3 อาการต่อไปนี้คืออาการของคนที่ไม่เชื่อว่าเรามีดีพอเสพติดคำชม เท่ากับเสพติดภาระ
มีดีพอก็ทำพอดี ได้เงินเีมีเวลาใช้เงิน
- ทำงานหนักถวายชีวิตให้งานที่รับผิดชอบ เพื่อคำชมมากกว่าเงินตอบแทน
โอ้ว!! เจ็บ! หากเป็นลูกจ้างเจอเจ้านายที่รู้วิธีเอาใจล่ะก็ ชมนิดชมหน่อย เขาก็ถวายชีวิตเพื่องานเลยล่ะ …ไม่ต้องเสียค่าจ้างเพิ่ม สบายกระเป๋าเจ้านาย
ลูกน้องจะออกตัวว่า ฉันทำเพราะใจรัก เตียงหักกระเป๋าฉีก ก็ สู้อุดมการณ์ไม่ได้ !!
แต่!! ใครอย่าได้ ตำหนิ!! อย่าได้ ดีกว่า เก่งกว่า ได้เงินเดือนดีกว่านะ ขัด!! ไปหมด ทั้งคำพูด ทั้งหาเรื่อง ให้คนอื่น ดูไม่ดี ตัวเองดีที่ที่สุด
แล้วถ้าเป็น เจ้านายตัวเองล่ะ ทำงานหนักตามอุดมการณ์ตามฝัน …. ไม่ลืมหูลืมตาดูความจริง ไม่ยอมรับความจริง ว่า กำลังขาดทุน สิ่งที่ทำไม่มีคนซื้อ ตลาดไม่ได้เห็น ว่าจำเป็นต่อชีวิตเขาแล้ว ….
ฉันต้องชนะ เพราะฉันทำในสิ่งที่มีความสุข และสุขสนุกที่ได้ทำ … แม้ไม่มีกำไรไม่เป็นไร ภูมิใจ ที่ได้ทำ ..,,
ถ้าเป็นแบบนี้ จะสนุกแค่ไหน หากไม่มีเงินค่าเช่า ไม่มีตังจ่ายลูกน้องหรือซื้อของล่ะก็ ความสนุกก็แค่หลอกตัวเอง เท่านั้น
เหนื่อยเปล่า
หาเวลาคิดน้อยๆให้เป็นนิสัย เราไม่ต้องเก่งเพื่อใครหรอก เป็นคนธรรมดาที่มีความสุขง่ายจะตาย
-รู้สึกเงินที่ได้ มันไม่คุ้มค่าเหนื่อย หรือคุ้มค่าที่เราทุ่มเท … เริ่มมองเห็นคนทำงานน้อยกว่าได้เงินมากกว่าเริ่มเครียดอิจฉา ความสบายๆของคนทำงานคนอื่นๆ
คือ รับไม่ได้ที่คนอื่นไม่ทำงานหนักเหมือนเรา ไง … เริ่มอิจฉาเวลาคนอื่นได้เที่ยวได้มีความสุขได้มีเวลา
แต่ตัวเองไม่กล้า เพราะคิดว่า เราสำคัญที่สุด ในโลก … หน่วยงานขาดเราไป เขาอยู่ยาก ….
คุณคะ!!! คนทำงานตาย บริษัทหาคนใหม่มาแทนที่คุณ ได้ไม่เกินสามวัน แต่ ลูกและครอบครัวคุณขาดพ่อขาดแม่ หาที่ไหนมาแทนที่ได้ล่ะคะ…..
