้าไม่ยังไม่ทันได้ทานเลย. ช่วงบ่าย..ไปรับชุดทำแผลที่โรงบาล.
พอถึงช่วงเย็น...
ลูกสาวคนเล็กก็กลับมาถึง กำลังพากันทานข้าว ยังทานได้ไม่กี่คำ....
ต้องรีบเรียกทุกคนขึ้นมา!!!
เพราะตะเกียงใกล้ดับแล้ว(ชีวิต)
เริ่มจาก...
น้าบอกมองไม่เห็น"ตา"มองออกไปทำไมมืดจัง(นี่ก็เป็นครัเงแรกที่เราเจอเห็นการ์ณแบบนี้) ร่างกายเริ่มตอบสนองน้อยลง!!! เสียงลูกสาวทั้งสองร้องไห้ไม่หยุด ญาติๆทุกคนก็นั้งรอบเตียง อยู่กับน้าตลอดเวลา
"ส่วนคุณยาย"ก็เห็นคนมานั้งมุงเยอะ แกเลยมาถามว่าใครเป็นอะไร(ยายความจำหลงๆลืมๆ) จำไม่ได้ว่สนี่คือลูกสาวตัวเอง
บทสนทนา...
ยาย : นั้นใครเป็นไร???
หลานคนเล็ก : คำตวด(หมายถึงน้า)
ยาย : ร้องไห้ใหญ่เลย"อย่าว่าแม่นะ"แม่จำไม่ได้ ลูกอยากได้อะไรบอกแม่ แม่จะหาให้
หลังจากนั้น ยายก็ลืมไป...
ในใจเรากลัวว่ายายจะเสียใจจนทรุดไปอีกคน แต่ดีที่ยายลืม...
......
ต่อ EP หน้าแล้วกันคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
