นานมาแล้วมีลิงกับคางคกแข่งขันกันว่าใครจะกินสัตว์ได้ตัวใหญ่กว่ากัน
ลิงนึกในใจว่าตนต้องแพ้แน่ๆ เพราะตนเป็นสัตว์กินพืช ลิงจึงไปขอร้องให้เสือเพื่อนของตนช่วย เสือได้ฟังดังนั้นจึงตัดสินใจช่วยเพื่อนลิงของตน
วันต่อมาเสือจึงไปล่าเหยื่อกินสัตว์เล็กสัตว์น้อย กินวัว กินควาย มากมายหลายตัว
พอถึงวันแข่ง เสือกับคางคกต้องคายเศษซากสัตว์ที่ตนกินไป เพื่อจะตัดสินว่าใครกินสัตว์ได้ใหญ่กว่ากัน
เสือได้เริ่มคายซากสัตว์ออกมา แล้วถามว่าคางคกได้กินอะไรมา ซึ่งความจริงคางคกตัวนิดเดียวไม่มีทางเลยที่จะกินสัตว์ใหญ่กว่ามันได้ แต่ถ้าไม่สู้ มันรู้ดีว่าต้องแพ้และกลายเป็นอาหารเสือแน่ๆ
คางคกจึงใช้ปัญญาคิดครู่หนึ่งก่อนคายรากหญ้าขาวๆ ออกมา แล้วบอกสัตว์อื่นๆ ว่ามัน “มันคืองาช้าง!”
เสือเห็นดังนั้นก็ยังไม่เชื่อและคายซากวัวซากควายที่ใหญ่กว่าเดิมออกมา แล้วถามว่าคางคกกินอะไรมา
คางคกนิ่งไปสักพักหนึ่งก่อนคายถ่านสีดำออกมา แล้วบอกกับเสือและลิงว่า “นี่คือตับของเสือตัวเมื่อวาน!ที่ฉันเพิ่งกินไป”
เสือกับลิงได้ยินอย่างนั้นก็กลัวมากต่างก็พากันวิ่งหนีไป ทำให้คางคกเป็นผู้ชนะ
นิทานเรื่องนี้อาจบิดเบี้ยวจากต้นฉบับไปบ้าง พอดีมันเป็นนิทานที่แม่เล่าให้ฟังตั้งแต่ช่วง 7-8 ขวบ ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมแล้วไปเก็บหญ้ากับแม่ที่ทุ่งนา
ทุกเช้าแม่จะพาเราไปทุ่งนา ไปขุดหญ้า เก็บเกี่ยวหญ้าออกจากทุ่งก่อนจะถึงวันหว่านข้าว
แต่ก็ด้วยตามวัย ช่วยแม่บ้าง เล่นบ้าง สายมาหน่อยก็บ่นเหนื่อย บ่นร้อน และอิดออดอยากกลับบ้านตามประสา
นั่งเก็บหญ้ากันอยู่ 2 คนแม่เลยบอกว่าแม่จะเล่านิทานให้ฟัง ซึ่งก็คือเรื่องคางคกกับเสือที่เล่ามาให้ฟังข้างบนนี้ หลังจากเล่าจบแม่ถามว่า "รู้มั้ยว่ารากหญ้าสีขาวที่คางคกบอกว่ามันคืองช้างนั้นคือหญ้าอะไร ?"
