ศิลปะแห่งความไร้ตัวตน
พี่ตุ้มหนุ่มเมืองจันท์เคยเล่าถึงเคล็ดลับความสำเร็จของพี่ตา ปัญญา นิรันดร์กุล พิธีกรอันดับหนึ่งของไทย พี่ตาเคยให้สัมภาษณ์ว่าพิธีกรที่ดีที่สุดก็คือคนที่ทำให้แขกรับเชิญที่มารายการเด่นที่สุด พิธีกรที่ดีจะต้องไม่มีตัวตน แต่เป็นคนที่เชื่อมต่อร้องเรียงเรื่องราว ซึ่งพอถึงจุดหนึ่งเวลาที่คนดูเขาจำได้ เขาก็จะพูดถึงรายการนี้ที่พี่ตาทำเองในที่สุด
พอนึกตามที่ตุ้มก็เห็นจริงตามนั้น เวลาดูรายการของพี่ตา ปัญญา เราจะมองเห็นแต่ความเด่นของแขกรับเชิญเป็นหลัก แต่พอนึกถึงรายการดังๆที่ผ่านตามาในช่วงสิบยี่สิบปี ถ้าคิดดีๆก็จะเห็นเงาของพี่ตาอยู่ในนั้นแทบทั้งนั้น
ผมเองก็เรียนรู้เรื่องนี้จากการทำหลักสูตรเอบีซีร่วมกับพี่ตุ้ม หนุ่มเมืองจันท์เช่นกัน ในช่วงแรกๆผมก็มีหลงๆไปกับตอนที่พยายามจะออกแบบหลักสูตรและชักชวนคนมาเรียนโดยใช้ตัวเองเป็นศูนย์กลาง แต่พอเริ่มทำหลักสูตรแรกแล้วได้นักเรียนรุ่นหนึ่งที่พอทำๆไป นักเรียนที่มาเรียนก็กลับกลายเป็นคุณครูที่สอนผมถึงเรื่องความไม่มีตัวตนได้เป็นอย่างดี
เพราะรุ่นหนึ่งที่ประสบความสำเร็จมากก็เพราะความสนุกสนานและมิตรภาพระหว่างกัน การเรียนรู้ไปพร้อมๆกันหมดทั้งคนจัดหลักสูตรและนักเรียน วันสุดท้ายที่พีคที่สุดนั้น ผมกับพี่ตุ้มยืนดูนักเรียนกอดกันด้วยความผูกพันและไม่อยากจบอยู่เงียบๆหลังห้อง ในวินาทีนั้น ผมถึงเริ่มเข้าใจว่า การทำหลักสูตรให้ดีนั้น การที่ผู้จัดจะต้องคิดเหมือนพี่ตา ปัญญา ทำยังไงให้วิทยากรที่มาเด่นที่สุด นักเรียนเป็นศูนย์กลาง เรามีหน้าที่ที่ทำให้ทุกอย่างลื่นไหลและไม่มีตัวตนให้มากที่สุด หลักสูตรถึงจะประสบความสำเร็จและก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
ผู้นำธุรกิจในโลกปัจจุบัน การที่จะเป็น invisible leader ด้วยศิลปะแห่งการไร้ตัวตนนั้นดูจะสำคัญมากขึ้นเรื่อยๆในยุคที่ไม่มีใครเก่งคนเดียวอีกต่อไป และคนรุ่นใหม่ๆต้องการตอบคำว่า why มากขึ้น ผู้นำแบบ quarterback คือข้าเก่งที่สุด มีอะไรต้องกลับมาที่นายเหนือ ถ้าชนะก็คือข้าเอง (I not we) นั้นนับวันยิ่งจะตกยุคมากขึ้นเรื่อยๆเพราะไม่มีคนเก่งคนไหนอยากทำงานด้วย ผู้นำยุคนี้จึงมีหน้าที่หลักในการสร้างบรรยากาศ กำหนดทิศทาง และหาความหมายให้ทีมงาน แล้วตัวเองแทบจะต้องให้คนมองไม่ค่อยเห็นด้วยซ้ำ
การที่ทำให้ทีมรู้สึกได้ว่าผู้นำนั้นมีความปรารถนาดีอย่างจริงใจที่อยากให้ทีมงานแข็งแรง เติบโต ไม่มาจ้องจับผิด เวลางานสำเร็จก็ยืนดูอยู่ห่างๆ ปล่อยให้ความสำเร็จนั้นเป็นของทีมงาน ไม่ต้องพยายามปั้นว่าตัวเองรู้ทุกเรื่อง มีอะไรไม่รู้ก็ยอมรับ (be be vulnerable) มีอะไรยากๆที่ต้องทำก็อธิบาย ทำผิดก็ขอโทษ ไม่ตัดสินใจในเรื่องที่ไม่รู้แต่พยายามให้คนที่รู้ตัดสินใจ
การกระทำเหล่านี้เป็นศิลปะของผู้นำที่จะทำตัวไร้ตัวตน เอาอีโก้ของตัวเองออก ให้ทีมนำโดยที่ตัวเองไม่ได้เป็นศูนย์กลางของจักรวาล เป็นการสร้าง trust ระหว่างผู้นำกับทีมที่ดีที่สุดและจะดึงพลังของทีมออกมาได้อย่างเต็มที่
invisible leader จะไม่สั่ง แต่จะพยายามให้ทีมงานคิดเอง เรียนรู้เองโดยการสร้างบรรยากาศหรือโอกาสให้กับทีมงานมากกว่า
เวลาเขียนเรื่องนี้ทีไร ผมก็จะนึกถึงคุณซิกเว่ เบรกเก้ เจ้านายเก่าผมที่ปัจจุบันเป็น Group CEO ของ Telenor ทุกครั้ง
ปรมาจารย์เล่าจื๊อเคยสอนไว้เมื่อหลายพันปีก่อนว่า ….
สุดยอดของผู้นำก็คือผู้นำที่ผู้คนแทบจะไม่รู้ว่ามีตัวตนอยู่ เมื่อความตั้งใจของผู้นำบรรลุตามวัตถุประสงค์ ผู้คนจะพูดว่า พวกเขาเป็นคนทำเองทั้งสิ้น
เล่าจื๊อ
ไม่แสดงตัวจึงโดดเด่น ไม่หลงตัวจึงเป็นที่ยอมรับ ไม่โอ้อวด จึงมีความชอบ ไม่เย่อหยิ่ง จึงก้าวหน้า… เล่าจื๊อก็สอนไว้แบบนั้นเช่นกัน
- 36
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
