ชีวิตที่เค้าเรียกว่า ต้องชดใช้กรรม ชึ่งเราก็มองไม่เห็นว่ากรรมนั้นเป็นอย่างไร ทำไม่ถึงต้องมาอาศัยกาย ที่มีอารมณ์นึกคิด มีการเรียนรู้จดจำ จดจำในสิ่งทีดีและไม่ดี มีเรื่องราวต่างเป็นอารมณ์ ความรู้สึกผ่านหุ่นกายมนุษย์ แล้วจิตที่อารมณ์นี้ก็หลงยึดถือ ไม่สามารถปล่อยวาง ทำเรือนหุ่นกายให้สงบจากอารมณ์นึกคิดนี้ไปได้เลย มันเป็นอารมณ์นึกคิดไปเสียทั้งหมด
แล้วสิ่งหนึ่งที่มนุษย์ยากจะเห็นว่า ที่เราเคลื่อนไหวเดินไปทำสิ่งนั้นสิ่งนั้น มันมีอารมณ์นำพาไป ให้เกิดมีสิ่งหนึ่งที่เรียกว่า ตัวกระทำ เป็นตัวกรรมที่จิตนี้สร้างขึ้น และใช้กายเคลื่อนที่ไปตามอารมณ์กรรมตัวกระทำ ตัวกระทำเดินนำหน้าจิตให้ไปสร้างแต่กรรม ผลที่ได้ก็มีแต่อารมณ์ที่อุปโลกน์เป็นสมมุติให้ยึดถือ ชั่วขณะหนึ่ง
โดยที่จิตนั้นไม่ได้เรียนรู้จัก กาย อารมณ์ จิต ที่ล้วนประกอบขึ้นมาด้วยความไม่รู้ อวิชชา อุปาทานที่เกิดขึ้น วิบากกรรมที่เกิดขึ้น กายนี้จึงเป็นสถานที่รกรุงรังไปด้วยอารมณ์นานาชาติ เป็นเหมือผีที่ลุกขึ้นมาสิงกายนี้ ให้กระทำเรื่องราวต่างๆ
แต่จิตมนุษย์ก็ไม่ตื่นขึ้นมา มีสติสัมปชัญญะตื่นขึ้นมาเรียนรู้จัก ก็ใช้ชีวิตไปตามความเคยชิน ด้วยผีอารมณ์นึกคิดที่เกิดขึ้นมาครองกาย จิตอยู่ในเรือนกายนี้ จึงดิ้นรนหาสุขทุกข์ตามที่อารมณ์อุปโลกน์สมมุติที่เกิดขึ้น ก็หลงมายาโลกสมมุติ หาวิมุตติไม่ได้เลย มีแต่ต้องทำจิตทำใจ ละออกจากอารมณ์ที่สมมุติในเรือนกายนี้ ละสมมุติ ให้จิตไปสู่วิมุตติ ให้จิตนี้เหนือสมมุติ ดีก็ไม่เอาชั่วก็ไม่เอา มาเพียงจิต ไปแต่จิตดวงเดียว
เรื่องราวขององคุลีมาร ที่วิ่งตามพระพุทธเจ้า ..ที่พระพุทธเจ้าตรัสกับองคุลีมาร..เรานั้นหยุดแล้ว ท่านนั่นแหละที่ยังไม่หยุด….
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
