ไม่คิดว่า จะมีคนบอกเหมือน ดร.ซุนยัดเซ็น(เพิ่งฟังพอดแคสช่อง ฟาโรส มา อ.วาสนา ท่านมาบรรยาย ประวัติท่านนี้น่าสนใจมาก)

รวมเนื้อหาคล้ายสยามกับชาววิลาศ

สาวกับผ้าถุง ได้มุมนักท่องเที่ยวจำลองภาพสีสันผ้าลาย การแต่งกายนึกถึงชาวเกาะ หรือแถบมลายู เดาไปเอง ด้วยเสื้อแขนสั้น บ่งถึงอากาศไม่หนาว ผ้าบางชั้นเดียว และท่อนล่างเหมือนนุ่งผ้า แทนกระโปรงจีบสุ่ม เสื้อลงมาปิดเลยท้องน้อย

ท่านั่งคล้ายชันเข่ากับผ้านุ่ง

เสื้อคอกว้างสี่เหลี่ยม รอยริ้วดูหลอกตาผสมลายวัสดุหิน แต่สัดส่วลำคอยาวผิดปกติ หรือท่าทางไม่คล้ายขนบแบบเดิมที่เป็นท่าคล้ายงิ้ว ท่าโพสยืนทิ้งน้ำหนักลงข้างหนึ่ง วางมือและแขนไปในทิศทางตรงข้ามกับข้างทิ้งน้ำหนัก เป็นเส้นขัดความสูงและยาวของแนวดิ่งที่ดูปิดสัดส่วน คล้ายท่าภาพเขียนตะวันตก

ชุดคล้ายผ้าบาง เท้าเปล่า

มุมมองด้านข้าง คล้ายพราหมณ์ผู้มุ่นมวยผม เพราะเกล้ามวยคนละแบบกับชาวจีน ริ้วเส้นแนวผมดึงไปด้านหลัง การวางท่าไม่เป็นแบบขุนนางจีนยุคก่อนที่มีท่าทางปนะกอบเครื่องแต่งกายเฉพาะตำแหน่ง เรียบง่ายขึ้น แต่ริ่วผ้าดูสูบสน

ตอนแรกคิดถึงนักบวช แต่สวมรองเท้า ดูมีฐานะสูง มีการโพกผ้า คล้ายชาวตะวันออกกลางคืออินเดียที่มีหลากชาติพันธุ์

มิติดูสมส่วน ริ้วผ้าและการแต่งกายดูงามเมื่อทำออกมา เพราะจีบหน้านางที่ผ้านุ่งเป็นส่วขัดสายตากับริ้วผ้า ท่อนบนเห็นร่างกายเล็กน้อย คลุมด้วยผ้าอีกปืน แสดงถึงอากาศไม่หนาว

แต่งกายคล้ายชาวกรีก ผ้ายางเดรสสวมทั้งตัว

ชอบชิ้นนี้ คล้ายชาวแุบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในการโพกผ้าและเจาะหูใส่เครื่องประดับ ทางตอนเหนือของไทยหรือแถบพม่า เพราะมวยผ้าทรงเหมือนเจดีย์คลละแบบกับตะวันออกกลางหรืออินเดีย เท้าเปล่า สวมชุดยาวทั้งตัวด้วยเสื้อแขนสั้น

เสื้อคอกว้างเปิดไหล่ อากาศไม่หนาว ผ้าบางแนบกาย และนุ่งผ้า สัดส่วนร่างกายสะโพกผายเอวคอด มิติลวดลายของเนื้อหินอ่อนหลอกสายตา นิ่วผ้าดูหยาบจากเครื่องมือ แม้ผมจะมีรายละเอียดมากกว่า

ชุดแขนยาว หนาหนักจากรอยยับของผ้าที่มีไม่กี่ตำแหน่ง เท้าเปล่า ขอเสื้อปิดยาวลงมาจรดเข้าเว้าแบบตะวันตก ปล่อยผมยาวประบ่าคอ ดูเป็นชนชั้นนำมากกว่าคนธรรมดาหรือทาส รายละเอียดที่นิ้วมือ เป็นส่วนที่บางกว่าจุดอื่นทั้งตัวที่ำม่มีการแกะเซาะ เช่นตรงอขนเสื้อที่ทำเป็นเนื้อติดกับตัวหรือช่องว่างที่ขา หน้าตาเคร่งเครียดขมวดคิ้ว พ้องกับอารมณ์ความหนักทึบตัน กลัดกลุ้ม