- จะสู้จนนาทีสุดท้าย ดื้อยื้อ จนไปไม่ไหว สุขภาพจะมายื้อ และประท้วง เป็นข้ออ้างให้ตัวเองพักผ่อน … ไม่อย่างนั้น ก็ไม่กล้าหยุด …
พักผ่อนปล่อยให้คนอื่นทำบ้างสอนคนอื่นๆให้เก่งมาช่วยดีต่อใจมากเลยล่ะ
สรุปทั้งทชีวิต พยายามทำเพื่อให้ใครสักคนมาชม ยิ่งตำแหน่งสูงๆ ร่ำรวยมหาศาล ยิ่งมีอิทธิพลต่อใจ มากมาย… มากกว่าลูกเมียที่บ้าน หรือแม้ความเจ็บป่วยตัวเองก็เรื่องเล็ก…
อืมทำไมคนเราทำแบบนี้ได้นะ
คำตอบเดียวเลยคือ
เริ่มจากไม่มีใครชมไม่มีคนมองเห็นว่าเก่ง ไม่มีใครรัก ไม่มีคนสนใจได้ยินสิ่งที่เขาพูด ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ….
แต่ทุกวันก็แค่พยายามมากขึ้นจนเป็นนิสัยไปแล้ว…. ก็สวมรอยซะเลย ง่ายดี
อายุเยอะแล้วจะไปเรียกร้องความรักและการมองเห็นจากใครๆได้……นอกจากมองดูตัวเอง
แต่..คำชมเจ้านาย คำสรรเสริญว่าเราเก่งดีเยี่ยม จึงเป็นน้ำทิพย์ชโลมใจ คนประเภทนี้….มันใช่หรือ…เราไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว
หากว่าเรา อายุ 50 พึ่งรู้ตัวเอง ก็แค่ยอมจำนน ยอมรับ แพ้บ้าง พักบ้าง เติมใจให้เต็มด้วยการหันมารักศรัทธาทั้งส่วนที่ดี และส่วนที่แย่ของเรา …
ไม่แปลกเลย ที่เราจะหยุด
ไม่แปลกเลยที่เราจะพลาด
ไม่แปลกเลยที่เรา จะ ล้มเหลว แล้วเริ่มใหม่
ดีกว่า พองตัว จนเหนื่อย แล้วทั้งชีวิตจะรู้สึก ได้อย่างไรว่า วันธรรมดา ก็มี เหมือนกัน คนธรรมดา ก็มีความสุขได้เช่นกัน….
จากใจผู้เขียนที่เห็น และเคยเป็นตอนนี้
ดีขึ้นเข้าใจขึ้นมาก มองเห็นคนอื่น แล้วเข้าใจ สงสาร เขา และรู้สึกว่าตอนเป็นนั้น เราไม่เชื่อ หรอก
เราไม่อยากฟัง เราไม่ต้องการให้ใครมาบอกเราว่า ต้องแก้ไขอะไร
คือเราไม่ยอมรับ จุดอ่อนแอ จุดด้อยของตัวเองอย่างไรล่ะ
จากก้นบึ้งที่เข้าใจดีว่า …. มันหนักและเหนื่อยเปล่าๆ มันคือ ยาเสพติดทางอารมณ์ ของเราเองที่แบก เอาไว้
เการทำดีที่สุดแล้วถูกมองข้าม คือ การยินยอมของเราเอง เราเท่านั้นที่จะทำให้ดีขึ้นคนศรัทธามากขึ้นถูกยอมรับมากขึ้น
ก็ต่อเมื่อเราเอง ศรัทธาเวลอันมีค่าของเรา ….. อย่างแท้จริง
#ชีวิตเราเราใช้
เกี่ยวกับผู้เขียน:
เขียนและขายหนังสือชีวิตเราใครใช้
เพจชีวิตเราใครใช้byครูยุ
คนชอบพัฒนาตัวเอง กับชอบ วาดรูป ลองตามลิ้งค์ดูค่ะ👇
ชอบเขียน ได้นิยาย ก็แต่งนิยายเลยไปอ่านดูค่ะ นิยายแฝงข้อคิดของแม่ค้าต่างแดนกับความรัก ที่ไม่ง่ายนัก👇
#รับปรึกษาปัญหาความรักตัวเอง
#เป็นไลฟ์โค้ชเรื่องชีวิตและความรัก
#เป็นเชฟร้านกาแฟ
#กำลังฝึกเป็นนักเขียน
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
