ทำใจเลยค่ะ เราเคยเจอเหมือนกันนะคะ นั่งข้างหน้าเลยค่ะ ช่วงแรกๆเด็กร้องไห้เสียงดังมาก โห! รู้สึกถึงบรรยากาศเปลี่ยน เศร้าเลย…
แต่ก็ดีหน่อยที่พ่อแม่เด็กก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ พยายามหลอกล่อ เบี่ยงเบนความสนใจไปทางอื่นเพื่อให้เด็กหยุดร้องกันอย่าสุดชีวิต และเราที่นั่งอยู่ข้างหลังก็เป็นกำลังใจ เอาใจช่วยไปด้วย โดยการทำปากมุบมิบชวนคุย ทำหน้าทำตาตลกๆสารพัดจะสรรหามาหลอกเด็กในขณะแม่อุ้มแล้วเด็กหันมาข้างหลัง โชคดีที่เป็นผล ไม่นานก็หยุดร้อง… ปรากฏว่าเราต้องเล่นหน้าเล่นตาแบบนั้นเกือบชม. กว่าเครื่องจะลงจอด แม่เจ้า! เมื่อยหน้าไปเลยสิคะ 555
พอลงเครื่องพ่อแม่เด็กก็ขอบคุณเราหลายครั้งมากและก็ขอโทษเพื่อนร่วมเดินทางกันยกใหญ่กันเลยทีเดียว...
จริงๆแล้วเราว่าเด็กก็ยังเป็นเด็ก เรามองที่พ่อแม่มากกว่าว่าเขาพยายามจัดการ รับผิดชอบหรือเพิกเฉยต่อสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้าเพิกเฉยก็อาจจะหงุดหงิดเพิ่มขึ้นบ้าง แต่ถ้าระยะไกลๆ ใช้เวลานานๆ คงจะมีคนอื่นๆร้องเรียนแหละค่ะ ส่วนเราก็คงทนต่อไป เพราะเราก็เข้าใจว่านั่นคือเด็ก :)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