เดาเองว่า ผู้จัดแสดงคงคิดว่าสองชิ้นนี้เป็นนักบวช แต่อาจเป็นเครื่องแต่งกายชาวอินเดียนประเภทส่าหรี ที่คลุมศีรษะพันรอบกาย เปลือยเท้าเดินแต่ทั้งสองให้อารมณ์ต่างกัน ด้านขวาพริ้วเหมือนผ้ายางเบาเป็นริ้วจีบแนบกาย มีเปิดเห็นหัวไหล่และเนินเนื้ออก ก้าวขาออกเดิน ส่วนทวางขวาดูหนักหนายืนสงบนิ่งทัังสองขาแยกรับน้ำหนักตัว

เหมือนยืนแถวเข้าเฝ้ากับท่าทางการวางแขนและยืนตรงทิ้งน้ำหนักทั้งสองเท้าลบพื้น

วัฒนธรรมเทินของบนศีรษะ ไม่น่ามีในชาวตะวันตก สันนิษฐานถึงชาวมอญประกอบกับทรงชุดเดรสยาวแขนกระบอก แต่อาจเป็นชาวอินเดีย(ชุดไม่คล้ายส่าหรี) ขอบชายชุดมีระบายสองชั้น คล้ายผ้านุ่งอีกผืนท่อนล่าง คล้ายชาวเวีดนามแต่การเทินของอาจไม่มีในชนชาตินั้น

ท่าทางยืนเท้าสะเอวและเทินของบนศีรษะ

เปลือยเท้า ชุดยาวคลุมทั้งตัวแต่แขนสั้น เครื่องประดับศีรษะและทรงผมมีแฉกแตกปลายไม่รวบ รายละเอียดมือสวยงาม ที่สัดส่วน

เปลือยเท้า ยืนเท้าสะเอวหารือมือไพล่หลัง แต่เปลือยกายท่อนบน นุ่งผ้าร้งเห็นโคนขา แถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีของประดับคอเป็นแผง คาดศีรษะและผมแยกไม่รวบ

สัดส่วนกล้ามเนื้อแสดงความล่ำสัน ร่างสันทัด มือถือสิ่งของทรงกระบอก สันนิษฐานว่ากระบอกไผ่ ไม่น่าใช่หนังสือเพราะแถบเอเชียนตะวันออกเฉียงใต้ มีไผ่เป็นวัสดุทำอุปกรณ์ และหนังสือส่วนมากเป็นแผ่น ยกเว้นม้วนสารที่น้อยครั้งจะเห็นทรงนี้แบบทั่วไป หรืองาสัตว์ แม้แต่อุปกรณ์เสพยาสันทนาการ

ชุดคล้ายชาวจีน และบางชิ้นคล้า ดร.ซุนยัดเซ็น สวมรองเท้าเสื้อผ้าดูหนา สวมกางเกง เสื้อแขนยาวรางดุมแบบจีน ริ้วผ้าทำให้ดูหนาหนัก เส้นผม หนวดมีรายละเอียด

แสดงท่านั่งแต่ริ่วผ้าไม่เหมือนในตุ๊กตาหินแบบปกติที่เห็นจากวัสดุหินทราย ชายผ้ามีระบายหรือริ้วหลอกตาเป็นชั้น

ชุดสวมหน้าสั้นหลังยาวจนนั่งทับชายเสื้อด้านหลัง สวมกางเกง มวยผมคล้ายพราหมณ์ สวมรองเท้า เสื้อเฝแขนยาวถกถึงข้อพับ แต่อาจเป็นเพศหญิง คล้ายชุดชาวเวียดนามที่สวมชุดด้านบนกับนุ่งกางเกง