"มันก็คือ หญ้าคา ที่อยู่ในมือลูกนั่นไง! หญ้าพวกนี้ยอดมันจะเป็นสีขาวๆเหมือนงาช้าง แต่มันไม่ได้ดีต่อข้าว ถึงจะแล้งแค่ไหนมันก็ไม่ตาย รากขาวๆของมันจะค่อยๆหยั่งรากลึกลงไปในดิน แตกหน่อแตกกอ วันที่เราหว่านข้าวหญ้าพวกนี้มันก็จะแย่งอาหารจากต้นข้าวของเรา เราเลยต้องมาเก็บมันออกจากทุ่งแบบนี้ทุกวันไง"
"ทำนามันเหนื่อยใช่มั๊ยลูก ?" ... แม่ถาม เราก็ได้แต่พยักหน้า
แล้วแม่ก็เลยพูดต่อว่า ถ้าเหนื่อย โตขึ้นให้ตั้งใจเรียน เรียนหนังสือเก่งๆ หางานทำดีๆ โตขึ้นลูกจะได้ไม่ต้องมาทำนาให้เหนื่อยเหมือนพ่อกับแม่ไง
ด้วยคำพูดนั้น ทำให้เราพยายามถีบตัวเองไปไกลพอสมควร เรียนจบปริญญาตรี, เข้าโปรแกรม Work and Travel ไปหาประสบการณ์ที่อเมริกา, กลับมาทำงานต่อสักพักก็เรียนต่อปริญญาโท ซึ่งมันก็ไม่แย่เนอะ ได้ทำงานหลากหลาย จนงายสุดท้ายได้เป็นถึงเลขาผู้บริหาร
แต่อยู่มาวันหนึ่งเมื่อพ่อของเราจากไปภายในเวลาเพียง 19 วันด้วยโรคมะเร็งระยะสุดท้ายที่ไม่มีทางรักษา เราจึงต้องกลับมาอยู่ต่างจังหวัด กลับมาเป็นชาวนาใหม่ที่ความทรงจำเราหยุดมันไว้ตั้งแต่ 7-8 ขวบในวันนั้น
ตลอดวิถีชีวิตของครอบครัวที่ผ่านมา งานนี้คืองานของพ่อที่เค้าทำมาตลอด จะใช้คำว่าพ่อทำคนเดียวเลยก็ว่าได้ พ่อไม่เคยให้ลูกเมียลำบาก ถ้าไม่นับว่าตอนนั้นไปทุ่งนาเพราะด้วยการไปเล่นตาประสา ชีวิตจริงพ่อไม่เคยให้ลูกไปเก็บหญ้า ไปเกี่ยวข้าว แม้แต่แม่เองก็แทบไม่ได้ทำมันอีก ตั้งแต่ที่ทุกอย่างสามารถจ้างได้หมด จ้างรถไถนา จ้างหว่าน จ้างเก็บ จ้างเกี่ยว จ้างขาย แม่เองก็แทบไม่ได้ทำนาเองเลยสักปี
แต่ปีนี้ เป็นปีแรกที่ผู้หญิง 2 คน ต้องมาเริ่มนับ 1 กันใหม่ มันเป็นการเข้าสู่บทบาทใหม่ที่... ก็ไม่ได้รู้สึกแย่ แต่มันก็แค่ไม่ง่าย รู้ว่ามันต้องทำ เต็มใจที่จะทำ เพียงแต่วันนี้ที่ไม่เคยทำมาก่อน มันก็เป็นรสชาติชีวิตที่เหนื่อยไม่น้อย
ระหว่างถอนต้นกล้าข้าววันหนึ่ง เลยนึกถึงนิทานเรื่องนี้ที่แม่เคยเล่า ย้อนนึกถึงสักพักก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับตัวเองกึ่งเห็นใจ ว่าสุดท้ายแล้วไม่ว่าเราจะออกจากจุดเริ่มต้นไปไกลสักแค่ไหน สุดท้ายเราก็ต้องกลับมานับ 1 ที่ทุ่งนาผืนเดิมมนี้อีกครั้ง
ย้ำอีกครั้งว่าที่เขียนนี้ไม่ใช่ไม่อยากทำ แต่แค่แอบรู้สึกเศร้าที่จากวันนั้นตอนอายุแค่ 7-8 ขวบ พ่อกับแม่อุตส่าห์ให้เวลาต่ออีกตั้ง 20 - 30 ปี แต่เรากลับพาเขาไปไกลกว่านี้ไม่ได้ สงสารตัวเองเบาๆที่ใช้เวลาไปตั้งเยอะแต่กลับตั้งตัวยังไม่ได้
ถ้าเราสร้างเนื้อสร้างตัวให้ดีกว่านี้ได้ ก็คงมีทางเลือกอื่นๆบ้าง แต่ก็ไม่เป็นไร ถึงแม้จะเดินทางมาไกลแค่ไหน ถ้าวันนี้ต้องนับ 1 ใหม่ที่จุดเดิม พวกเราก็พร้อมที่จะเดินหน้าต่อไป ก็ลองดูสักตั้ง ปีแรกกับการทำนาด้วยตัวเอง มาลองดูกันว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง
... สู้ต่อไปนะชีวิต
... เป็นกำลังใจให้อิ๋มด้วยนะพ่อ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
