ลูกหม า ถามแม่ว่า
…“พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอ”
แม่หม าเลยตอบว่า…“ไม่หรอกจ๊ะ…ลูก!”
“เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือ คนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก”
“เราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวu”
“เวลาจะคัดสรร คนที่เหมาะสม ไว้กับเรา”
“ถ้าเป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเรา”
“ถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไป”
ลูกหม าถามแม่ต่อว่า… “แล้วถ้าวันหนึ่ง หนูโตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนใช่ไหม?”
แม่หม า ตอบว่า…“เมื่อวันหนึ่งหนูเลือกทางเดินได้เอง แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ หนูเหมือนเดิม”
“แต่เมื่อหนูโตขึ้น หนูก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลัง”
“แต่ยังคงเฝ้ามองหนูจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว”
“แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดินหนูต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไป”
“แม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของหนูตลอดกาล”
ชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่หนูจงจำไว้ว่า…
การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลัง
เพราะนั่นคือ พ ลั งทั้งหมดที่คอยผลักดันหนู
ให้ก้าวไปพร้อมกับพลังของตัวหนูเอง
ยิ่งโต…ยิ่งเดินลำพังมากขึ้น
ยิ่งสูงขึ้น…ยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเราค่อยๆ หายไปทีละคนๆ ท้ายที่สุด เราจึงพบว่า…
เพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือ…“ตัวเราเอง”
จงแยกให้ออก “ระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์”
ต่อให้เป็นคนโปรด “หมดผลประโยชน์ เขาก็ไม่เอา”
สื่งที่หายากที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละ..
น้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไป
แต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะ
แม่หม า ตอบ… และยิ้มให้ลูกหมา
ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้น
ลูกหม า… ไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลง ?
แม่หม าสงสัยจึงถามว่า…“ทำไมเดินช้าจัง”
ลูกหม า ส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบไปว่า…“ก็หนูอยากมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