ชุดที่แต่งกายคล้ายประเพณีนิยม ราชประแตน ไม่เห็นทรงผมด้านหนังมุ่นมวยหรือไม่แต่ทรงผมแสกกลางจากด้านหน้า เสื้อแขนยาวดูหนาแข็ง มือถือสิ่งของคล้าย กรับ สองมือ

ร่ม เป็นอุปกรณ์แระกอบการเขียนหรือถ่ายภาพยุคหลังๆจากการถือสิ่งของอื่นสื่อความหมาย ชิ้นใกล้สายตา นุ่งโจงเห็นได้ชัด มีการสวมรองเท้า

การโพกผ้าด้านบนยื่นไปด้านหน้า คล้ายทางเหนือของ สยาม และพม่า แต่สวมชุดยาวทั้งตัว เปลือยเท้าทั้งสองชิ้น ชิ้นด้านหลังการโพกผ้ามีเอกลักษณ์ คล้ายชาวพม่าหรือทางเหนือของ สยาม แต่นั่งผ้าทิ้งชายเห็นเป็นผืน นึกถึงโสร่ง

ท่าทางนั่งเหยีดขายาว แสดงท่าทีผ่อนคลาย ไม่ใข่ท่าทางปตฝกติแบบรูปสลักในอดีตที่เป็นทรงการกรือท่าบังคับ สวมเสื้อเปิดหัวไหล่ ผ้าบางริ้วแนบเนื้อ

น่ารัก ชอบชิ้นนี้มาก ขุนนางชาวแมนจู

ทการหลวง เดินตรวจตรา เปลี่ยนเวรยาม สร้างบรรยากาศตื่นจาตื่นใจนักท่องเที่ยว เราเคยเห็นแบบนี้ที่ อังกฤษ และรัสเซีย

ม้าเหลียวหลัง

ขุนนางคล้ายราชวงศ์ถังหรือซ่งจากหมวกที่สวม พุงป่องน่ารัก สัดส่วนมือโต เพราะต้องถืออาวุธ ที่กันการหัก เมื่อต้องรับน้ำหนัก

ช้างดุ

มุมหน้าตรง

ใบหู ตา ช่างดุดันเสียเหลือเกิน งาหักไปยิ่งกร้าวห้าวเป้ง

อย่าหาเรื่อง เดี๋ยวจะโดนดี ท่าทางบอกแบบนั้น

อดีตอาคารพิพิธภัณฑ์แห่งแรกของสยาม

มุมมหาชน ในเหรียญบาท

น้องม้า ปิดตากัยตื่นเต้น บนรถ ท้ายรถทีข้อความ ระวังหัวม้า เตือนคันจะแซง

เดาสุ่มแต่ละคำ

ทีละคำ ชื่อยาก แต่มีมะนาวชิ้นเล็กๆประกอบตัดเลี่ยน

แกงส้มรสคล้ายยายเราทำ

หมูมะนาวมคะน้าไม่เหม็นเขียว กรอบ น้ำยำรสจัดดึงความอยากอาหาร หายร้อน สดชื่น เราชอบจานนี้ที่น้ำยำ หมูเด้งมากเป็นกล้ามเนื้อที่เด้งไม่ใช่หมูบด แต่นุ่มหยุ่นๆเวลาเคี้ยว

สั่งมาสามรส มะพร้าว มัจฉะ และชาไทยนม

มัจฉะเข้มข้นแต่เป็นเกร็ดน้ำแข็งคนละแบบกับบิงซู

ชอบรสนี้ มะพร้าว กินยามร้อนชื่นใจ มีเนื้อมะพร้าวผสม เกร็ดน้ำแข็งแบบโบราณที่บางเบา หวานเย็น

ไม่ใช่อาคารปิดมุม แต่ต้นแบบคือที่นี่ เราย้อนกลับมาทำเพราะชุดแรกไม่ได้ทำ มีคนทักข้อความมาทางเพจเฟสบุ๊ค ว่าที่นี่คือบ้านเก่าเขา เรามาถ่ายมาทำ ทำมห้นึกถึง และจะดีถ้ามีของที่ระลึกให้คนมาเที่ยว ตามล่าตึก และอุดหนุนร้านชุมชน